Citaten uit

Turkije kan wel wat VVD gebruiken

Het vrije individu verloor de Turkse verkiezingen. Om te strijden voor een rechtsstaat en een echte democratie zullen liberale Turken zich moeten verenigen, betoogt 

Dilan Yesilgoz; NRC Handelsblad 9 april 2014

De AK-partij van de Turkse premier Recep Tayyip Erdoğan is, met ongeveer 45 procent van de stemmen, wederom de winnaar van de verkiezingen in Turkije, dit keer op lokaal niveau. De partij die sinds 2002 aan de macht is, blijft, ondanks de politieke en maatschappelijke onrust in het land, populair onder de Turken.

Erdoğan kwam de afgelopen maanden onder vuur te liggen, onder andere vanwege corruptieschandalen waarin hij is verwikkeld, censuur op (sociale) media en buitensporig gebruik van politiegeweld.

[...] 

Hoe kan het dat een groot deel van het volk zo achter een autoritaire leider blijft staan?

De Turkse (politieke) geschiedenis laat van oudsher een samenleving zien die bestaat uit groepsidentiteiten, op basis van etniciteit of religie. De heersende kernidentiteiten die zich de afgelopen eeuw afwisselden zijn het nationalisme en de islam. 

[... ...] 

Voor veel Turkse burgers is het nog steeds vanzelfsprekend het recht op zelfbeschikking af te staan aan een hogere macht: god of een politiek leider. Deze hogere macht bepaalt hoe burgers hun leven indelen, welk nieuws men mag lezen, hoeveel kinderen men moet hebben, wat voor kleding men mag dragen en ga zo maar door. 

Het doorbreken van sociale regels en codes is niet zonder risico. Je kunt beticht worden van landverraad, een misdrijf waar hoge straffen op staan. 

[...] 

Turkije kent geen tolerante samenleving met gelijke rechten. [...] 
Deze cultuur kan in sociale acceptatie van fraude, corruptie en nepotisme resulteren. Een grote, alles overheersende staat, doordrenkt van zo’n cultuur, is daarbij een constante factor.

Tegenover deze groepsidentiteit zien we gelukkig, sinds de opmars van de Gezi-
demonstraties vorig jaar mei, een groeiende minderheid van individuen die los van hun etnische of religieuze identiteit elkaar vinden in hun strijd voor individuele rechten. Met name stedelingen in Istanbul, Ankara en Izmir die zelf willen bepalen wat ze op sociale media doen, met wie ze contact hebben en wat ze eten en drinken. Mensen die niet meer met elkaar verbonden worden door religie, etniciteit of sociale klasse, maar door honger naar een vrije samenleving.

[...] 

Deze mensen worden steevast door de meerderheid van de Turken en de heersende macht, dus Erdoğan, gekwalificeerd als ‘schooiers, criminelen of landverraders’.

Turkije is met de verkiezingsuitslag gevangen in zichzelf. Oude ideeën belemmeren een liberale ontwikkeling. De Turkse politiek heeft nu behoefte aan echte oppositie, die gehoor geeft aan de gestaag groeiende minderheid die haar recht op zelfbeschikking zal blijven opeisen. Een sociaal liberale partij die burgers als vrije, gelijke individuen beschouwt.