99sep23c  Arsan

In haar boek 'Van top tot teen', Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam, verhaalt Emmanuelle Arsan haar herinneringen uit haar kinderjaren:

Toen ik zes jaar was, was mijn zusje vier. Ondanks het leeftijdsverschil hadden we dezelfde voorkeuren en dezelfde verlangens. Ik herinner me nog heel precies dat het verlangen dat ons het meest in beslag nam de begeerte was om vrouwelijke geslachtsorganen, pussies, te zien. We hadden gelegenheden te over om ons liefste verlangen te bevredigen. 

Om te beginnen bekeken we elkaar natuurlijk, iedere dag weer en urenlang, en leerden we elkaar steeds beter kennen door elkaars kleine pussies te betasten. Verder hadden we bijna even veel bewondering voor mama's pussy. We hadden het voor geen prijs willen missen als ze in bad ging. Zo snel mogelijk renden we naar de badkamer, gingen met onze ellebogen op de rand van de badkuip zitten en wierpen speurende blikken in het helderdoorschijnende water. Al glimlachte mama vertederd om onze nieuwsgierigheid, haar schaamstreek, vulva en borsten verdienden toch, vonden we, onze meest toegewijde aanbidding en intensieve bewondering meer dan haar gezicht. Voor andere vrouwen hadden we niettemin ook belangstelling. 

De meest gedenkwaardige uit die tijd is, dunkt me, wel een roodharige Engelse geweest, die een paar maanden bij ons was komen wonen en die we onmiddellijk 'bijna even mooi' en 'bijna even jong' als mama vonden. In werkelijkheid was ze zestien of zeventien jaar en dus een jaar en vijf jonger dan moeder. In het eerste begin vond ze het vreemd dat we zo onverwacht haar slaapkamer binnenkwamen met de duidelijke bedoeling haar in bed te zien liggen. Ze had al meteen onze sympathie gewonnen toen we ontdekten dat ze bloot in bed lag. 

Onze ouders en wij zelf deden dat weliswaar ook, maar we wisten dat heel wat mensen in onze omgeving zich erg vaak hulden in ingewikkelde nachthemden en pyama's, zelfs als ze alleen sliepen, en instinctief voelden we wantrouwen en afstand ten opzichte van de mensen die zich op die manier een gemakkelijke vorm van vrijheid ontzegden. 

Mildred, zo heette de Engelse, bood niet lang weerstand. Toen vroegen we haar oprecht en ernstig of ze ons haar pussy wilden laten zien. Op het moment zelf leek ze niet goed te weten wat ze moest zeggen, ze dacht diep na, nam toen plotseling een besluit en wierp de dekens van zich af: 'Nou, kijk maar!' We werden verblind door een haardos, zo rossig en weelderig als we nog nooit hadden gezien.... 

Het duurde maar een paar dagen of Mildred werd voorgoed onze eerste minnares. Zelf zou ze het iniatief nooit hebben durven nemen, maar we kusten en streelden haar zo dat ze wel van hout moest zijn om onze verlokkingen te weerstaan. 

Toch hadden mijn zusje en ik op dat ogenblik zelfs niet de geringste theoretische en praktische kennis van de lichamelijke liefde, zelfs niet tussen vrouwen, wat we ook beweerden. We hadden alleen maar een grote verering voor het vrouwelijk lichaam en met een vindingrijkheid, die overigens alle voor liefde ontvankelijke kinderen gemeen hebben, vonden we uit eigener beweging de gebaren uit om met grote wellust uiting te geven aan onze bewondering en ons verlangen. 

Een tijdje later kwam bij ons in Londen een oom die kunstschilder was en liever naakten dan stillevens schilderde. We hadden geen rust voordat hij ons toestand hele uren in zijn atelier te blijven. Hij zelf noch zijn modellen (hij had de goede smaak en de gave om heel mooie modellen te kiezen) leken te veronderstellen dat we op een naakte vrouw andere blikken dan 'onschuldige' konden werpen. Ze merkten echter al snel dat die kijkzittingen ons in een toestand van gepassioneerde opwinding brachten. We geneerden ons niet in hun aanwezigheid te masturberen tot we helemaal waren bevredigd en tegen elkaar bijzonder welsprekend (maar, zoals ik me nog heel goed herinner, met een prijzenswaardige objectiviteit en eerlijkheid waarop ik nog steeds trots ben) commentaar te geven op de aantrekkelijkheden van het meisje dat we aan het bekijken waren. 

Om haar wat afleiding te bezorgen - want we zagen best dat haar werk vervelend was -, bedachten we bovendien onvoorstelbare erotische avonturen die we heel edelmoedig aan het model toeschreven en die we haar telkens weer gefascineerd deden luisteren. Laten we hopen dat oompje uiteindelijk ook nog heeft geprofiteerd van de suggesties die we het model aan de hand deden! 

Het is echter opvallend dat al die avonturen, net zoals de avonturen waarvan we in stilte of hardop droomden, altijd strikt homoseksueel waren, en begrijpelijk! We hadden toch eens en voor altijd uitgemaakt dat jongens in de liefde van niemand maar dan ook niemand de partner konden zijn, zelfs niet van andere jongens. In onze ogen was de seksualiteit dus per definitie 'homo' of juister gezegd sapfisch. 

