Citaten uit

Mama is bang  
LENNEKE VAN DER BURG, 
NRC 1 september 2001

Ouders worden steeds bezorgder, signaleert de Engelse socioloog Frank Furedi. Hij schreef  het boek Paranoid Parenting. Dit is geen angst meer, dit noem ik paranoia

De trend is onmiskenbaar. Ouders worden angsthazen. Peuters die van top tot teen zijn gehuld is zonwerende pakken. Schoolreisjes die steeds vaker worden afgeblazen. En kinderen die steeds minder vaak alleen naar school fietsen of spelen op straat. 

[...] Wat Furedi uit Amerika naar Engeland  ziet overwaaien is een toenemende angst van ouders voor de veiligheid van hun kinderen.  

Furedi: 

,,Dit is geen angst meer. Dit noem ik paranoia. Overal ziet men gevaar en kinderen worden er de dupe van. Een kind moet leren in te schatten wat het wel en niet kan. Daar krijgt het zelfvertrouwen van en daardoor leert het zichzelf kennen. Als je het die kans ontneemt, schaadt dat zijn ontwikkeling. Het levert onzelfstandige volwassenen op die niet gewend zijn om hun eigen oordeel te vertrouwen.”

[...] Hij werd als aanstaande vader overstelpt met adviezen, over risico’s en gevaren. Miskraan, wiegendood, babyroof. Het maakte Furedi vooral boos: 

,,Waarom al die onrust zaaien? Een zwangerschap en een kind ter wereld brengen zijn doodnormale dingen. Dat doen vrouwen al eeuwen lang.’’

[...] Paranoid Parenting is veel meer een sociologische analyse van de manier waarop ouders in Engeland hun kinderen tegemoet treden. Daarbij maakt de socioloog een onderscheid tussen de Verenigde Staten en Engeland  enerzijds en Scandinavië, Nederland en de rest van Europa anderzijds. Zijn advies: heb vertrouwen in jezelf als ouder. Laat je niet onzeker maken door al die zogenaamde deskundigen, maar vertrouw op je eigen oordeel.

[...] laat je niet aanpraten door organisaties of de regering jij als ouder kent je kind het beste. Als jij denkt dat je kind het aankan om zelf naar school te fietsen, moet je je niet bang laten maken.  

De overbezorgdheid van ouders staat niet alleen de ontwikkeling van kinderen in de weg. [...]  Niet alleen ouders wordt onnodig angst aangepraat, vindt Furedi, met kinderen gebeurt precies hetzelfde. In Groot-Brittannië was Stranger-Danger afgelopen schooljaar een begrip: elke bassis-scholier werd erop gewezen in een nieuwe lesmethode .  

Kinderen hoorden keer op keer dat ze nooit met vreemde mensen moeten praten, laat staan meegaan. Lezers van The Times klaagden over het wantrouwen dat zo ten onrechte bij kinderen gezaaid werd. En ook socioloog Furedi heeft er zijn bedenkingen bij: “Er ontstaat zo een rare verhouding tussen de generaties. Kinderen moeten volwassenen niet vooral als een bedreiging zien, ze moeten openstaan voor contact met andere mensen.”  [...]

[...] Furedi gaat er van uit dat het zelfvertrouwen van ouders de basis is van alle opvoeden. Geen enkele officiële richtlijn, hoe goed bedoeld ook, kan tippen aan jouw kennis van je kind. Ouders weten het best wat hun kind aankan. Vertrouw daarom op jezelf bij het geven van vrijheid en het eisen van discipline.  

Intussen grijpt Furedi zijn pleidooi voor meer autoriteit aan om de gemakzucht van ouders te beschrijven die gedragsproblemen medicaliseren of wegwuiven als een "fase waar mijn kind doorheen moet". Met een grote grijns: 

"Hoe komt het dat er de afgelopen jaren, zoveel 'verborgen syndromen' zijn ontdekt? Tien tot twintig procent van de schoolgaande jeugd in Amerika lijdt aan Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Wat blijft er over als je het medische etiketje ervan afhaalt? Niet kunnen concentreren, geen doorzettingsvermogen, druk, niet luisteren: is dat niet de beschrijving van onopgevoed gedrag?"