Door Robin Koeleman
Heel vaak lezen we op de list en in de OK (van vereniging Martijn) over het huidige negatieve klimaat ten opzichte van pedofilie. De maatschappij denkt nou niet bepaalt positief over ons. Vandaar ook dat wij zoiets als deze list hebben. Tegenwicht.
Hoe gaan we met de situatie om zoals die is? We kunnen ervoor kiezen om ondergronds te gaan. In de verborgenheid voeren we onze heimelijk pedofiele praktijken uit. Gordijnen dicht, want de buren mogen niets weten. Naar buiten toe zijn we beschaafde "normale" mensen. Nog een mogelijkheid is je aanpassen aan de maatschappij. In deze tijd kun je nu eenmaal geen seksuele relaties met kinderen aangaan. We storten ons op het werk op iets anders wat zin geeft. We mijden elke situatie waarbij we met kinderen in aanraking komen. We leven altijd onder druk en spanning. Overspannen? Welnee, slechts uitgeput, gefrustreerd en ongelukkig. Derde mogelijkheid is toch proberen vorm te geven aan je gevoelens. Ervoor uit te komen. Te gaan staan waarvoor je staat. Te durven zijn wie je bent. Geen makkelijke keuze, het kost wat. Je ervaart dat je soms moet opboksen tegen vooroordelen. Dat is ook wat we doen bij Tegenwicht.
Maar, hoe bieden we dan tegenwicht? Goede vraag. Onze doelstelling is om pedofilie objectief bespreekbaar te maken. Via de media wordt vaak een verkeerd beeld geschetst van pedofilie. Wij moeten ons bezinnen op een goede strategie om daar enige nuance in te brengen. Een objectiever beeld dus.
Welke strategie? Gaan we het uitschreeuwen vanaf de daken? Proppen we folders in elke brievenbus? Discussiėren in allerlei tv-programma's? Wetenschappelijke artikelen schrijven? Internet bestormen? Ho ho, eerst even bezinnen. Laten we logisch te werk gaan en geen losse flodders schieten. Ten eerste, hebben wij wel een objectief beeld van die boze maatschappij? Heerst er onder ons niet een enorm vijandbeeld ten opzichte van de maatschappij? Het zou interessant zijn om artikelen op dit punt eens kritisch door te lezen. Ook ervaar ik soms een aflopende-zaak-sfeer. Daarmee bedoel ik dat we niet meer geloven in daadwerkelijke verbetering. Men is nostalgisch over die goede oude tijd en verbitterd over het heden. De situatie is nu eenmaal zo ze is, en daar doen we niets aan. Niet echt bevorderlijk voor de strijdlust, toch?
Een groep waarin een angstige gettomentaliteit hangt, kan best een actiegroep in het leven roepen die folders publiceert of brieven instuurt. Tegenwicht valt dan nog wel te organiseren, maar een getuigende levensstijl van een ieder afzonderlijk zal in zon klimaat niet gedijen.
Een goede strategie bestaat uit drie niveaus, met micro-, meso- en macroniveau. Elk niveau zal ik afzonderlijk bespreken.
Er zijn heel veel mensen die wel genuanceerd denken over pedofilie. Deze realiteit wordt dikwijls overschaduwd door het gegeven dat veel meer mensen er een negatief beeld op na houden. Maar het is en blijft een realiteit! Er zijn zat mensen die wel serieus naar ons willen luisteren. De vraag is echter geloven we dit wel? Geloven we dat mensen in onze eigen omgeving bereid zijn naar ons te luisteren? Een van de kenmerken van de huidige postmoderne cultuur is het gegeven dat een goede discussie over pedofilie, met gedegen argumenten, nauwelijks of niet mogelijk is. Men is niet meer zo genteresseerd in gedegen kennis. In een individualistische samenleving als de onze zijn we vaak heel nieuwsgierig naar elkaars prive-leven Denk maar aan de stortvloed aan talk-shows op t.v. Durven wij mensen te laten zien wie we zijn? Durven we mensen in ons priv-leven binnen te laten? Zijn we bereid een open en integer leven te leiden? Open wil zeggen: anderen toelaten in ons leven, in onze huizen, tijd met anderen doorbrengen. Integer duidt erop dat ons leven een eenheid vormt; dat ons zeggen en doen met elkaar in overeenstemming zijn. Dat we dus geen masker dragen, maar eerlijk durven te zijn. Vanuit een goede relatie kun je mensen overtuigen van jouw goede bedoelingen. Het is dus belangrijk om goede relaties op te bouwen en daarin ook open te zijn over jouw diepste gevoelens. Dat is op een effectieve manier een betere samenleving creren
Soms lijkt het een eindeloze strijd. Je ziet weinig verandering in de samenleving. Waar halen we die lange adem vandaan? Bij wie kunnen we even op adem komen? Dat is een belangrijke functie van de Joris-werkgroepen, de vereniging Martijn en ook wel de TW-cafe list. We kunnen elkaar aanscherpen en bemoedigen. Deze ontmoetingen moeten dus geen ondergrondse schuilkelders zijn, maar een soort van toerustingcentra waar we onze kracht vandaan halen.
Activiteiten naar grotere doelgroepen toe. Hier denk ik vooral aan ingezonden brieven, tv-uitzendingen, conferenties en wetenschappelijke publicaties. Een heel belangrijk onderdeel van een degelijk goed doordacht tegenwicht. Ook hiervoor hebben we elkaar nodig in die toerustingcentra Martijn, Joris-werkgroepen en tw-cafe. Samen sta je sterk. Je weet met elkaar meer dan in je eentje. De vraag is of tegenwicht op macroniveau ook werkt. Ik denk dat als iemand op tv een programma over pedofilie ziet, hij bij voorbaat al kiest voor de tegenstanders. Tenzij hij ook op een andere manier met pedofilie in aanraking is geweest. Op microniveau dus. Dan kan hij wel eens heel anders naar dat programma kijken.
Ik denk dus dat het van belang is om vooral ook op microniveau te gaan werken. Dat zien we nogal eens over het hoofd. Alleen op macroniveau werken heeft mijns inziens weinig zin. Datzelfde geldt natuurlijk voor alleen op microniveau werken.
Maar misschien wordt er anders over gedacht? Laten we ons hierover bezinnen,