Citaten uit'Wij zorgen dat hij nooit op feestjes komt, zeiden ouders'Peter Bongaerts, directeur van een stichting met 23 basisscholen, kreeg ook te maken met ouderlijk verzet tegen een kleuter. Het jongetje zit nog steeds thuis.Door Joke Mat - NRC 13 december 2012 Aan het begin van dit schooljaar kreeg Peter Bongaerts, directeur van de Sophia Stichting die 23 katholieke basisscholen bestuurt, te maken met verzet van ouders tegen de komst van een zesjarig jongetje op een school. Op zijn eerdere school, in een naburig dorp, had het jongetje ‘seksueel grensoverschrijdend gedrag’ vertoond. De protesterende ouders stelden een petitie op, schakelden een advocaat in en dreigden met een kort geding als het schoolbestuur de plaatsing zou doorzetten. De ouders van het jongetje besloten daarop op zoek te gaan naar een andere school. Dat is nog niet gelukt, het jongetje krijgt thuisonderwijs. [...] De ouders wilden de krant niet te woord staan. Had u de school voorbereid op de komst van het jongetje?„Er was een veiligheidsplan gemaakt, alles was geregeld. Een nieuwe onderwijsassistent zou het kind elke dag aannemen van zijn ouders, de hele dag in de klas blijven en het jongetje aan het eind van de dag weer overdragen. Extra ogen. Over gym, toiletgang en buiten spelen waren strikte afspraken gemaakt. Het was een prima plan, dat werd gedragen door het hele schoolteam en de medezeggenschapsraad.” [... ...] Lieten de ouders zich op de informatie-avond geruststellen?„Wat we die avond te zien kregen, was georganiseerde weerstand. Het kwam niet tot een gesprek. Angst had deze ouders in zijn greep. Dat kwam ook doordat de landelijke pers op het voorval was gedoken, nadat een ouder de Telegraaf had gebeld. Die krant gebruikte termen als ‘seksueel misbruik’ en ‘aanranden’. Dat werd voor waar aangenomen, zonder dat mensen wisten wat er precies was gebeurd.” De ouders kregen hun zin. Waarom liet u dat toe?„[....] Kun je een kind in zo’n isolement brengen? Er zijn dingen gezegd als:
Waarom is er nog steeds geen andere school gevonden?„Scholen die we spreken zeggen het kind graag een tweede kans te willen geven. Maar ze zijn ongelooflijk bang voor de onrust onder ouders en de bemoeienis van de pers.” [... ... ...] |