00jul27a Hans Visser in Trouw
Uit het dagblad Trouw van woensdag 26 Juni.
De samenleving wordt steeds onverdraagzamer tegenover pedofielen. Wetenschappelijk onderzoek wordt onmogelijk, terwijl juist dat helpt met pedofilie om te gaan.
Hans Visser
Het artikel over kinderseks als wetenschap (de Verdieping, 12 juli) zou de indruk kunnen wekken dat sommige mensen onder wie Frits Bernard en Edward Brongersma, als wetenschappers in de verdachtenbank belanden. Beide onderzoekers hebbende afgelopen decennia getracht om zo genuanceerd mogelijk pedofilie te benaderen.
In hun wetenschappelijke bijdragen hebben zij geprobeerd begrip te kweken voor pedofielen Ze hebben gezocht naar de gronden voor relaties tussen kinderen en volwassenen Dat deze relaties een seksuele component zouden kunnen hebben, wordt momenteel door velen krachtig bestreden. Daarom is ook de strijd aangebonden met afbeeldingen van kinderen die seksueel prikkelend overkomen.
Meningen over deze dingen kunnen ingrijpend verschillen, Brongersma en Bernard hebben tijdens hun werkzame leven pedofilie bespreekbaar willen maken. Beide onderzoekers hebben stichtingen opgericht die een wetenschappelijk educatief en therapeutisch doel voorstaan. Deze stichtingen hebben nooit in een negatief daglicht gestaan en zijn niet bedoeld geweest als producent van pornonetwerken.
Probleem is echter wel dat pedofilie sinds de Dutroux affaire vrijwel onbespreekbaar is geworden. Thans worden ook wetenschappers verdacht gemaakt. Wetenschappelijk onderzoek naar de relaties tussen volwassenen en kinderen wordt, waar het de seksualiteit betreft, zelfs geheel onmogelijk gemaakt. Voor publicaties over pedofilie is in dit land geen uitgever meer te vinden
Echter, wetenschappelijk inzicht in de ontluikende seksualiteit van kinderen op weg naar hun volwassenheid zou nu juist een open en constructieve discussie met pedofielen op gang kunnen brengen. Om pedofilie uit te bannen moet men niet het wetenschappelijk onderzoek staken.
Daarom ben ik eigenlijk niet zo gelukkig met het artikel van Kustaw Bessems van 12 juli. Pedofilie is een bepaalde seksuele geaardheid die wij niet kunnen genezen Afwijzing van pedofilie brengt mensen in een isolement. Daarom is het noodzakelijk dat pedofielen in de gelegenheid zijn om elkaar te helpen
Zelfhulp is altijd nog een goede vorm van hulp. Het is de verdienste van Frits Bernard geweest om binnen de kringen van de NVSH het werk van de werkgroep voor pedofilie te bevorderen en te stimuleren. Ik denk dat wij in de hulpverlening aan pedofielen, als ze daarom vragen, aandacht moeten schenken aan de gedachte van 'no cure but control'. Het is niet de bedoeling en het is ook onmogelijk dat mensen een bepaalde geaardheid verliezen. Maar wat wel kan is, dat mensen elkaar helpen om zodanig met hun geaardheid om te gaan dat deze zowel voor hen als voor de samenleving goed en acceptabel is. Maar dat betekent dat ook de samenleving in beweging moet komen.
De samenleving moet dus niet wetenschap onmogelijk maken en pedofielen in de verdachtenbank zetten. Cruciale vraag in de discussie blijft, hoe wij de inbreng van kinderen op weg naar hun volwassenheid waarderen, Kinderen leren reeds op jonge leeftijd beslissingen te nemen op basis van een groeiende verantwoordelijkheid, Kinderen zijn niet onmondig. Ze zijn wel kwetsbaar en verdienen ook bescherming. Naarmate de leeftijd vordert, neemt het verantwoordelijkheidsbesef toe. Kinderen van twaalf jaar en ouder mogen beslissen over de ouder bij wie zij willen gaan wonen na een scheiding. Ze kunnen zelfs ook beslissen over de naam die zij willen dragen. Kinderen doen keuzes ten opzichte van schoolopleidingen die beslissend zijn voor de voortgang van hun leven, Kinderen maken reeds op jonge leeftijd kennis met drank drugs, seksualiteit. Daarin zullen zij met vallen en opstaan hun weg moeten zien te vinden,
Er moet een balans gevonden worden tussen enerzijds de beschermende begeleiding die uitgaat van ouders, leerkrachten en overheid, en anderzijds de eigen verantwoordelijkheid die een kind doet kiezen. Kinderen op weg naar de volwassenheid hebben geen bevoogdende ouders nodig die de moraal voorschrijven, maar ouders die hen liefdevol adviseren om zelf de juiste weg te vinden. Daarom moet er geen taboe rusten op wetenschappelijk onderzoek naar seksualiteit tussen kinderen onderling en tussen kinderen en volwassenen. In de moeizame discussie over pedofilie in onze dagen moet gezocht worden naar het smalle pad tussen enerzijds de onbeperkte vrijheid die sommige pedofielen voor zich opeisen en anderzijds de maatschappelijke afwijzing die kind en pedofiel isoleert.
Dr. Hans Visser is als predikant verbonden aan de Pauluskerk te Rotterdam.