[Terug naar Bronnen - Algemeen] 

Citaten uit

Lang leve de Nederlandse ruimhartigheid
Halleh Ghorashi, NRC, 2002-dec-07

Met het pleidooi van Afshin Ellian voor een monoculturele rechtsstaat is de harde taal tegen culturele verschillen van - vooral moslimimmigranten geradicaliseerd. Dit belooft volgens Halleh Ghorashi niet veel goeds.

Waar gaat Nederland naartoe? Die vraag houdt mij de laatste tijd veel bezig. Dit komt voort uit de liefde die ik als vluchteling uit een repressief Iran voor Nederland en zijn bewoners koester. Vanaf de eerste jaren in Nederland heb ik geleerd minder het woord `moet' te gebruiken en niet altijd mijn standpunten koste wat kost proberen op te leggen aan `de ander'. Ik heb hier de kunst van communicatie en tolerantie geleerd. Daarom noem ik me trots Nederlander, omdat ik de belangrijkste waarde van de Nederlandse samenleving, respect voor `de ander', heb kunnen vervlechten met mijn Iraanse achtergrond, die ik ook met trots draag. [...]

Ik kwam uit een land waar de burgers weinig te zeggen hadden en de monoculturele rechtsstaat alles te zeggen had en waar `het moet' het hoogste woord was. Ik kwam terecht in Nederland, een land waarin de actieve participatie van mensen op sociaal, cultureel, economisch en politiek niveau het hoogst werd gewaardeerd. [...] Daarom werd ook ondanks de verschillen gestreefd naar een nationale consensus. Deze was niet verplicht, maar kwam uit het hart van mensen die hier wonen en zich verbonden voelen met het lot van Nederland.

Daar gaat het om als we het hebben over actief burgerschap. Mensen worden zich door hun verbondenheid met het land bewust van hun rechten, maar houden zich ook aan hun plichten als burgers. De verbondenheid heeft te maken met een groeiproces, dat ruimte krijgt wanneer alle burgers vanuit hun eigen specifieke achtergrond de aansluiting kunnen vinden met de Nederlandse samenleving. De kunst is dat alle Nederlanders ondanks hun verschillen het gevoel krijgen dat dit land hun thuis is.

De steeds dieper wordende kloof tussen `wij' (de Nederlanders) en `zij' (de allochtonen) is zorgwekkend. Ik word verdrietig van de verwijten over en weer, de bestempelingen en zwartmakerij van de laatste tijd. De tekst van Ellian is ook vol van dit soort taalgebruik [...].

Ik ben geen cultuur-relativist. Als marxist ben ik gevlucht uit een islamitisch land. Een repressieve islamitische regering heeft mij verbannen van mijn familie, vrienden en het land van mijn jeugdherinneringen. In het ruimhartige Nederland heb ik geleerd onderscheid te maken tussen dogmatisch denken en het geloof van mensen.

Ik heb geleerd om niet de islam in z'n geheel te verwijten wat mij overkomen is, maar onderscheid te maken tussen het geloof van mensen en repressieve daden. Ik heb geleerd om de keuzes van mensen te respecteren zolang ze niet opgelegd worden aan anderen.

Maar wat is er gebeurd met dit ruimhartige Nederland? Ik hoor steeds meer de simplistische `link' tussen een imam met een achterhaalde uitspraak en de islam als geheel. Ik hoor over de emancipatie van moslimvrouwen wanneer hun geloof als achterlijk wordt bestempeld. Is het dan verwonderlijk dat moslims zich steeds meer gaan verzetten tegen elke vorm van emancipatie als ze hun geloof in het geheel de rug moeten toekeren? Als de keuzes zo zwart-wit worden, is niemand de winnaar, iedereen verliest. De moslimvrouwen die een keuze moeten maken tussen emancipatie en islam staan voor een onmogelijk keuze. De allochtonen die moeten kiezen tussen Nederland en islam belanden op een doodlopende weg.

[...] Het is niet gezond door te gaan met de verdieping van de kloof tussen allochtoon en autochtoon, tussen de Nederlanders en de allochtonen. Nederland is het land van alle Nederlandse burgers, daarom is het belangrijk de kracht en de inzet van alle burgers te verzamelen om de problemen van dit land gezamenlijk op te lossen.

[...] laten we vooral de historisch gegroeide waarde van Nederland, 'het respect voor de ander', niet ondergraven onder de noemers 'verdediging van de normen en waarden' of 'het opstellen van een monoculturele rechtsstaat'. Deze waarde was voor mij een van de belangrijkste redenen om mij Nederlands te gaan voelen en ik zou niet weten waar ik thuishoor als deze waarde verloren gaat.

[Terug naar Bronnen - Algemeen]