Rob Schouten, Trouw, 21 juli 2004
Omdat ik zelf geen zoon heb leen ik er wel eens een van de buren. Hij is zes jaar oud en heet Jakob. ,,Wat gaan we spelen?” vraagt hij nadat zijn vader 'm is komen brengen, want er is natuurlijk geen sprake van dat ik hier zomaar kan gaan zitten werken als hij er is. Nou, je weet wat ik hier heb, zeg ik, er is bijvoorbeeld de boot van Lego die we in elkaar kunnen zetten. Maar Jakobs probleem met die boot is niet zozeer dat hij uit de nalatenschap van mijn dochters komt en bijgevolg nogal vrouwelijk uitgevallen is maar dat ik telkens de hand licht met de bouwinstructies.
Hij wil dat-ie precies gemaakt wordt volgens de plaatjes, anders hoeft het van hem niet. Mijn tijdelijke adoptiefzoon is een perfectionist. Dan gaan we maar naar Aladdin kijken, want daar kan ik weinig fout aan doen. Maar Disney's Aladdin is wel een enge film, ik mag de kamer niet uit. Nee, ook niet naar de wc, dan moet die film maar even uit. Ik voel zijn hart kloppen naast me op de bank.
Bij iedere nieuwe figuur vraagt hij of deze nu goed is of slecht, zodat hij weet wat hij ervan mag verwachten. De gelaatsuitdrukkingen spreken weliswaar voor zichzelf maar je zult je toch eens vergissen. Slecht, zeg ik, bij de opkomst van de grootvizier Jafar. Goed, als we prinses Jasmine in beeld krijgen. Jago, slecht. Jammer want die heet bijna Jakob.
Ook wil hij nu alvast weten hoe de goeden straks zullen ontsnappen aan de kwaden, maar ik weet het niet zeker en brabbel maar wat, hetgeen hem duidelijk niet bevalt. Er gaat een soort terreuralarm af, zolang ik eromheen draai. Het komt wel goed, beloof ik, maar dat is te weinig garantie. Hóe komt het goed. Kijk nou maar, zeg ik, en dat is juist het enge. Door zijn ogen kijk ik naar de perfide Jafar die in een monsterlijke slang verandert en en passant ook nog even het uiterlijk van Khomeini aanneemt.
Als jochie van zes droomde ik nachtenlang van zulke beelden. Ik vond het wel eng maar niet té, zegt hij na afloop, maar ook wel leuk. En hij gaat de film lenen om er verder aan te wennen en het kwaad onschadelijk te maken. Dan komt zijn vader hem weer ophalen. Zou ik ook zo naast een eigen zoontje op de bank naar een enge film hebben zitten kijken, vraag ik mij af als hij weg is. Maar nee, realiseer ik me ineens, ik volg de opleiding tot opa.