Citaten uit

Ik herinner me een land waarin geen tolerantie heerste, maar liefdeloze onverschilligheid.

Elma Drayer, Trouw, 6 april 2006

Ik wrijf mijn ogen uit. Zou ik in hetzelfde land wonen als de oud-politici die deze week een vlammend manifest de wereld instuurden?

'Eén land, één bevolking' biedt een lyrische schets van de jaren tachtig, toen de overheid 'een duidelijk minderhedenbeleid' ontwikkelde. “Het in Nederland historisch diepgewortelde besef van en respect voor verschil“, schrijven ze in krakend lingo, “heeft geleid tot een systeem van tolerantie en vrijheid van godsdienst dat alle minderheden kansen gaf.“

Gek genoeg staat mij een héél ander Nederland voor de geest. Ik herinner me een land waar in die jaren geen tolerantie heerste, maar liefdeloze onverschilligheid. De politici van het manifest waren destijds aan de macht. En zij haalden gevoeglijk de schouders op over wat er broeide in de achterstandswijken.

Allochtonen werden er aan hun lot overgelaten. Nederlands leren hoefden ze niet, hun vrouwen mochten rustig thuis verpieteren, hun kinderen konden over straat slierten zonder dat iemand zich om hen bekommerde.

Autochtonen werden evenzeer aan hun lot overgelaten.

[...]

Natuurlijk moest het ooit misgaan. Geen land kan de sluimerende onvrede van grote bevolkingsgroepen straffeloos negeren. En inderdaad, daar openbaarde zich 'het multiculturele drama', zoals Paul Scheffer het in 2000 omschreef.

Zes moeizame jaren later willen de schrijvers van het manifest er nog steeds niet aan. Het mag geen 'drama' heten, vinden zij.

[... ... ...]

Ik weet niet in welk Nederland voornoemde politici wonen. Wel weet ik dat ze nog net zo ver van de werkelijkheid af staan als in de jaren tachtig.