door Malika el Ayadi
Trouw, 2001-06-23

UTRECHT - Nu de Utrechtse jeugdhulpverlening gestopt is criminele Marokkaanse jongeren hulp te bieden, keren ze terug naar de huizen van hun vaders. Die weten nu niet wat ze met hun kroost aanmoeten. ,,Er is niet één kind teruggekomen met een goed voorbeeld.''

Lamouch Mohamed (59) heeft zes kinderen en woont in de achterstandswijk Kanaleneiland. Vaders van de 'harde-kerngroep', hij kent ze allemaal.

Stumperds in zijn ogen die uitgekotst worden in de moskee en die nu ook van de jeugdhulpverleners een duw krijgen. [...]

Hij breekt zijn hoofd over hoe het nu verder moet. 

,,We hebben altijd gezegd: het zijn ónze kinderen, we moeten ze sámen opvoeden. Maar de hulpverleners hadden oordopjes in hun oren. Ze namen de jongens mee naar opvang- en clubhuizen. Daar waren niet de strenge regels van thuis. De kinderen wilden vrij zijn. Dat zijn ze nu. Ze lopen de hele dag te zwerven op straat. Aan het clubhuis hebben ze niets overgehouden, zelfs geen diploma.'' [...]

,,De problemen tussen ons en de kinderen komen door de taal. We werkten vroeger soms twee diensten in de fabriek, de kinderen groeiden hier op en 'vernederlandsten' snel. We groeiden uit elkaar. De kinderen vonden buiten een gewillig oor. Wij, de ouders, waren ouderwets. De afstand is altijd gebleven. Nu de hulpverleners het ook niet kunnen, vragen ze ons om te helpen. Zoals ze nu ook, na dertig jaar, vragen of ik taallessen wil.''

Tekenend is wellicht dat Ouirzane en Lamouch de afgelopen weken nagenoeg onwetend bleven van de brede maatschappelijke discussie over de aanpak van Marokkaanse jongeren.

Hoewel beiden Nederlands spreken is het lezen van Nederlandse kranten voor hen nog een probleem.

Lamouch: 

,,We hebben alles van horen zeggen. Niemand die ons op de man af komt vertellen wat er aan de hand is. Zelfs zo'n maatregel als de jeugdzorg nu heeft genomen, hebben we van de straat. Er wordt over, maar niet mét ons gepraat.''