Citaten uit

Weer meer oog voor rol van religie door stoken Wilders

Hans Goslinga, Trouw, column, 8 september 2007

De Tweede Kamer heeft vooralsnog geen effectief antwoord op de politieke strijdwijze van Geert Wilders, zodat dit kamerlid donderdag ruim een uur lang in het parlement tegen de islam kon agiteren. Had hij dit buiten op het Plein of de Lange Poten gedaan, dan was hij wellicht opgepakt wegens opruiing of het aanzetten tot haat tegen mensen wegens hun godsdienst. In de vergaderzaal van de Kamer geniet hij parlementaire onschendbaarheid en beschikt hij bovendien over een grote behendigheid zich voor zijn opponenten ongrijpbaar te maken.

[...]

[...]

Zonder een spier te vertrekken herhaalt hij kwalificaties die volgens de gangbare fatsoensregels, hoezeer ook wortelend in de joods-christelijke traditie waarop hij zich in zijn aanvallen op de islam steeds beroept, niet door de beugel kunnen.

Zijn laatste verdedigingslijn is steeds dat veel mensen in het land, in zijn ogen zelfs een meerderheid, de uiteenlopende verschijningsvormen van de islam, van de hoofddoekjes tot het halalvlees bij Albert Heijn, ‘spuugzat zijn’.

Dat biedt hem, zoals hij liet blijken, de rechtvaardiging te constateren dat minister van integratie Vogelaar met haar ‘gekwebbel’ over het perspectief van een joods-christelijke-islamitische cultuur, ook al is daarvan pas sprake over honderd of tweehonderd jaar, aantoont dat ze ‘knettergek’ is geworden.

Deze manier van opereren maakt duidelijk dat hier niet louter sprake is van gewiekstheid waarvoor uit vakmatig oogpunt de pet kan worden afgenomen en evenmin van een slip of the tongue in de hitte van de strijd. Door zich niet aan democratische omgangsregels te houden en degenen die er anders over denken dan hij tot gekken, lafaards en verraders van de Nederlandse cultuur te verklaren, stelt Wilders zich als een buitenstaander op.

[... ... ...]

In het integratiedebat speelt het de vrijzinnige partijen merkbaar parten dat zij de factor religie de afgelopen veertig jaar louter hebben gezien in het perspectief van onvermijdelijke neergang. Anders dan het CDA kost het hen daarom moeite hun visie op de rol van godsdienst in de samenleving opnieuw te bepalen. De VVD viel in de vorige regeerperiode bijna uiteen door het radicale optreden van Hirsi Ali, de PvdA worstelt nu met de afvallige moslim Jami.

In dit licht was het op zich niet zo vreemd dat Wilders de vrijzinnige partijen vroeg waarom zij ex-moslims nu zoveel omzichtiger bejegenen dan de schrijvers die zich veertig jaar geleden ostentatief van de christelijke kerken losmaakten. Het is begrijpelijk dat deze vraag tot een zekere verlegenheid leidde, maar tegelijk liet de terughoudendheid zien dat er in de politiek weinig behoefte bestaat zich de Kulturkampf van Wilders te laten opdringen. Dat bleek ook uit de geringe politieke steun voor het manifest van het steuncomité voor Jami.