Lotte Boot , Planet.nl, 15 oktober 2004
Naar aanleiding van de grootschalige politieactie tegen kinderporno brengt Planet de serie ‘Kinderporno op internet’. In dit deel aandacht voor de pedofiel en zijn slachtoffer.
Dat was wel even schrikken. Rechercheur Chris Groeneveld van het ‘Team kinderporno & pedoseksuele delicten’ van het KLPD
< http://www.planet.nl/planet/show/id=1146881/contentid=513395/sc=f98b8a#top >
besloot vorig jaar eens rond te vragen bij de regiokorpsen hoe vaak zij zaken tegenkwamen waarbij kinderen via internet werden ‘gelokt’ en vervolgens misbruikt. In drie maanden tijd bleek 28 keer aangifte van misbruik te zijn gedaan.
(‘Pedofilie is een als problematisch ervaren oncontroleerbare neiging tot seks met kinderen en het feitelijk aangaan van deze contacten’, aldus de psychiatrie)
hebben het internet ontdekt, en niet langer alleen om hun verzamelingen plaatjes uit te breiden of contact met elkaar te onderhouden, maar ook om kinderen te ontmoeten. Ze hangen rond op chats die op kinderen gericht zijn en doen zich voor als jonge jongens. Ze zijn bezig met het zogenoemde hawking, het ‘vangen van slachtoffers’.
< http://www.planet.nl/planet/show/id=1146881/contentid=513395/sc=f98b8a#top >
Na het hawking begint het grooming, het ver- en misleiden.
< http://www.planet.nl/planet/show/id=1146881/contentid=513395/sc=f98b8a#top >
Doelwit zijn meisjes tussen de 13 en 15 die verleid kunnen worden tot een ontmoeting. De pedofielen pakken het slim aan; het begint met chatten, dan volgt contact via de mobiele telefoon en tot slot is er de ‘live date’. Niet zelden zijn de meisjes tegen die tijd verliefd geworden op de internetidentiteit van de dader. Als de leuke jongen dan een man van veertig blijkt te zijn moet die niet zelden dreigementen gebruiken om alsnog zijn zin te krijgen.
In de VS zijn op deze wijze al kinderen vermoord, in Nederland gelukkig niet.
Nog niet, benadrukt Groeneveld:
“Deze zaken hebben hoge prioriteit, omdat die kinderen wezenlijk gevaar lopen.”
Alertheid is geboden omdat in de VS de tendens zichtbaar is dat het ‘grooming-proces’ steeds sneller gaat.
< http://www.planet.nl/planet/show/id=1146881/contentid=513395/sc=f98b8a#top >
Duurde het eerst een jaar voordat de eerste ontmoeting plaatsvond, nu is dat soms maar drie weken. Groeneveld:
“Ouders zijn vaak blij dat hun kind veilig op zolder zit te internetten en niet op die gevaarlijke straat rondzwerft, maar het risico zou wel eens andersom kunnen zijn.”
De kinderen die via internet ten prooi vallen aan pedofielen blijken vaak op dat moment ook andere problemen te hebben; ruzies binnen het gezin, echtscheidingen, overlijden van een van de ouders, moeilijkheden op school en ga zo maar door. In die kwetsbaarheid vallen ze voor de aandacht van een vreemde. Het is een nieuwe groep slachtoffers.
De dader van pedoseksuele misdrijven is in verreweg de meeste gevallen (meer dan 80 procent) afkomstig uit de directe omgeving van het kind. Een derde van de misbruikers is de vader of vaderfiguur. Ook op afbeeldingen van kinderporno doen kinder-, studeer- of huiskamer vermoeden dat het vaak om incest gaat. Hét type dader waar ouders slapeloze nachten over hebben, de ‘uit de bosjes springende kinderverkrachter’, is uiterst zeldzaam. Alertheid op de directe kring; vaders van vriendinnetjes, ooms, sportinstructeurs en buurmannen is stukken reëler.
De grote angst voor de onbekende verkrachter is overigens wel begrijpelijk, omdat er door dergelijke daders vaak geweld wordt gebruikt. Dit zijn vaak psychopaten die veel meer seksuele stoornissen hebben en vanuit een impuls handelen, ze hoeven niet persé pedofiel te zijn maar ‘grijpen wat voor handen is’. Ernstig fysiek letsel bij kinderen die door bekenden worden
misbruikt komt juist zelden voor. De psychische schade is uiteraard wel groot, zeker omdat het misbruik vaak langer dan een jaar voortduurt en daarbij wordt ingespeeld op het
chuldgevoel van het slachtoffer.