Het spreekt vanzelf dat zulk soort woorden ons volkomen onbekend was en dat we, als we erover praatten, niets wilden weten van enige theoretische indeling en ons strikt en uitdrukkelijk bij de feiten hielden! Dat we uitgesproken materialistisch waren sloot bepaald niet uit dat we gevoelens hadden en zelfs de vertederste en tederste naastenliefde kenden. 

We namen de jongens voor wat ze waren, dat wil zeggen sexloze en van iedere erotiek gespeende wezens, die nooit en te nimmer enige aanspraak op genot mochten maken. Dat dit zo was vonden we verre van geweldig en wekte niet onze lachlust of spotzucht op. Integendeel, we hadden medelijden met die jongens. Echt medelijden, met heel ons hart. 

Als we toen hadden geweten hoe we aan dat gevoel uitdrukking hadden moeten geven, zouden we het ook met heel ons lichaam hebben gedaan (en dat is later dan ook gebeurd). NIet alleen vonden we hun lot diep droef voor zover ze een pussy misten dat ons vrouwen zo veel schoonheid en wellust gaf, maar het toppunt van ellende was wel dat armzalig stukje vlees dat zij hadden op de plaats waar wij zo'n wonderschoon ding hadden, hun zelfs het genot onthield dat wij hadden als wij plasten. 

Plassen had namelijk voor ons niet alleen maar een louter symbolische erotische of liever gezegd esthetische betekenis en het wees ook niet alleen op een intimiteit, waaraan we overigens onder elkaar grote waarde hechtten (plassen met een ander meisje hield al in dat je haar lief vond). Het had ook iets heel positiefs: op een leeftijd waarop onze clitoris meer een belofte dan werkelijkheid was, vormde de opening van de uretra voor ons het centrum bij uitstek van onze genotssentaties, dus van de liefkozingen die we ons zelf en elkaar gaven, het centrum waarop ons gewrijf en gelik waren geconcentreerd. Dank zij dat kleine gaatje kwamen we klaar. Hoe konden we dan de gedachte aanvaarden dat een jongen klaar kon komen als hij in plaats van een gaatje een mini-slurfje had? 

Niet alleen bezorgde plassen hem dus geen van de onuitsprekelijke genietingen die wij kenden, maar we waren er ook, eerder uit vooringenomenheid dan op grond van objectieve waarnemingen, van overtuigd dat het hem pijn deed. Overigens dachten we dat bij jongens alles - de manier waarop ze in elkaar zaten en handelden - bewees dat ze iets misten en hun pijn deed. Hoe de jongens zich ook inspanden om ons in woord en gebaar het tegendeel te bewijzen, het haalde niets uit. Hun wanhopige pogingen overtuigden ons alleen maar des te meer hoe ongelukkig ze waren. Ze probeerden dit te verbergen omdat ze zich ervoor schaamden, en schaamtegevoel vonden we van alle lelijke dingen het ergste en het was ons door en door vreemd. 

Onze grootste waanvoorstelling was waarschijnlijk dat geen vrouw zich ooit schaamt. Aan de andere kant was ons roerendste vooroordeel dat we een grenzeloos mededogen hadden als een van onze vriendjes zich uitsloofde om door schudden en wrijven zijn droevig stukje penis dik en hard te laten worden (met een succes waarvoor we merkwaardigerwijs ongevoelig waren). Wat een pijn , dachten we, moet hij daarvoor lijden! En met welk resultaat? Zo'n jongen moet wel een geperverteerd gevoel van trots hebben dat hij zich vrijwillig zo veel pijn deed, alleen maar om te proberen ons wijs te maken dat hij bevredigd wordt, terwijl wij er ten volste van overtuigd waren dat zijn bevrediging geveinsd en onecht was. 

We vermoeden wel wat zijn echte bedoeling was: indruk maken. We waren zachtmoedig van aard genoeg om zijn verdriet niet nog te verergeren. We lieten hem niet merken wat een slechte indruk hij maakte. Later, veel later, toen we heel wat beter wisten wat voor vlees we in de kuip hadden en de onverschilligheid die we als kind ten toon spreidden hadden goedgemaakt door veel met jongens te vrijen, lachten mijn zuster en ik hartelijk als we overal de freudiaanse stellingen hoorden verkondigen dat ieder meisje een onweerstaanbare 'penisnijd' heeft en behept is met een 'castratiecomplex' dat het net zo lang zal uithouden als haar onderbewustzijn.

Natuurlijk, ik twijfel er niet aan dat heel wat vrouwen in hun geestelijke ontwikkeling een dergelijke fase doormaken, maar ik geloof met recht te kunnen betwisten dat het een proces is dat alle vrouwen doorlopen. Voor wie er behoefte aan heeft, zijn mijn zuster en ik het levende bewijs dat er op alle regels, zelfs op die van de geniale Wener, uitzonderingen zijn.