Citaten uit

  Abu Jahjah heeft zich in Nederland vergist

  Herman Vuijsje, NRC

Abu Jahjah is niet het spiegelbeeld van Pim Fortuyn maar eerder de omgekeerde Janmaat. Logisch dat steeds meer Nederlandse moslims afstand van hem nemen. Ze moeten wel, willen ze niet op één hoop gegooid worden met dit afschrikwekkende voorbeeld, meent
Herman Vuijsje.  

‘Ben je bang voor mij?’ Zo heette een bijeenkomst in het Amsterdamse Paradiso, gewijd aan de verhouding tussen islamitische en andere Nederlanders. De vraag was retorisch bedoeld. Toch zullen veel Nederlanders als ze eerlijk zijn, antwoorden: ja, we zijn bang.  

De oorzaken zijn bekend: problemen met jonge Marokkanen, de gebeurtenissen van 11 september, het begrip en de sympathie voor Osama en Saddam onder een niet onaanzienlijk percentage Nederlandse moslims, unverfroren antisemitische uitingen bij anti-Israël demonstraties. […]  

De AEL streeft naar ‘integratie met behoud van eigen taal en cultuur’ – dezelfde frase die lange tijd toonaangevend was voor het Nederlandse beleid. Tegenwoordig is er veel kritiek op die benadering. Gedwongen inburgering en taalonderwijs zijn nu in de mode en sommige politici willen het islamitisch onderwijs afschaffen. […]  

De tegenwoordig veelgehoorde stelling dat ons integratiebeleid mislukt zou zijn, is […] onjuist. Dat beleid was succesvol – maar eenzijdig. Op het gebied van de rechten hebben we het goed gedaan, waarschijnlijk beter dan ieder ander Europees land. Tegelijk hebben we gefaald op het gebied van de plichten. […]  

De AEL streeft niet naar het verwerven van respect, maar eist het op. ‘Respecteer me of je krijgt problemen!’  […]  

Over de bonte verzameling contradicties en ongerijmde eisen waarmee de AEL zich presenteert, vallen drie dingen te zeggen:

[1] 

De AEL is een stel draaikonten omdat ze  haar dreigementen en intimidaties bij voorkeur zo verwoordt dat ze er niet op kan worden aangesproken. Ze worden altijd om een hoekje geformuleerd. [... enkele voorbeelden ...]

[2] 

Volgens de AEL is het nooit goed omdat ze de Nederlandse bevolking confronteert met een double bind: een combinatie van onverenigbare eisen. DE AEL wil spugen op onze doden, erop los stigmatiseren en vrienden zijn met degenen die ons naar het leven staat en eist tegelijkertijd dat wij haar hartelijk verwelkomen. In ons huis.

[3] 

De AEL is een blessing in disguise omdat zij gedachten en gevoelens zodanig extremiseert dat de ‘zwijgende meerderheid’ van Nederlandse moslims niet langer haar mond kan houden. Abu Jahjah krijgt voor elkaar wat Ayaan Hirsi Ali niet is gelukt. Met haar greep naar de vrijheid wist Hoirsi Ali binnen de moslimwereld geen debat op gang te krijgen. Jahjah dwingt vanuit de tegengestelde positie tot stellingname. Hij predikt geen vrijheid maar angst en intimidatie. Ook in eigen kring: moslims die geen Arabisch spreken duidde hij aan als ‘verraders’.  

Abu wordt wel omschreven als het spiegelbeeld van Pim Fortuyn, maar hij is eerder de omgekeerde Janmaat. Afgelopen week namen steeds meer Nederlandse moslims afstand van hem. […]  

De haatdragende en intimiderende uitspraken van de AEL-leiding vallen hier niet in vruchtbare aarde. Daarvoor zijn de mensen die Nederland bevolken – mede door het gedeeltelijk succes van ons integratiebeleid – te gematigd en te tolerant.