00feb8f BibDiv Euthanasie... (Ron)

At 23:16 16-2-00 +0100, you wrote:
>NRC 12 aug 1999
>De rechten van een twaalfjarige
>Door onze redacteur Joke Mat

EUTHANASIE BIJ KINDEREN.....

Ik vraag me af waar deze drukte allemaal om te doen is geweest.
Ik begrijp dat dit onderwerp taboe is, maar gaan we dan niet voorbij aan ,
wat wij in de huidige maatschappij, een menswaardig bestaan vinden ?

Wie geeft een volwassene het recht om de wens van een kind te ontkennen ?
Ik ben het met het wetsvoorstel eens, echter de meerderheid van het kabinet is tegen, mede dankzij de druk van de zogenaamde christelijke partijen, die het niet ons werk vindt om een kind van zijn lijden te verlossen, da's het werk van God, zeggen ze.
Met andere woorden, als blijkt dat een kind niet meer te genezen is en blijft leven, dankzij apparatuur en zware medicijnen, wij niet mogen beslissen over een eventueel beëindigen van dit mens-onwaardige leven.
Nee, alleen God beslist daarover.....
We hangen, nee, we klampen ons zelfs vast aan elke vorm van een soort van leven, ook al geschiedt dit door technologische ontwikkelingen en nieuwe medicijnen, zolang er een ademhaling en een hartslag is en de hersenen enigzins reageren, is er sprake van leven....
Is dit wel leven ?
Of houden we onszelf voor de gek ?
Mogen we een laatste wens van een doodziek kind negeren ?
Wie geeft daar het recht toe ?
De ouders ?
De arts ?
De wet ?

Een kind wil spelen, kattenkwaad uithalen, genieten van zijn of haar leven, zoals een kind behoort te doen.
De eerste keer zonder hulp fietsen, kunnen zwemmen, wandelen, rennen, voetballen, met zijn of
haar vriendjes samen dingen doen.
Maar nee, het kind ligt daar in een ziekenhuisbed, wachtend op de zoveelste behandeling, waarvan men hoopt dat dit wel zal helpen tegen de ongeneeslijke ziekte.

En dan is daar het moment waarop de weerstand en de zin om te overleven is geknakt.
Het kind wil geen pijn meer, maar durft dat niet te zeggen tegen de ouders.
Nee, telkens als de ouders er zijn, verschijnt er een zwakke glimlach.
Telkens weer hoort hij dat het op een dag allemaal voorbij zal zijn, dat hij of zij weer beter is.
Ouders gaan naar huis, of kunnen in het ziekenhuis blijven slapen, of in dezelfde kamer of in een
Ronald McDonald huis, niet ver van het ziekenhuis.
Maar alle betrokkenen weten dat het uitzichtloos is, artsen blijven proberen om de zieke te genezen, terwijl dit niet meer mogelijk is.
Maar durven zij euthanasie naar voren te brengen...? Nee, uiteraard niet, dit is nog steeds door toedoen van de wet, onmogelijk gemaakt.

Bij ouderen is het een minder taboe geworden, zolang de arts de juiste wegen bewandelt.
Ook hier is een lange strijd vooraf gegaan, voordat de wet, enigszins euthanasie toestond bij ouderen, die te kennen gaven, niet verder meer te willen.
Maar bij kinderen ligt dit anders, zegt men....
Een kind hoort niet te sterven op een zo jonge leeftijd.
Helemaal mee eens, een kind hoort volwassen te worden, te trouwen, kinderen te krijgen, grootouder worden.
Maar mogen we deze dromen blijven volhouden als het kind te kennen wil geven, niet verder meer te willen ?
Dat het de kracht niet meer kan vinden daarvoor ?

Nee.......
Het geloof heeft ons geleerd dat alleen god beslist over leven en dood. Wij zijn geschapen naar Zijn evenbeeld...
En god kan toch niet zo wreed zijn, om kinderen zoveel te laden lijden ?
Nee, dat bestaat niet, dat is onmogelijk.

Oke, er dienen wel goede richtlijnen te worden gemaakt , omtrent euthenasie bij kinderen vanaf 12 jaar.
Het dient in overleg te gaan met de ouders, maar in eerste plaats met het kind zelf en de arts.
Het kind en de arts weten dat er op een gegeven moment een weg zal worden ingeslagen die
onomkeerbaar zal zijn.
Maar wel een weg zal zijn naar een einde aan de pijn , hoe pijnlijk dit ook zal zijn voor de ouders.
Want het ergste dat een ouder kan overkomen, is het overlijden van hun kind, door welke oorzaak dan ook.
Maar, wat is nu erger, het dragen van het verlies, bij een ziekte die niet meer te genezen is, of het
verlengen van dit leven, die gepaard zal gaan met onverdraagbare pijnen en behandelingen ?
We leven in een tijd waarin elk individu recht heeft van spreken, maar het kind zelf wordt in vele
gevallen opzij geschoven.

Ik wil dood....
Alles komt goed, nog even volhouden....
Pa of Ma neemt het kind in zijn armen, drukt hem of haar tegen zich aan en mompelt dat het allemaal weer goed komt, terwijl ze diep van binnen weten dat het een aflopende zaak is. Maar zolang er leven is.....

Leven is een geschenk, dit kan afgelopen zijn in een oogwenk.
Dit kan gebeuren op vele manieren en oorzaken en [het beeindigen ervan] zal je diep van binnen raken.
......
Een kind hoort blij te zijn,
vol met kattenkwaad en ander soort gein,
maar dit alles heeft het kind niet meer,
alles wat het voelt is een ondraaglijk zeer.

Uitkijkend vanuit het ziekenhuis bed kijkt het kind door het raam naar buiten,
en denkt aan de tijd dat het buiten mooi was,
buiten op straat spelend, tot het moment dat hij zijn moeder hoorde fluiten,
het signaal om naar binnen te gaan, om te komen eten, gewoon, omdat dat nu eenmaal zo was.

Nee, dit is al een tijd geleden, het kijkt om naar zijn ziekenhuisbed, tranen wellen op,
gedachten komen bij het kind op, gewoon stoppen met alles, einde aan de pijn, gewoon alles stop.

Maar dan zijn zijn ouders er weer,
en stopt het verlangen om een einde te maken aan het verweer.
Heel even verlangt het weer terug naar het leven,
kon hij het geluk maar weer aan zijn ouders terug geven...

Dan is er eindelijk die spuit, die aan alles een einde maakt,
verlost van alle pijn en wanhoop,
en als het zover is, dan is er heel even een moment waarop hij vol van leven blaakt,
dit duurt maar kort, het hoofd zakt terug op de kussensloop.

Een glimlach verschijnt,
alle pijn verdwijnt.

Ron

Reacties:
Frans: Indrukwekkend, Ron!
Airboy & Ron
Punselie