Zwaluwen, amazones ... gevangenen

Vertaling van 
Swallows, Amazons... prisoners, 

15 Juli 2000, auteur & bron onbekend 

Jongens en meisjes gaan buiten spelen - nee, niet meer. 

Toen ik in de jaren '60 en '70 opgroeide, waren de wegen, de velden, de boerenerven en de bossen mijlenver rondom ons huis ons speelterrein. Wij wisten niets van het verbod met vreemden mee te rijden of voorzichtig te fietsen vanwege de auto's. 

Meer nog, wij werden overgelaten aan de risico's die we zelf schiepen, we hadden onze eigen avonturen en we moesten onszelf maar zien te redden met de problemen die we onszelf aandeden. Zolang we met theetijd weer thuis waren vonden onze ouders het best.

Wat was het leven toen anders. Net zoals elke moeder van een klein meisje heb ik deze week met groeiende ontzetting het nieuws van de vermoedelijke ontvoering van Sarah Payne gelezen. ik weet dat mijn man en ik, net als de ouders Payne, tot de minderheid behoren van ouders die hun kinderen alleen buiten laat spelen. Wij geloven dat we hier nog steeds goed aan doen door hen de vrijheid te gunnen en hun zelfredzaamheid aan te moedigen. Maar zouden we met onszelf verder kunnen leven als het ergste zou gebeuren?

Volgende week gaat onze zevenjarige dochter op haar eerste zomerkamp, waarop de kinderen spoorzoekertje doen naar een boef, een schat, of wat het moge wezen. Ik ben zelfs een beetje jaloers, ik stel me zo voor dat dat erg leuk zal zijn. Maar ik ben me er ook pijnlijk van bewust dat haar volledig geplande weekje op kamp maar een zwakke echo is van de vrijheid die verloren is gegaan voor de meeste kinderen van haar leeftijd.

De andere 51 weken van het jaar leiden zij een leven dat zo benauwend is dat de romanfiguren van Enid Blyton zouden weten te ontsnappen. 

Wij hebben altijd gemeend dat opgroeien een proces van het afwennen van ouderlijk toezicht zou moeten zijn. Niet dat we ons nooit zorgen maken. Een week geleden lieten we de meisjes gaan om hun eerste lange wandeling te maken in de landelijke omgeving van ons nieuwe huis. Ongemerkt volgden we hen op een afstandje, klimmend over hekken, om te zien of ze die verantwoordelijkheid aankonden. 

Is het leven gevaarlijker geworden voor kinderen? Men neemt dit allerwegen wel aan. Mijn moeder heeft gezegd dat ze nooit op de gedachte is gekomen dat wij ontvoerd zouden kunnen worden. Toch vond een onderzoek in het Londense district Camden dat 90 procent van de ouders zich nu "zeer" of "nogal" bezorgd maakt over mogelijke ontvoering of aanransing van hun kinderen.

Er zijn acht en een half miljoen kinderen tussen de vijf en zestien jaar in Groot-Brittannië; hoe vaak lees je nu dat er eentje ontvoerd is? De kranten besteden er zoveel aandacht aan juist omdat het zo zeldzaam gebeurt. Statistisch gesproken is het waarschijnlijker dat uw kind een MAVO A-niveau diploma haalt met allemaal tienen (to get ten A*GCSEs) dan dat het door een vreemde wordt ontvoerd. 

Per jaar worden ongeveer 500 kinderen ontvoerd - in ruime meerderheid door een van hun eigen ouders die in een scheidingsgevecht zijn verwikkeld. Kinderen tussen de vijf en zestien jaar lopen d eminste kans vermoord te worden. Als het ooit gebeurt, is de moordenaar vrijwel altijd een bekende.

Mayer Hillman van het Instituut voor Politieke Studie, zegt het zo:

"Er worden er veel meer gedood door een vreemde achter het stuur van een motorvoertuig dan door een vreemdeling te voet."

Ondanks dat Groot-Brittannië de veiligste wegen van Europa heeft, werden er nog altijd 200.000 kinderen gedood of ernstig verwond in het verkeer in de afgelopen twintig jaar; bijna twee-derde terwijl zij liepen of fietsten. Het gevaar van het verkeer is, na de angst voor ontvoering, de grootste zorg van de ouders - en naar alle waarschijnlijkheid een heel wat beter gefundeerde angst. 

In de laatste twee decennia is het autoverkeer vrijwel verdubbeld en is ook de snelheid ervan drastisch toegenomen. het feit dat er niet meer kinderen zijn gedood of verwond weerspiegelt het gegeven dat zij kennelijk zijn onttrokken aan het gevaar - doorgaans met behulp van dezelfde zo gevreesde automobielen - niet het gegeven dat het gevaar zou zijn verminderd.

Volgens het laatste landelijke verkeersonderzoek gaat maar een procent van de vijf- tot tien-jarigen en vijf procent van de elf- tot vijftien-jarigen per fiets naar school. Een recent onderzoek van de districtsraad van Hamilton leerde dat 97 procent van de kinderen wel naar school zou fietsen als de voorzieningen beter waren. In de weinige gebieden met veilige fietsroutes gaan vijftig procent meer kinderen alleen naar school. 

Als we nu eens onze wegen veiliger maakten door het verkeer af te remmen en de gevaarlijke sierlijke uitsteeksels van de auto's af te halen, dan moeten we toch ook eens nadenken over de schade die kinderen oplopen door binnenshuis gevangen te zitten. Ze zijn heel wat minder vitaal dan ze geweest zijn; in vergelijking met twintig jaar geleden, fietsen schoolkinderen 40 procent minder en lopen ze 25 procent minder. We bouwen een tijdbom van hartinfarcten op. 

Hun geestelijke gezondheid doet het ook geen goed. Om iedere vreemde als een mogelijke pedofiel af te schilderen is net zo schadelijk als in iedere man een mogelijke verkrachter te zien. 

Mayer Hillman schrijft:

"Het kinderleven is veranderd op een manier die lijkt op het leven van gevangenen. ook die hebben een dak boven hun hoofd, hun natje en droogje en hun wordt wat ontspanning geboden, maar zij zij zijn niet vrij om naar buiten te gaan. gedwongen detentie en belemmeringen in hun tijdsbesteding zijn nu juist bedoeld om hen het leven minder aangenaam te maken. maar kinderen zijn geen criminelen."

Wij ontnemen onze kinderen hun vrijheid, iets dat voor volwassenen als een recht beschouwd wordt. iedere keer als ik over dit onderwerp schrijf, ontvang ik brieven van moeders die die zeggen dat zij door de ouders van de vriendjes van hun kinderen met de nek worden aangekeken omdat zij veroordeeld worden vanwege een  "onverantwoordelijke" houding ten opzichte van de veiligheid. 

Ik zeg dan dat verantwoordelijk gedrag inhoudt dat je je angsten in de juiste proportie houdt en dat je je kinderen leert met gevaren om te gaan en dat je hen toestaat hun recht op om op straat te spelen heroveren. 

Ik ga nog niet zover als het telegram dat Commandeur Walker verzond aan Zwaluwen en Amazones: 

"Liever verdrinken dan versuffen. Als we niet versuffen, zullen we niet verdrinken."

Ik wil zeker niet dat mijn kinderen sufferdjes worden. De enige manier waarop zij kunnen leren dat niet te worden is door vrijgesteld te worden van de gevaarlijke paranoia van over-beschermende ouders.