Overdreven angst voor pedofilie tast onze vertrouwensbanden aan

Een obsessie die de liefde van elke man voor een kind vernietigt

Vertaling van 
How Our Paranoia About Paedophilia Is Compromising Bonds Of Trust; 
Obsession that now blights every man's love for a child

Auteur & bron onbekend - 7th December 2000

Ik kreeg mijn kerstcadeautje vroeg dit jaar. Ik noem het een kerstcadeautje omdat ik toch van niemand iets krijg met kerstmis. Op een zaterdagavond was ik bij een vriendin, we zaten te praten. Haar dochter van zes riep rond met kleine oogjes en had eigenlijk al lang in bed moeten liggen, maar voor iemand haar naar bed kon brengen klom ze op mijn schoot, nestelde zich daar en viel in slaap. 

Dit lijkt niet zo'n bijzonder iets te zijn, maar er zat een dubbele bodem in het geval (it was a cat with two tails). Ik houd van dit meisje en ik was onder de indruk van dit blijk van vertrouwen. Weet je, dit is een kind dat iedereen op een beleefde afstand houdt en dit heeft gedaan van geboorte af aan. Terwijl andere kinderen zich na een grap of een spelletje zich zo ongeveer lijfelijk op je storten, blijft zij afstandelijk. Een koud kikkertje, wellicht daardoor een extra boeiend kind. 

Ik probeer haar al jaren enigszins te bereiken. Ik ben mij bewust dat dat van mij uitgaat, maar ik ben erg voorzichtig om niets te forceren. Heel geleidelijk aan kwam ze een beetje in mijn buurt. Toen ze zich die avond bij mij nestelde was ik blijkbaar voor een soort test in haar geest geslaagd. Ze schonk mij haar sympathie. Alsof ik bij de koningin aan tafel genodigd was.

Maar nu wordt mijn vreugde gedempt door vragen die ik mijzelf moest gaan stellen na een gesprek met twee collega's. Wat denken de mensen daar wel niet van? Geloven ze mijn oprechte bedoelingen wel? Denken ze dat ik een verborgen agenda heb? Ik ben 48 en heb zelf drie kinderen. Noem mij maar naïef, maar dit soort vragen zijn nooit eerder in mij opgekomen.

Een van die collega's, ene man, sprak over een etentje. Het punt dat hij te berde bracht was dat het soms moeilijk is à la minute een excuus te verzinnen in bepaalde omstandigheden. Hij vertelde dat zijn gastvrouw even weg was gegaan om haar dochtertje van vier naar bed te brengen, maar zij kwam terug met de woorden: "Nu, aan jou de eer. Ze wil dat jij haar verhaaltje voorleest." "Natuurlijk zei ik nee", vertelde hij, "maar ik kon geen beleefd excuus bedenken."

Natuurlijk zei hij nee? Ik was verbaasd. Ik hoefde zijn excuus niet te horen. Voorlezen aan kinderen is een van de mooiste dingen die het leven te bieden heeft.

"Je bent gek," zei ik, "dit was een lot uit een loterij." Toen haakte mijn andere collega, ook een man, in. "Hij heeft volkomen gelijk, "zei hij. "Ik zou het ook niet gedaan hebben. het zou je in grote moeilijkheden kunnen brengen."

Als ik nu om mij heen kijk, zie ik deze omzichtigheid overal om mij heen. Ik zie mannen zich terugtrekken in plaats van ooit een kind op te tillen, ik zie ze knuffels weigeren en excuses maken. 

Ik zie ouders hun kinderen terughouden, ze betuttelen, hen wegsturen. Deze generatie kinderen zat het in hun tienerjaren zonder ouders moeten doen die de leuke fotootjes van in het bad aan hun vrienden en vriendinnen laat zien. Ze zijn te bang om foto's te nemen van het in het bad gaan voor het geval anderen, de foto-ontwikkelaar of de politie, ze verkeerd uitlegt.

De reden van deze omzichtigheid is onze obsessie met pedofilie - vergis u niet, het is een obsessie.

Er is geen bewijs voor dar pedofilie nu vaker voorkomt dan vroeger, en toch zijn we banger dan ooit. Wij 'zien' pedofielen op elke straathoek en bij elke schooldeur.

De media hebben dapper meegedaan aan de heksenjacht, vaak op volstrekt onverantwoordelijke wijze. De NSPCC voert campagnes om kindermishandeling in tien jaar uit te bannen, een niet realistische verwachting, als dit ooit al is verwacht kan worden.

Beroemdheden, van wie we logischerwijs kunnen weten dat ze moreel geen haar beter zijn dan de gemiddelde man of vrouw, zijn van stal gehaald als boegbeelden en dit jaar zijn we allemaal gedwongen om een dag met een button rond te lopen om te laten zien hoezeer we er tegen zijn.

Wie zal daar nu, misschien afgezien van een kleine pedofiele minderheid in dit land, op tegen zijn? Dit soort campagnes zijn massale reclames voor pedofilie. Vijftien jaar geleden kende niemand het woord nog en menig woordenboek vermeldt het nog niet eens. Je kunt er zeker van zijn dat het eerste dat een pedofiel met een beetje hersens (sommige hebben die jammer genoeg) zal doen is zo'n button voor zichzelf te pakken zien te krijgen. [...]