Citaten uit

Moslimextremisme

Vluchten naar Allah en in de antiwesterse terreur

door Ton Crijnen, Trouw, 5 februari 2003

Herhaaldelijk duikt de naam op: Takfir wal Hidjrah. Deze moslimterreursekte heeft diverse aanslagen op haar naam staan. Reden waarom Trouw er regelmatig over berichtte. 
Wat bezielt deze extremistische fundi's precies?

Het begon allemaal rond het jaar 1966, in het Egyptische strafkamp Aboe-Zabal. Sjoekri Achmed Moestafa, een afgestudeerde landbouwingenieur van 24, zat er zijn straf uit voor het verspreiden van folders voor de Moslim Broederschap, een onder Nasser verboden partij. Voor dat geringe vergrijp had hij zes jaar kamp gekregen.

Sjoekri was niet het enige lid van de Broederschap die dat overkwam. Honderden andere leden deelden zijn lot. Al gauw voltrok zich een scheiding der geesten, of beter gezegd tussen generaties. Onder invloed van de geschriften van antimodernistische 'moslimprofeten' als Mawdoedi en Qoetb distantieerden jonge gevangenen zich van de oudere. Die waren naar hun mening te soft, niet echt islamitisch.

De radicalen weigerden met niet-'verlichte' medegevangenen te spreken of in één vertrek te zitten. Het leidde tot knokpartijen. Sjoekri was een van de onverzoenlijksten. Eind 1971 vrijgelaten richtte hij de Jamaat al-Muslimin (Gemeenschap der moslims) op die zich snel ontwikkelde tot een van de radicaalste clubs onder de islamitische fundamentalisten.

Sjoekri riep zijn volgelingen op om de 'totale scheiding' - moefsala kamila - te voltrekken tussen hen en de samenleving. [...] In Sjoekri's optiek was iedere moslim die zich niet tot zijn sekte bekende een ongelovige die men mocht doden.

Hij excommuniceerde de Egyptische samenleving omdat deze volgens hem niet meer islamitisch was. Dat was de schuld van de Joden. [...] Sjoekri's maatschappijkritiek trok studenten en jonge intellectuelen aan. Ze waren gefrustreerd door alle corruptie, wanbestuur en door de verkapte dictatuur. Die leidden tot werkloosheid en een blijvende kloof tussen rijk en arm. Niet alleen in Egypte, maar in bijna heel het Midden-Oosten.

Een paar honderd jongeren gaf gehoor aan de oproep van Sjoekri en verliet middelbare school of universiteit. Ze gingen wonen in grotten in Opper-Egypte of in de sloppen van de grote steden. Daar wilden ze een 'echt' islamitisch leven leiden. [...]

De Egyptische politie en geheime dienst hielden de Jamaat al-Muslimin wel in de gaten, maar deden deze aanvankelijk af als een stelletje ongevaarlijke zonderlingen. Daardoor kon de sekte uitgroeien tot zo'n 4000 leden. Onder de grote massa vond de beweging weinig weerklank. [...] 

De toegeeflijke houding van de overheid veranderde in november 1976. Rivaliserende islamitische groepen lokten toen enkele Jamaat-leden weg. In Sjoekri's ogen waren ze geloofsverzakers geworden die de dood verdienden. Zijn volgelingen begonnen aanslagen te plegen, waarna de politie veertien sekteleden gevangenzette.

De zaak explodeerde pas goed toen in juni 1977 in Egypte rellen uitbraken, nadat de regering de subsidie op eerste levensbehoeften had afgeschaft. Jamaat-leden maakten van die gelegenheid gebruik om bars, bioscopen en nachtclubs in Cairo en omgeving te brandschatten. Diverse sekteleden kwamen in het gevang terecht.

Sjoekri eiste hun vrijlating. Toen dat niet gebeurde liet hij sjeik Mohammed Hoessein al-Dhahabi, voormalig minister van godsdienstzaken, ontvoeren. Toen de overheid bleef weigeren zijn eisen in te willigen gaf Sjoekri opdracht al-Dhahabi te vermoorden. Hij rechtvaardigde deze daad met de bewering dat de ex-minister bij zijn aantreden zou hebben gezworen dat hij zou besturen in overeenstemming met andere dan Gods geboden.

De Egyptische overheid reageerde bikkelhard. Honderden sekteleden werden opgepakt en verdwenen in de gevangenis. Na een razendsnel proces werden Sjoekri en vijf andere terechtgesteld. Op grond van zijn uitlatingen ging de pers de sekte Tafkir wal Hidjrah noemen, oftewel 'excommunicatie en wereldvlucht'. Zo wordt de beweging sindsdien genoemd.

[...] Kenmerkend voor sekteleden is dat zij opgaan in de westerse omgeving door bijvoorbeeld hun baard af te scheren, vriendinnen te hebben en te drinken. Tweede-Kamerlid Eurlings (CDA) wil dat wordt onderzocht of de organisatie in Nederland kan worden verboden.