Citaten uitVeel vragen, gesteggel en fantastische ideeënJ.H. Sampiemon NRC 11 aug 2006 De diplomaten praten, vrouwen en kinderen sterven. Ruim een maand duren nu de bombardementen over en weer tussen Israël en Hezbollah, de shi'itische organisatie in het zuiden van Libanon. De statistieken: de verhouding in het dodencijfer is 1:10, voor iedere omgekomen Israëliër tien Libanezen, in meerderheid burgers, in meerderheid vrouwen en kinderen. Een miljoen ontheemden in Libanon, 200.000 gastarbeiders uit Azië en Afrika zitten in de val. De hulpverlening stagneert door verbroken verbindingen en de dreiging van Israëls luchtmacht. Honderden Israëliërs worden uit hun dorpen en steden in het noorden van het land geëvacueerd. Velen leven al een maand in de schuilkelders tegen de regen van Hezbollah-raketten. Israëls Arabieren hebben geen schuilkelders, maar zij zijn niet onkwetsbaar, zoals is gebleken. De Hezbollah-leiding heeft hen opgeroepen Haifa te verlaten, opdat die stad onbeperkt onder vuur kan worden genomen. Het Israëlische burgerschap van deze Palestijnen komt op die manier zwaar onder druk te staan. Moeten zij solidair zijn met hun Israëlische medeburgers of moeten zij huneigen veiligheid voorrang geven? Er zijn meer vragen te stellen, volkenrechtelijke, militaire en politieke. Is dit een just war, een gerechtvaardigde oorlog volgens het internationaal oorlogsrecht? Het Israëlische antwoord is snel gegeven: ja, het is een verdedigingsoorlog. De provocatie aan de grens waarbij twee Israëlische militairen werden ontvoerd, vereiste een hard antwoord. Hezbollah slaat die fase over en stelt dat Israël Libanon wederrechtelijk met overmacht is binnengevallen. Bovendien houdt het nog altijd Libanees grondgebied bezet. De Israëlische reactie is buitenproportioneel. De kwantiteit aan gewelddaden tast de kwaliteit van het legalistische argument van zelfverdediging aan. Militair staat de vraag centraal: hoe kon Israël zich zo vergissen in de tegenstander? [...] Op langere termijn gesproken heeft Israël zijn imago onoverwinnelijk te zijn aangetast. Strategisch wordt dat vermoedelijk de belangrijkste uitkomst van het huidige conflict. Een terughoudender reactie op de ontvoering van twee soldaten zou Israël uiteindelijk minder schade hebben berokkend. Politiek wordt er heel wat gesteggeld over de verantwoordelijkheid voor het geweld. Haasje-over de geschiedenis in.
Het is een heilloze discussie. Vast staat dat beide partijen zich erop hadden voorbereid toe te slaan als de gelegenheid zich voordeed. [...] Het gaat bij dit conflict niet uitsluitend om de oorlogvoerende partijen.
De gestelde eisen zijn typisch eisen uit het begin van een conflict - absoluut onaanvaardbaar voor de andere partij. Hezbolla's eis dat Israël onmiddellijk Libanon ontruimt, wordt inmiddels gesteund door de Libanese regering. Deze draagt aan de discussie bij door een stabilisatiemacht voor het zuiden in het vooruitzicht te stellen. Maar wat moeten we ons daarbij voorstellen? [...] Even fantastisch is het idee van een robuuste internationale vredesmacht. Duitsland heeft al afstand genomen, omdat het zich niet kan voorstellen dat Duitse militairen tegen Israël optreden. Alsof het voorstelbaar is dat enige internationale strijdmacht het zich ooit zou kunnen veroorloven gewapenderhand tegen Israël op te treden. Hoe vaak is Israël niet al ongeschonden door de linies van blauwhelmen van de Verenigde Naties heen gemarcheerd?Anderzijds: kan van een vredesmacht worden verwacht dat die slaagt waar Israël faalt? Israël kan zich alles veroorloven dankzij de steun van Amerika. Zolang die steun onbeperkt wordt gegarandeerd, zal het niet bereid zijn zijn eisen aan te passen. Europa zou uit die vaststelling consequenties moeten trekken. Maar zoals gewoonlijk: het is hopeloos verdeeld.
|
