Wegener Dagbladen, 15 juni 1999
Door NICO HYLKEMA
De lezing van de brieven van haar pedofiele neef bezorgde de Amsterdamse pedagoge Ireen van Engelen een acuut trauma. Maanden nadien liep ze nog rond met hoofdpijn. Pas toen ze die brieven in haar computer had ingetikt, kon ze enigszins afstand nemen, om daarna geobsedeerd de speurtocht in te zetten naar seksuelel misbruikte kinderen. Ze schreef er een boek over: 'En ze noemen het liefde'.
Amsterdam: ,,Ik had meteen het idee dat ik iets belangrijks in handen had. Ik wist dat mijn neef Paul pedofiel is, maar dit was echt dramatisch. "Voor een lange periode veranderde het leven van Ireen van Engelen, nadat ze bij haar nicht een pakje vond van neef Paul. Paul woont in Indonesië. Met hem heeft Ireen een tijdlang gecorrespondeerd, tot ze hem vragen stelde over zijn pedofilie. Toen maakte hij subiet een einde aan het contact.
Van Engelen hield zich bezig met familieonderzoek. Dat maakte haar ook nieuwsgierig naar het pakje brieven, dat ze bij haar nicht vond. Naderhand klinkt het bijna of ze spijt heeft de brieven te hebben gelezen. De inhoud was niet alleen weinig verheffend, maar nog veel meer schokkend. Zeker de brieven die Paul had ontvangen van ene Lex, groepsleider in een Amsterdams kinderhuis, kwamen hard aan. Zonder omhaal van woorden vertelt deze Lex over zijn verkrachting van een driejarig jochie uit het kinderhuis. ,,Wel zo slim er een te pakken, die niet in opstand kan komen", schreef hij er vergenoegd over zijn eigen geslepenheid bij.
,,Was het nu een gewone correspondentie geweest", aldus Van Engelen, ,,dan had ik het pakket gewoon teruggeven aan mijn nicht. Maar hierdoor raakte ik geobsedeerd. Heel lang durfde ik er ook niet mee naar buiten te komen. Toch voelde ik me gedwongen de beschreven feiten te controleren. En ze klopten. Het kinderhuis is het Burgerweeshuis. Uit de jaarverslagen kon ik opmaken dat Lex inderdaad in die tijd werkzaam was geweest als groepsleider."
Van Engelen stortte zich op de pedofilie. Ze liep pedofielenbijeenkomsten van de NVSH (Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming) af.
,,Dat kwam naar voren uit die brieven. Oh,oh, wat was het weer gezellig geweest bij de NVSH. En eerlijk, ik vond die bijeenkomsten ook interessant en gezellig. Daar komen vooral de minder intellectuele pedofielen."
Het waren alleen mannen, die ze daar aantrof. De enige vrouwen waren journalistes. ,,Ik vertelde dat het heerlijk is om kinderen te knuffelen. Maar zodra er iets seksueels bij komt, is het fout." Dat viel verkeerd bij de pedofielen. Dat seksuele zit haar ook het meeste dwars.
,,Als pedofielen zich aan de wet houden is er niets aan de hand. Beneden de twaalf jaar is seks met kinderen verboden en tussen de twaalf en zestien alleen toegestaan met toestemming van de ouders. Pedofielen die seks met kinderen bedrijven zijn strafbaar. Daarom komen ze daar ook niet zo gemakkelijk vooruit."
,,Maar pedofilie is seks met kinderen. Daar kun je allemaal mooie dingen bij verzinnen, maar zo simpel ligt het. Ik ergerde me het meest aan wetenschappers die zich inzetten voor de emancipatie van de pedofielen. Niet altijd zijn dat zelf pedofielen. Emancipatie van pedofielen is onhaalbaar. De maatschappij accepteert het niet en terecht. Seks en kinderen horen niet bij elkaar. Het is niet des kinds. Kinderen vragen om aandacht, niet om seks. Dat begrijpen pedofielen niet, of ze willen het niet begrijpen."
Slechts in het begin van de jaren zeventig was er even een periode van begrip voor de pedofielen. De seksuele revolutie creëerde een sfeer van vrijheid, blijheid. Maat toen de pedofielen zich poogden te manifesteren binnen de organisatie voor homoseksuelen het COC, werden ze onmiddellijk uitgestoten. De link met pedofilie was veel te gevaarlijk voor de homobeweging. Dus kwamen de pedofielen bij de NVSH terecht.
,,Dat was toen al een aflopende zaak. Vrouwen verlieten de vereniging massaal toen duidelijk werd, dat de seksuele revolutie vooral in het belang van de mannen was geweest. Daarna werd de NVSH louter een mannenzaak en nu is ze op sterven na dood."
Van Engelen heeft niet per definitie een hekel aan pedofielen. Eerder beschrijft ze hen met een zeker mededogen. Alle mannen die ze tijdens haar onderzoek benaderde bleken een slechte jeugd te hebben gehad. Vaak zelf misbruikt en in ieder geval veel te weinig liefde ervaren.
Dat geldt zeker ook voor haar neef, die niet de kans kreeg zich als kind te ontwikkelen. Zijn vader wilde een kleine Einstein. Toen dat er niet inzat, had de jonge Paul afgedaan.
,,Dat veroorzaakte een woede, die er een keer uit moet. Niet pedofielen, maar hun gedrag is onmenselijk. Ze zijn seksverslaafd. Als je perse seks wilt bedrijven met kinderen ben je ziek. Dat is het probleem. Mannen blijf van die kinderen af, dan is het in orde. Maar pedofielen zijn zelf net kinderen. Altijd morrelen aan de grenzen. Net als bij kinderen moet je dat streng aanpakken. De beweging is nu ook flink bekrompen."
Uiteindelijk is Van Engelen er niet in geslaagd om de door Lex misbruikte kinderen op te sporen. De medewerking van het Burgerweeshuis was minimaal. Nu nog. Van Engelen heeft gehoord, dat de instelling onderzoekt of ze iets tegen haar boek kunnen ondernemen.
,,Als ze mee hadden gewerkt en we hadden die kinderen gevonden was er nooit een boek gekomen. Want daar ging het mij om. Die kinderen zijn getraumatiseerd. Het zijn tijdbommen. Die hebben hulp nodig."