01feb05a In den beginne...
Toen Galileo Galilei in 1613 het mathematisch bewijs leverde voor Copernicus' theorie dat de aarde om de zon draaide en niet omgekeerd, noemde de Kerk dat 'onjuist en absurd'. Galilei werd gedwongen zijn bewering te herroepen, en als gevolg daarvan is hij blind geworden. Ongeveer driehonderd jaar later besloot de Kerk haar illusie te laten varen en zijn geschriften van de Index af te voeren. In deze tijd bevinden we ons in een zelfde situatie als de Kerk in de tijd van Galilei, maar voor ons staat er veel meer op het spel. Onze keuze voor Waarheid of Illusie zal zwaardere consequenties hebben voor de overleving van de mensheid dan destijds in de zeventiende eeuw.
De afgelopen paar jaar is aangetoond - wat ons nog verboden is te erkennen - dat de verwoestende gevolgen van de traumatisering van kinderen onvermijdelijk neerdalen op ons eigen hoofd, onze eigen maatschappij. Dit inzicht raakt alle mensen en moet - wanneer het voldoende bekendheid heeft gekregen - de richting bepalen van elementaire veranderingen in onze maatschappij, en met name een eind maken aan de blinde escalatie van het geweld.
De volgende punten willen verhelderen wat hier wordt bedoeld:
1. Elk kind komt ter wereld om te groeien, zich te ontwikkelen, te leven, lief te hebben en zijn behoeften en gevoelens tot uiting te brengen.
2. Om zich te kunnen ontwikkelen heeft het kind de hulp nodig van volwassenen die zich bewust zijn van hun behoeften, die hen beschermen, respecteren, liefhebben en hen oprecht helpen een eigen koers te kiezen.
3. Wanneer deze eerste levensbehoeften van het kind gefrustreerd worden en het kind in plaats daarvan misbruikt wordt ten behoeve van de volwassene - geslagen wordt, gestraft, mishandeld, gemanipuleerd, verwaarloosd of verraden, zonder dat getuigen tussenbeide komen - dan zal de integriteit van het kind zijn leven lang beschadigd blijven.
4. De normale reactie op beschadiging hoort boosheid en pijn te zijn. Die boosheid echter blijft verboden voor het kind in een beschadigende omgeving, en die pijn zou ondraaglijk zijn voor een kind dat eenzaam is. Het kind MOET dan wel zijn gevoelens onderdrukken, de herinnering aan het trauma verdringen en zijn agressor idealiseren. Het weet later niet wat er met hem is gebeurd.
5. Wanneer ze eenmaal zijn losgeraakt van hun oorspronkelijke oorzaak dwingen die gevoelens van boosheid, onmacht en verwarring, verlangen, verdriet, vrees, doodsangst en pijn de mens tot destructief gedrag jegens anderen (criminaliteit of massamoord) of jegens het zelf (drugsverslaving, alcoholisme, prostitutie, psychische stoornissen en zelfmoord).
6. De slachtoffers van de wraak van de agressor zijn vaak zijn eigen kinderen, die als zondebok worden beschouwd. In onze maatschappij wordt de vervolging van kinderen nog bij de wet toegestaan en zelfs hooggewaardeerd, zolang wij dat definiëren als opvoeding. De tragiek is dat ouders hun eigen kinderen slaan om maar niet te hoeven voelen wat hun eigen ouders HEN hebben aangedaan.
7. Een mishandeld kind zal zich niet ontwikkelen tot misdadiger of geesteszieke indien het tenminste eens in zijn leven iemand ontmoet die duidelijk begrijpt dat niet het geslagen, hulpeloze kind gek is, maar zijn omgeving. Het weten dan wel niet-weten van de maatschappij (in de gestalte van familieleden, maatschappelijk werkers, therapeuten, leraren, artsen, psychiaters, ambtenaren, verpleegkundigen) kan levens redden of meehelpen ze te vernietigen.
8. Tot op heden heeft de maatschappij de volwassene beschermd en het slachtoffer de schuld gegeven. Onze verblinding is nog verergerd door theorieën die zich aanpasten aan de opvoedingspatronen van onze overgrootouders, die kinderen zagen als wezens die overheerst werden door slechtheid en destructieve neigingen, die logen of fantaseerden en hun onschuldige ouders kwetsten of seksueel naar hen verlangden. In werkelijkheid is elk kind ertoe geneigd de schuld en de verantwoordelijkheid voor de wreedheid van zijn ouders op zich te nemen, op grond van zijn onschokbare liefde voor hen.
9. Dank zij nieuwe therapeutische methoden zijn wij nu in staat empirisch vast te stellen dat de verdrongen traumatische ervaringen uit de kinderjaren in de geest worden opgeslagen en de mens zijn leven lang beïnvloeden. Bovendien is de laatste paar jaar door middel van elektronische metingen in de baarmoeder en bij pasgeborenen komen vast te staan dat het kind vanaf het allereerste begin kan voelen en leren - wreedheid zowel als tederheid.
10. In het licht van deze nieuwe inzichten openbaart elke absurde gedraging zijn logica, zodra de traumatische ervaringen uit de kindertijd niet meer verborgen hoeven te blijven.
11. De toename van onze gevoeligheid voor de algemeen ontkende wreedheid jegens kinderen plus de gevolgen daarvan, zal een eind maken aan het geweld dat van generatie tot generatie wordt doorgegeven.
12. Mensen wier integriteit in hun jeugd niet is beschadigd, die van hun ouders bescherming, respect en oprechtheid hebben ontvangen, zullen in hun jeugd en later intelligent zijn, verstandig, empathisch en gevoelig. Ze zullen weten wat levensvreugde is en geen behoefte voelen om anderen of zichzelf te kwetsen, noch om moorden te begaan. Ze zullen hun kracht gebruiken om zichzelf te beschermen, niet om anderen aan te vallen. Ze zouden ook niet anders KUNNEN dan zwakkeren respecteren en beschermen, met name hun eigen kinderen, omdat zij zelf precies hetzelfde zouden hebben ondervonden en omdat juist die kennis in hen ligt opgeslagen, en niet enige vorm van wreedheid.