De jongen die te zwaar was

Guus van Holland, NRC 24 december 2005

"Ik hing op de bank naar de tv te kijken of ik zat achter de computer. En ik at maar. Ik at de spanning van me af. Welke spanning weet ik niet precies. Misschien omdat mijn ouders gescheiden zijn. 

Mijn moeder werkte overdag. Ze probeerde me wel te helpen te stoppen met graaien en snaaien. Maar dat lukte niet. Wanhopig werd ze ervan. Ik deed ook niet aan sport. Anderhalf jaar geleden woog ik 110 kilo. 

Toen ik een keer voor de grap met een apparaatje van mijn oma mijnbloedsuikerspiegel mat, bleek dat te hoog te zijn. Een arts in het ziekenhuis zei dat ik mijn leven drastisch moest veranderen. Ik werd doorverwezen naar een begeleidingsteam. Ik moest vertellen over mijn leven,wat ik deed en wat ik zoal at. Er werd een stappenplan gemaakt. Ik moest ook naar een diëtiste. Zij legde uit wat ik moest eten en wat niet. Meer groente, geen tussendoortjes als chips, koekjes, bapao, geen cola. 

In het begin was het zwaar. De kasten met eten in huis moesten op slot. Ik zag het helemaal niet zitten om meer te gaan bewegen. Maar mijn fysiotherapeut sleurde me mee naar de sportschool. Twee keer in de week,op de fiets, op een roeimachine, op de powerplate. 

Minder computeren vond ik nog het moeilijkst. Ik heb nog even geprobeerd op een hometrainer achter de computer te gaan zitten. Maar dat is erg lastig als je de goede toetsen wilt raken. 

Ik leer in Haarlem voor banketbakker. Stom hè? Waarom wil ik nou perse bakker worden? Altijd proeven. En te veel proeven. Maar ik kijk nu uit,ik proef maar één keer, vroeger net als anderen vier keer. Ik neem ook koekjes en gebakjes mee naar huis. Kijk, deze heb ik gebakken. Proef maar. Ik hoef niks. Dat lukt me wel. 

Als m'n moeder niet zo had doorgezet, was ik nu of later een wrak geworden. Ik merk dat ik vrolijker ben, ik kan lachen, zie er beter uit. Mijn moeder is trots op me."