door Nilgün Yerli, 16-6-1999
Website Parool http://www.parool.nl/dekrant/columnisten/yerli.html
We moeten vandaag de dag heel voorzichtig zijn met alles wat maar enigszins op incest wijst. Het is natuurlijk iets vreselijks - het idee alleen al. Gaan we echter soms niet wat te ver ? Een vader kan tegenwoordig bijna geen aandacht meer schenken aan zijn dochter of het lijkt al verdacht.
Een kennis van me zei gisteren op het strand: "Kijk, die vader trekt het broekje van zijn kind omlaag" - en ze begon te lachen. Ik ergerde me dood aan haar. Het broekje moet inderdaad omlaag als het kindje haar behoefte moet doen. Het vreemde is, dat als de vader dat doet, er rare gedachten bij komen. Als de moeder dat doet, wordt er niets achter gezocht. Bij voorbaat wordt ervan uitgegaan dat ouders hetero zijn, terwijl ik de laatste tijd vaak hoor dat mensen plotseling ontdekken (of toegeven) dat ze biseksueel zijn. Als een vader iets bij zijn dochter doet lijkt het raar, maar als de moeder haar zoontje wast, denkt niemand er wat bij.
Het lijkt of het altijd zo is geweest, dat kuisheid bij de vader anders wordt beoordeeld dan bij de moeder. Bij ons thuis was dat althans wel zo. Ik weet nog dat ik, toen ik elf jaar was, echt niet in mijn onderbroek door het huis mocht lopen. Dan zou mijn vader mij kunnen zien en dat was niet netjes, volgens mijn moeder. Mijn moeder zag me wel naakt: zij waste mij iedere dag. Vanaf dat moment werd ik me al bewust van het verschil tussen man en vrouw.
Op een zondagmiddag ging ik naar mijn vriendinnetje Esther, die ook elf was, om met haar te spelen. Haar moeder deed de deur open en zei: "Esther is in bad met haar vader." Ik schrok daar zo van dat ik gauw naar huis ben gerend om het mijn moeder te vertellen. Ik snapte er niets van, ik mocht niet eens in mijn onderbroek rondlopen bij mijn vader of broer en Esther zat zelfs te badderen met haar vader, wellicht naakt, leek mij . . .
Mijn moeder was helemaal overrompeld en wist eigenlijk niet wat ze moest zeggen. Nadat ze geschrokken om zich heen had gekeken, kwam er een bibberende zin uit: "Het zal wel met de Nederlandse cultuur te maken hebben."
Ja, gooi het maar weer op cultuur. Als kind geloofde ik dat natuurlijk meteen, maar nu weet ik wel beter. Ik heb nu Nederlandse vriendinnen die na hun tiende jaar ook niet meer in huis in hun onderbroek mochten rondlopen.
Op zichzelf is er na negentien jaar niet veel veranderd. Nog steeds gooien mensen alles op cultuur als ze er niet uit komen. Nog steeds wordt er anders gereageerd bij het idee dat een vader met zijn dochter van elf baddert, dan wanneer de moeder dat doet. Ik vertelde dit aan een goede vriend die een theorie had, waarin hij geloofde. Hij vond namelijk dat bij mannen lust een grote rol speelt en dat het daarom normaal is dat een moeder baddert met haar dochter van elf en een vader niet. Ik was het niet met zijn theorie eens. Een vader laat zijn lusten toch niet op de loop bij zijn eigen kind ?
Toen ik weer bij Esther was, de volgende dag, vroeg ze aan mij: "Weet jij hoe kindjes worden gemaakt ?" Ja, dat wist ik, want dat had ik recentelijk nog aan mijn moeder gevraagd. "Hoe dan?" vroeg ze. "Nou, tijdens de huwelijksnacht geeft de man de vrouw een nachtzoen op haar voorhoofd en dan krijgen ze een baby." Mijn moeder had mij dit verteld. Haar antwoord op mijn vraag waarom onze buurvrouw geen kinderen had, had ook wel logisch geklonken. De buurman had tijdens de huwelijksnacht vergeten haar een nachtzoen op haar voorhoofd te geven, had ze me verteld.
Esther vroeg mij hoe je dan twee of drie kinderen kon krijgen, waarop ik zelf verzon dat je die avond al besloot hoeveel kinderen je wilde en dan even zo veel kusjes kreeg. Het klonk allemaal zo logisch, dat ik Esther vol overtuiging en trots vertelde wat ik wist.
"Nee, natuurlijk niet," zei ze. "Kijk, zo gaat dat." Ze liet me een pornoblaadje zien, dat ze had gevonden onder het bed van haar ouders. Het zag er vreselijk uit. Ik was geshockeerd. Ik schreeuwde: "Nee, echt niet, misschien maken jullie Nederlanders wel kindjes op deze manier, maar wij Turken doen dat heel anders." Ik liep weg, vastbesloten nooit meer met Esther te spelen.
Eenmaal thuis liep ik naar mijn kamer en zag continu voor me hoe smerig en eng het eruit had gezien. Ik bleef herhalen dat wij Turken het toch veel beter deden. Haastig liep ik weer naar beneden om het aan mijn moeder te vertellen. Stotterend zei ze: "Ja, het blijft een cultuurverschil." Verder zei ze er niets over. Het bleef aan me knagen. Een week later belde ik mijn nichtje in Turkije op. Met haar besprak ik alles - en zij wist altijd alles. Ik vroeg haar wat zij hierover wist en ze zei dat Esther gelijk had, dat wij Turken het ook zo deden. Ik vond het vreselijk en ik zei vastbesloten dat ik dat echt nooit zou doen.
Nilgün Yerli, 16-6-1999
(Zie ook Nilgüns eigen site: Turkse Troel Integreert.)