Door Anita  Zijlstra in: De Telegraaf 22 juli 2000

AMSTERDAM -Toen ze begin jaren zestig agente was in Suriname, waar vrouwelijke dienders in die tijd niet gewapend mochten rondlopen, had Virginia Sussenbach stiekem een speelgoedpistooltje op zak. "Anders kon ik jongeren nauwelijks bereiken, Maar met dat ding op zak hadden ze ontzag voor me."  Tegenwoordig, ruim dertig jaar later, heeft ze het plastic blaffertje verruild voor geld.  Kinderen die naar haar discussiebijeenkomsten in Amsterdam-Zuidoost komen, krijgen een rijksdaalder. "Sommigen hebben al een aardig zakcentje bij elkaar  gespaard. Ach, voor wat, hoort wat!"

Kinderen zijn nu eenmaal gek op geld en daarvan maakt de sociaal cultureel theologe dankbaar gebruik om tieners normen en waarden bij te brengen. "Ze zijn van nature ontzettend nieuwsgierig en leergierig maar daar moet je als opvoeder goed op in weten te spelen. Want als ze niet de juiste handvatten krijgen aangereikt, kunnen ze ontsporen. Helaas krijgen veel kinderen thuis geen goede begeleiding."

Dus brengt de Surinaamse op zaterdagmiddag in het buurthuis De Bonte Kraai 12- tot l7-jarigen zelf normen  en waarden bij. "We praten over volwassen thema's op eenvoudige manier. Bijvoorbeeld  over verantwoordelijkheid, discipline, kritiek, noem maar op. Ik schrijf die moeilijke woorden eerst heel groot op en leg dan uit wat ze betekenen. En dan gaan we er samen over praten. Leuk hoor, want ze hebben af en tor zelf niet eens in de gaten dat ze natuurlijk al hartstikke veel verantwoordelijkheidsgevoel hebben als ze op hun broertje of zusje passen als papa en  mama niet thuis zijn. En ik vertel ze dat op tijd naar bed gaan geen straf is, het aantrekken van schone kleren belangrijk is en het uitslaan van vieze woorden helemaal niet leuk is."

De tieners steken veel op tijdens de discussiemiddagen.. " Vreemde ogen dwingen!", grapt Virginia Sussenbach. "Natuurlijk komen ze ook voor het geld. dat weet ik heus wel. Maar wat is nu een rijksdaalder? Ze kunnen die zelfs verdubbelen als ze een mooi opstel hebben geschreven over een bepaald onderwerp. Bovendien krijgen ze het geld niet in hun handjes. Als ze 1een tientje  bij elkaar hebben gespaard, openen we samen een spaarbankboekje. Dan krijgen ze meteen besef van geld en leren ze dat sparen belangrijk kan zijn. En dat willen ze maar wat graag hoor. Een play station is immers duur!"

"Kinderen willen van alles: vertelt ze lachend. "Een mooie auto als ze groot zijn. Een groot huis. Dan moet je je best doen, druk Ik ze op het hart. Ik probeer ze te interesseren voor lezen. Boeken zijn immers een spiegel van het leven. Ja, met een boekverslag verdienen ze ook een extraatje."

Al zo 'n honderd kinderen hebben aan Virginia's Discussie-Spaarprojeet deelgenomen. Het wekelijkse contact is intensief. "Ik zie kinderen binnen een paar weken helemaal opbloeien. Daar geniet ik van. Ze worden zelfverzekerder, durven hun mening te geven. Ze vertellen direct en indirect zo veel over zichzelf. Als ik een kind zie binnenkomen, weet ik tegenwoordig meteen al of zijn ouders vechten of niet!"

Het project valt onder het Comité Humanitaire Doeleinden, waarvoor Virginia's stichting, die maar liefst vier fondsen en acht comité's telt, subsidie heeft gekregen. "Ik kan niet stilzitten, echt niet. Maar kinderen hebben binnen mijn werk wel speciale aandacht, hoor. Ik beschouw ze allemaal als van mezelf, dus wil ik absoluut niet dat ze voor galg en rad opgroeien. Kinderen moeten iets te doen hebben. Ledigheid is des duivels oorkussen. Ik zie het hier iedere dag om mij heen. Ik ben ervan overtuigd dat kinderen die iedere dag moord- en schietfilms zien dat later zelf ook in de praktijk brengen. Simpelweg omdat ze niets anders zien. Simpelweg omdat het hun werkelijkheid is geworden. En dat wil ik voorkomen."