Israël heeft geen andere vijand dan zichzelf Mohamed Kacimi NRC 5 augustus 2006 Natuurlijk heeft Israël het recht op zelfverdediging

Citaten uit

Israël heeft geen andere vijand dan zichzelf

Mohamed Kacimi*, NRC 5 augustus 2006

* Mohammed Kacimi is Algerijns schrijver en woont in Parijs. Dit artikel stond eerder in de Franse krant Libération.

Natuurlijk heeft Israël het recht op zelfverdediging, maar welke wet geeft Israël de vrije hand om het leven en de toekomst van een heel land te verwoesten? Het is verbluffend om te zien hoe Israël een leger van honderdduizend man op de been brengt ter wille van twee ontvoerde soldaten.

Sedert het einde van de burgeroorlog heeft Libanon - de Sisyfus van het Oosten - zich er op wonderbaarlijke wijze weer bovenop gewerkt.
[...]
En nu legt Israël alles wat tot stand is gebracht in puin. Want het voornaamste slachtoffer is Libanon. Zijn infrastructuur, maar vooral ook zijn zelfvertrouwen, wordt tot stof gereduceerd. En hoe dit conflict ook afloopt, Hezbollah zal altijd als overwinnaar tevoorschijn komen. Tegenspoed is voor religieuze bewegingen altijd een zegen geweest.

Nu het Amerika van Bush ervan droomt de landen van het Oosten de democratie in te prenten of ze daarmee te besmetten, mag er wel eens op gewezen worden

	dat Libanon op dit moment het enige land van de Arabische wereld is met een vrije pers, vrije televisie en vrije verkiezingen.
	Een land waar je in orthodoxe of katholieke kerken kunt bidden in het Arabisch, het Aramees of het Grieks, zonder te worden gelyncht, zoals in Alexandrië, of onthoofd, zoals in Algiers.
	Een land waar vrije vrouwen zich - wat nergens anders mogelijk is - tijdens de ramadan met een glas wijn of een sigaret kunnen vertonen zonder met vitriool te worden bestookt.
	Een land waar ondanks de intellectuele armoede van de autoriteiten een filmcircuit, een pers die de naam waardig is en een in haar soort unieke toneeltraditie bestaan, waardoor een maand geleden een groep meisjes in Beiroet de Vaginamonologen heeft kunnen opvoeren, in het Arabisch.
	Een land waar een heel volk de straat op kan gaan om van zijn regering de waarheid te eisen, zonder, zoals in Damascus, met mitrailleurs te worden neergemaaid of, zoals in Tunesië, in een Goelag te belanden.

In plaats van dat Hezbollah ervan langs krijgt, wordt dit laatste, unieke bastion van vrijheid, creativiteit en Arabische subversiviteit verwoest.

Door die losbandige, oproerige, dwaze stad te verwoesten, vervult Israël trouwens al voor de tweede keer de stille wens van alle Arabische landen van de regio. Voor de wahabieten uit Arabië is Beiroet een Sodom, voor de alawieten uit Syrië is Beiroet een Carthago.

Damascus, Amman, Riad, Bagdad en Mekka hebben ervan gedroomd, het Israëlische leger heeft het gedaan. Het bewijs: het eerste land dat deze interventie toejuichte was Saoedi-Arabië - niet, zoals men ons wil doen geloven, uit angst voor de shi'ieten, maar uit haat jegens dat merkwaardige oord Libanon, waar ondanks vijftien eeuwen van oorlogen en vervolgingen de stem van de muezzins de kerkklokken niet het zwijgen heeft kunnen opleggen. Het is geen toeval dat de Amerikaanse laserprojectielen die op Libanon neerdalen, arriveren via de bases in de Arabische Emiraten.

Ik heb altijd gedacht dat iedere concessie aan de radicale moslims een verloochening van de vrijheid was, maar Hezbollah is noch de terroristische mengelmoes van Al-Qaeda noch de onbehouwen, barbaarse GIA uit Algerije. Afgezien van haar militie - maar wat stelt die voor tegenover het Israëlische leger? - is het een partij die deelneemt aan de regering en die het democratische spel volop meespeelt. Hezbollah leidt, onderwijst en verzorgt de belangrijkste gemeenschap van het land. Deze organisatie uit Libanon te willen verwijderen, net als de PLO, is een ernstige vergissing. Hezbollah is geen uitheems element; het is de manifestatie, de ademhaling, het denken van een arme, berooide gemeenschap.