Pedofielen op internet zijn er in alle soorten en maten. Soms leiden ze een geïsoleerd bestaan, soms kruipen ze stiekem achter hun computer als hun vriendin slaapt. Soms zijn ze individualistisch bezig, soms maken ze deel uit van een club of netwerk.
Eén ding hebben ze gemeen: hun psyche wordt gekenmerkt door een grote mate van obsessief gedrag ten aanzien van seks met kinderen. Die obsessie uit zich vaak in een verzamelwoede. Kinderporno bestaat vaak uit een serie plaatjes; de eerste toont het aangeklede kind, de laatste het daadwerkelijke misbruik. Zoals postzegelverzamelaars hun verzameling compleet willen hebben, zo willen pedofielen dat ook. Van ingescande plaatjes uit de jaren zeventig tot ‘verse foto’s’ die gisteren zijn genomen.
Over pedofielen die zich met kinderporno bezighouden is nog lang niet genoeg bekend. Veel van de kenmerken van ‘gewone’ pedofielen
zijn wel door te trekken:
< http://www.planet.nl/planet/show/id=1146881/contentid=513395/sc=f98b8a#top >
Het gaat bijna altijd om mannen
(vrouwelijke pedofielen zijn uiterst zeldzaam),
meestal blank, veelal hebben ze een Nederlandse etnische achtergrond en vaak functioneren ze ook op andere gebieden niet normaal in de maatschappij
(zo heeft bijna de helft van de pedoseksuele delinquenten geen betaalde baan).
Over het algemeen valt te zeggen dat mannen die vallen op jongens, meer slachtoffers
maken en na een straf sneller opnieuw de fout in gaan, dan mannen die op meisjes vallen.
Ook valt de voorzichtige conclusie te trekken dat hoe jonger de kinderen op de verzamelde foto’s zijn, hoe groter de kans dat de verzamelaar ook zelf misbruikt of gaat misbruiken. Je zou kunnen zeggen dat iemand die opgewonden raakt van een baby die verkracht wordt een groter gevaar voor de samenleving vormt dan iemand die meisjes van dertien opwindend vindt.
Opvallend is dat Groeneveld en zijn collega’s van het KLPD in hun taalgebruik geen onderscheid maken tussen pedoseksuelen en pedofielen.
< http://www.planet.nl/planet/show/id=1146881/contentid=513395/sc=f98b8a#top >
Dat komt, zegt Groeneveld, omdat ‘dat wat bij softdrugsgebruikers niet geldt, bij pedofielen wel opgaat’. Het verhaal van de glijdende schaal dus.
“Ze denken aan seks met kinderen, fantaseren over seks met kinderen, masturberen op seks met kinderen. Zijn voortdurend bezig met die plaatjes. Klassieke conditionering heet het in de psychologie, inprenting; we weten dat na verloop van tijd een aantal van hen ook zelf gaat misbruiken.”
In de BBC documentaire ‘Wonderland’
< http://www.planet.nl/planet/show/id=1146881/contentid=513395/sc=f98b8a#top >
over het gelijknamige internationale kinderpornonetwerk komt een pedofiel aan het woord die vol enthousiasme vertelt over zijn passie; het uitwisselen en verzamelen van afbeeldingen. Hij lijkt oprecht gelukkig als hij spreekt over de vrienden die hij nooit had en nu, dankzij kinderporno, wel.
Uit de documentaire blijkt ook dat pedofielen hun slachtoffers op een bizarre manier adoreren. Een van hen vertelt trots hoe hij bij ouders, zelf pedofiel blijkbaar, thuis mocht komen en op hun bed zijn arm om ‘haar’, de dochter, heen mocht slaan. Met kleren aan, het bleef allemaal keurig, en de man sprak erover alsof hij naast een Hollywoodster op bed had mogen zitten.
“Er is een sterke hiërarchie onder pedofielen”, zegt ook Groeneveld. “Het misbruik zelf gebeurt vaak individueel, maar als ze daarvan foto’s maken en die delen met andere pedofielen verkrijgen ze status.”
Uit Zweden is een systeem bekend waarin pedofielen sterren en daarmee privileges konden verdienen. Elk systeem werkt anders, maar de hiërarchische structuur is overal ter wereld hetzelfde en elke pedofiel kent hem. Wie zijn eigen kind misbruikt, zéker als dat op bestelling gebeurt, staat bovenaan. Velen dromen van een eigen kind, het zijn er echter maar weinig die dat ‘voor elkaar’ krijgen. Wie dat wel lukt is - in de psyche van de pedofiel - een held.
< http://www.planet.nl/planet/show/id=1146881/contentid=513395/sc=f98b8a#top >
 |
# Invallen in heel Nederland om kinderporno |
|
Het internet als pedoparadijs |