Citaten uit

(1) 'Geert Mak verlaagt zich tot vuile insinuaties'

De Volkskrant, 25 februari 2005 uur.

DEN HAAG - De jongste bestseller van geschiedschrijver Geert Mak, Gedoemd tot kwetsbaarheid, staat vol met 'ronduit vuile insinuaties, onsmakelijke vergelijkingen en aperte onwaarheden'. De auteur maakt zich bovendien schuldig aan geschiedvervalsing.

Dit schrijven twee invloedrijke VVD'ers, Luuk van Middelaar en Kees Berghuis, vandaag in de Volkskrant.

Luuk van Middelaar is politiek adviseur van fractievoorzitter Van Aartsen en secretaris van de commissie die het nieuwe Liberaal Manifest heeft geschreven. Berghuis is politiek assistent van vice-premier Zalm.

De twee auteurs hebben hun opiniestuk voorafgaand aan publicatie ter goedkeuring voorgelegd aan hun bazen. Die hadden geen bezwaar tegen publicatie.

In zijn onlangs verschenen boekje beschrijft Mak de gebeurtenissen in Nederland sinds de moord op de filmmaker Theo van Gogh op 2 november 2004.

Berghuis en Van Middelaar zijn woedend over Maks beschrijving van VVD'ers en andere rechtse politici als 'handelaren in angst'.

Met name de vergelijking van Ayaan Hirsi Ali's film Submission met nazi-propagandapraktijken vinden zij stuitend.

'Als we van onze volkshistoricus per se de bruine jaren erbij moeten halen, dan denken wij eerder aan het gedachtegoed van Mohammed B. en kornuiten, dan aan de huidige politici', aldus Van Middelaar en Berghuis.

(2) Milde Geert Mak pleegt karaktermoord

De Volkskrant, 25 februari 2005 uur.

Kees Berghuis en Luuk van Middelaar,
respectievelijk politiek adviseur van vice-premier Gerrit Zalm en van VVD-fractievoorzitter Jozias van Aartsen, zijn niet erg gelukkig met Geert Maks sociaal-politieke schets van Nederland na de moord op Theo van Gogh in zijn nieuwste boekje 'Gedoemd tot kwetsbaarheid'.

[...]

In het boekje staat een aantal redeneringen, maar de opvallendste is deze: toen Theo van Gogh werd vermoord, zagen veel politici hun kans schoon om hun invloed te vergroten door het volk angst aan te jagen. Het volk was wel even geschokt maar hervond zich snel, terwijl de politici en de media misbruik gingen maken van de crisissfeer om kiezers en kijkers te winnen. Mak noemt de politici 'handelaren in angst'. Dat zal de verkoop van het werkje ironisch genoeg geen slecht doen.

Deze redenering wordt, zoals bij de auteur gebruikelijk, gelardeerd met tal van historische feiten, maar ook met een aantal ronduit vuile insinuaties. De film Submission wordt één op één vergeleken met Der Ewige Jude, een nazi-propagandafilm van Goebbels die joden als ratten afbeeldde. Ook komt de Kristallnacht voorbij, alsmede de deportaties van de joden uit Amsterdam en het plan van de Duitsers de joden naar Madagaskar te verbannen. Ziet u ook het verband met de inburgeringsplicht voor mensen die zich in ons land willen vestigen? Mak wel.

Als we van onze volkshistoricus per se de bruine jaren erbij moeten halen, dan denken wij eerder aan het gedachtegoed van Mohammed B. en kornuiten, dan aan de huidige politici.

[...]

Het is al met al een heel knap boek. Mak gebruikt zulke zachte woorden, zulke mooie omschrijvingen en roept soms zulke rake beelden op, dat je denkt: wat een milde, wijze man. Een ziener bijna. Doordat hij personen niet bij naam maar bij functie omschrijft, wekt Mak de suggestie dat lezing bedoeld is voor over enkele decennia, als het verhaal over het onvermijdelijke begin van een zwarte periode. 'Flessenpost', noemt hij zijn werkje. Maar wie alle stijlbloempjes eruit zeeft, houdt een fles vol onsmakelijke vergelijkingen en aperte onwaarheden over. Die post is bovendien niet voor over vijftig jaar, maar voor nu.

In zijn voorbarigheid toont de historicus van het heden zich een propagandist. Naar oude marxistische traditie gehuld in het gewaad van de geschiedwetenschap.

[...]

... A]ls Mak even had gewacht met zijn versie van de geschiedschrijving, dan had hij moeten beschrijven dat de politiek alles in het werk stelt om te voorkomen dat bevolkingsgroepen verder uiteen drijven. Dan had hij moeten vaststellen dat zijn geliefde traditie van pacificatie springlevend is. Dat de tolerantie van het 17de-eeuwse Amsterdam juist wordt hervonden wanneer de politiek niet langer onverschillig is voor wat er in de godshuizen wordt gepreekt.

Burgers zijn niet angstig. De samenleving als geheel reageert gematigd, constateerde de voorzitter van de grootste liberale fractie op 11 november in de Kamer. Burgers zijn wel bezorgd over een aantal fundamentele bedreigingen van hun samenleving, en terecht. Gelukkig zijn er politici die daarnaar luisteren en zich de vraag stellen: hoe veel verder moet het nog komen voordat onze liberale democratie haar weerbaarheid toont? Hoeveel antisemitisme, hoeveel homohaat, hoeveel jihad-rekruteringen, hoeveel afgebrande kerken en moskeeën kunnen wij verdragen? En die vervolgens handelen, democratische meerderheden zoeken, verantwoording afleggen.

Maar dat verhaal kwam Mak kennelijk niet uit. Hij heeft gekozen voor een karaktermoord op politici die de Nederlandse samenleving in het juiste spoor willen krijgen.

[...]