00aug25d Selma Schepel in Trouw
Trouw 24 augustus 2000, De Verdieping, Column
Door Selma Schepel
Als de branding golven de meningen over pedofilie af en aan, rollen de voors en tegens over elkaar heen. Soms is het even een jaar stil rond dit thema, maar zodra er weer een kind verdwijnt begint het weer.
Of als een dominee meent een knuppel in het hoenderhok te moeten gooien. Gelukkig was het deze keer de wat serieuzere dominee Visser die de discussie weer eens aanzwengelde, en houdt dominee Van Drimmelen, die vorig jaar ontmaskerd werd als een fantast, zich nu gedeisd.
Hulpverleners die het grote publiek om begrip vragen voor hun pedofiele cliënten, werkt tegen dat deze klanten met geen mogelijkheid sympathiek te krijgen zijn. Al zijn ze zelfs slachtoffer van een verknipte opvoeding, al hebben ze hun eigen verkeerd gerichte libido niet geschapen, ze worden nooit van die slachtoffers waar een meerderheid zich mee kan of wil identificeren. En identificatie is nodig willen we zo iemand aardig vinden, en een beetje meegaan, meedenken in de hulpverlening. We houden veel van slachtoffers die lijden, die passief of weerloos zijn, daar voeren we hartstochtelijke campagnes voor met veel baten, maar een slachtoffer dat via zijn leed juist actief wordt en dan zelf mogelijk slachtoffers maakt van de wel sympathieke soort, dat wordt nooit wat. Bovendien, als er seks aan te pas komt kunnen we ons al helemaal niet meer inleven in eventuele zieligheid van een actieve partij. Dominee en psychiater voeren maatschappelijk gezien dus nutteloze acties voor hun tragische pedofielen. Houd er maar mee op, jongens. Niet met de hulpverlening, maar met de openbare verdediging.
Verder is het ook wel verdacht dat de enige advocaten voor begrip voor pedofielen zelf oudere mannen zijn. Een vrouw kan van nature minder begrip opbrengen voor eventuele seksuele prikkels die van een kind uitgaan. Dat heeft niets met een morele verhevenheid te maken maar eenvoudig met het feit dat het wijfje in het algemeen slechts seksueel bereid raakt van iemand die groter, ouder en sterker is, terwijl het mannetje zo is geprogrammeerd dat hij opgewonden wordt van wezens die jonger, malser en kleiner zijn. En waar de ondergrens van die jeugdigheid dan ligt is cultureel bepaald.
Op een korte poging van mannen het taboe op te heffen na, zo'n twintig jaar geleden, is op kinderen gerichte seksualiteit sinds de Griekse oudheid nooit meer beschaafd geweest. Of je moet kinderhuwelijken tot de beschaving rekenen, zoals Mohammed op middelbare leeftijd met de zesjarige Aisja trouwde, welk huwelijk op haar negende werd geconsumeerd. Maar voor dat soort patriarchale praktijken is onze maatschappij te vrouwelijk geworden, en vrouwen zijn te mondig, en dus ook uit op hun eigen plezier, en dat is niet: zonder het zelf te willen seksobject te zijn. En zeker niet hun kinderen voor seks te lenen.
Er kunnen nog zoveel ingezonden brieven en artikelen geplaatst worden, van voor- en tegenstanders van pedofilie - mild, bezonken of scherp en verontwaardigd - het haalt weinig uit, de kampen blijven toch verdeeld in een onoverbrugbare, zwart-witte belangenstrijd. Pedofielen raken hun neigingen niet kwijt, en het is niet reëel ze op te roepen de openbare discussie aan te gaan. Alleen een geharde provocateur zou zoiets kunnen, voor de rest zou dat publieke kruisiging betekenen, is wel bewezen. Een enkele dominee, psychiater of wetenschapper wil dan wel medelijden met ze hebben, of zich serieus in hen verdiepen, maar het grote publiek - ouders, grootouders - haat ze, en blijft ze hartgrondig haten.
En elke keer als er een kind verkracht wordt begint die zinloze meningenkermis van voors en tegens weer opnieuw. Nu maar hopen dat het heel lang duurt voor er weer een kind gemolesteerd wordt.
Selma Schepel.