Citaten uit

De jeugd dreigt het spoor bijster te raken vanwege al die verloren vaders en al te vrijblijvende feministen.

Willem Breedveld, Trouw, column, 25 januari 2006

Komt het nog goed met de jeugd? Niet dat ik daar ooit aan getwijfeld heb. Maar sinds vorige week ben ik er niet meer zo zeker van. Hangjongeren moeten opgesloten worden in drilkazernes, las ik in de krant. En alsof dat niet genoeg is, blijken we met nog eens honderdduizenden jongeren een 'doe-normaal-contract' te moeten sluiten. Om ze op het rechte pad te houden.

Zaterdag kreeg mijn natuurlijk optimisme de grootste klap. Op die dag pakte Trouw uit met het nieuws dat vaders minder belangrijk zijn geworden. De meeste jongeren tussen de tien en achttien jaar zetten hun moeder op de eerste plaats. De vader bungelt er zo'n beetje bij. Hij is de grote afwezige. Bijna een derde van de mannen brengt nauwelijks tijd door met de kinderen.

[...]

Volgens de verhalen zou aan het eind van de jaren zestig het vaderbeeld in de samenleving onderuit zijn gehaald.

[...]

Pa is een passant geworden, iemand die wordt geduld zolang hij zich gedraagt als een tweede moeder. Ook mooi natuurlijk. Maar van vrouwen kun je niet leren hoe je man moet worden.

Het probleem wordt nog verscherpt doordat kinderen op school en bij de kinderopvang ook voornamelijk met vrouwen te maken krijgen.

Wat de gevolgen van deze overdosering zijn heeft de Amsterdamse hoogleraar kinderopvang, Louis Tavecchio, een en andermaal uiteengezet. Het betekent dat kinderen te weinig nabij contact hebben met mannen. In gevallen waarin vrouwen ook nog een negatief beeld hebben van mannen kan dit bij jongens leiden tot verlegenheid en verwarring of - vaak later - tot wrok en eventueel heftige reacties.

Op zoek naar voorbeelden komen zij niet zelden uit bij niet waar te maken beelden van mannelijkheid uit reclame en media. Deze bieden hen, aldus nog steeds Tavecchio, eerder karikaturen van mannelijkheid dan werkelijk houvast. Je ziet vaak dat jongetjes zich of terugtrekken (verlegenheid) of mannen gaan naspelen met te weinig reële informatie: geacteerde mannelijkheid. Zowel het één als het ander leidt later tot wrok, branie, bluf, stoer gedrag en heftige reacties.

[...] Tavecchio zouden we met een gerust hart terzijde kunnen schuiven als vrouwen de weggevallen vader compenseren. De werkelijkheid leert echter dat we grotendeels overgeleverd zijn aan wat in de literatuur te boek staat als de keuze-feministen. Zij kiezen er niet voor om keihard carrière te maken met als gevolg dat er in de buitenwereld nog altijd mannenbolwerken bestaan. Zij besteden de meeste tijd aan de kinderopvang, maar wel op hun feministische voorwaarden. Met alle door Tavecchio geschetste nadelen van dien. Die zijn inmiddels zo ingrijpend dat ze de Amerikaanse feministe Susan Faludi tot de verzuchting brachten: “Wat doen we onze mannen aan?“

Als gezegd, tot voor kort was ik geneigd dit soort overwegingen ter zijde te schuiven. Vrouwen doen het uitstekend, dacht ik. De draconische maatregelen die we nu nodig achten om de jeugd in het gareel te krijgen, spreken echter andere taal. De afwezigheid van de vader lijkt zich toch nog te wreken. Wat betekent dat de vrouw meer 'man' in de opvoeding moet stoppen, dan wel dat de vader zich thuis wat meer laat gelden.