Wanneer ik Condi Rice deze oorlog de geboorte van een nieuw Midden-Oosten hoor noemen, beef ik voor Libanon. Wij kennen de democratische baby's die de Amerikanen hebben verwekt in Somalië, Afghanistan en Irak. Het is een soort wet van Archimedes geworden: iedere samenleving die in een Amerikaans plan wordt ondergedompeld, ondervindt een neerwaartse druk evenredig aan het aantal verplaatste mariniers en GI's. Ik wed zelfs dat als Amerikaanse troepen ooit het Vaticaan zouden bezetten, de paus na een week van zijn balkon aan het Sint-Pietersplein zou roepen: Allah Akbar!

Er heerst nog altijd een idee - of liever een hersenschim - dat eens de nek zou moeten worden omgedraaid: de Arabische dreiging tegen Israël, ze willen Israël met de grond gelijkmaken. Die hersenschim is soms op het belachelijke af.

Ik zou niet weten welke leider morgen het plan zou kunnen opvatten om Israël aan te vallen. Zeker Syrië niet, dat ondanks de bezetting van de Hoogte van Golan ooit heeft toegelaten dat er vanaf zijn grondgebied ook maar één steen naar Israël werd gegooid.

Nee, er is maar één ding waarmee de Arabische regimes in hun dromen zouden willen afrekenen: hun onderdanen. Een Palestijns spreekwoord zegt het precies: ,,De joodse leider heeft zijn kont op de troon en zijn ogen op het volk; de Arabische leider heeft zijn ogen op de troon en zijn kont op het volk."

Israël heeft geen andere vijand dan zichzelf. Die dwaasheid om de ander te willen vernietigen, of het nu in Gaza is of in Beiroet, zal het nooit verlossen van de noodzaak om de werkelijkheid onder ogen te zien, de onafhankelijkheid van de Palestijnen te accepteren en de soevereiniteit van Libanon te erkennen.

De feiten zijn hardnekkig; ooit zal Israël moeten inzien dat het niet gevestigd is in Florida, en zeker fragmentatiebommen zullen in geen honderd jaar, in geen honderdduizend jaar, de inwoners van Damascus, van Nablus of van Tyrus omtoveren tot onvoorwaardelijke sefardische aanhangers van Likud.

Deze oorlog richt nog andere schade aan, waar wij amper weet van hebben, want in Frankrijk mogen dan alle media, over de gehele linie, hem wegstoppen achter Zidane en de hete zomer, in de Arabische media is het een bloedbad, dat miljoenen huishoudens rechtstreeks volgen via de speciale correspondenten van Al-Jazeera en Al-Arabiya. Niets blijft de kijkers bespaard: de vermorzelde ambulances en de smeulende kinderlichamen die in de lijkenhuizen van het land worden afgeleverd. Dat zijn de beelden, de enige beelden, die de kinderen van de Arabische wereld van Israël te zien krijgen. Als Israël telkens weer, en met recht, een veroordeling eist van het antisemitisme dat in de gemeenschappen van de Maghreb en de Arabische wereld wordt verbreid, dan zal het zelf een ander beeld moeten bieden dan dat van onbemande vliegtuigjes en F-16's.

Een slinkende groep mensen pleit nog voor het dwaze maar onontkoombare idee dat de Palestijnen en de Israëliërs elkaar moeten erkennen. Ons kleine groepje gelooft, ondanks alles en iedereen, in de mogelijkheid van een gezamenlijke toekomst voor deze twee volkeren - de enige voorwaarde voor vrede in het Midden-Oosten. Vrede voor Israël is slechts te bereiken via de vrijheid van Libanon. En wie deze visie idealistisch moge voorkomen, herinner ik aan een van de stelregels van mijn dierbare rabbi Nachman van Braslaw: Als de vrede vlucht, moet je er snel achteraan.