Citaten uit

Ouders zijn managers geworden
WUBBY LUYENDIJK
NRC 8 september 2001

Ouders worden angsthazen, signaleert de Britse socioloog Frank Furedi, en kinderen zijn daar de dupe van. Lezers reageren instemmend, en ook opgelucht. 
'Ouders leren kinderen het leven af.'

[Lezersreacties op het interview met Frank Furedi, 1 september 2001]

[.. D]e meeste lezers zijn het met hem eens. Afgaand op de ruim twintig reacties is de trend onmiskenbaar, en de instemming praktisch unaniem. Ouders worden angsthazen. En zij niet alleen. De regelmakers bij de overheid kunnen er ook wat van, schrijft A.F. Eikenaar uit Haren. Speeltuinen die moeten sluiten omdat de toestellen gevaarlijk zijn. Kinderdagverblijven die opstapjes moeten verwijderen. 

,,Het is een tendens in de opvoedingspraktijk die overal in Nederland zichtbaar begint te worden.''

Levien en Frank Vermeer uit Asperen [hebben] een zoon van 17 en twee dochters van 13 en 11 die elke dag kilometers moeten reizen naar school. 

,,Ik merk hoe gespannen we zijn. Sinds we Dutroux kennen en worden overspoeld door berichten van het ene na het andere meisje dat verdwijnt, kost het me de grootste moeite kinderen vrij te laten.'' L
evien schrijft: 
,,Ik betrap me er meer dan eens op dat ik onaangename en/of onbekende ervaringen wil ondervangen, voorbereiden, controleren of opvangen voor mijn kinderen.''

[...] Anjo Geluk-Bleumink ( ,,Ik heb vijf kinderen en een kleinkind'') uit Emmen schrijft dat we in een tijdperk van angst leven. Niet alleen ouders zijn angsthazen, iedereen is dat, schrijft ze. 

,,We spelen op zeker, kopen zekerheid in of af, hebben alles zoveel mogelijk onder controle.''

[...] Lida Tusler-Penters (,,Ik ben van 1920'') uit Bergen [.] ziet met lede ogen aan hoe de lagere-schooljeugd verpietert op de achterbank van de auto. 

,,Als ik aan mijn eigen vrije, spannende Amsterdamse jeugd denk, kan ik alleen mijn onwijze hoofd maar schudden.'' Ze schrijft: ,,Toen mijn broer, drie jaar ouder dan ik, acht jaar werd, hing mijn vader een kaart van Amsterdam in onze kamer met de uitspraak: `Je mag nooit de weg vragen in je eigen stad.' Ik mocht ook op mijn achtste door de stad gaan zwerven met mijn vriendinnetje, zoveel ik wilde, zolang ik maar op de afgesproken tijd thuiskwam. Ik heb ervan geleerd op te letten, niet bang te zijn, risico te nemen, maar niet roekeloos te zijn.''

En dan nog één ding: de uitspraak van Furedi over hyperactieve kinderen met ADHD. Wat blijft er over als je het medische etiketje er af haalt, vroeg hij. ,,Niet kunnen concentreren, geen doorzettingsvermogen, druk, niet luisteren: is dat niet de beschrijving van onopgevoed gedrag?'' Veel lezers kwalificeren die opmerking als ,,een eye-opener''. Eén briefschrijver, Saskia Brederveld, was het daar niet mee eens. ADHD is een neurologische afwijking die niets met opvoeden te maken heeft. Was het maar waar. 

,,Gelukkig heeft geen van mijn vier kinderen ADHD, hun vader helaas wel. En dat hij in zijn jeugd veel is gestraft, heeft geen beter mens van hem gemaakt. Ik heb geprobeerd met hem te leven, hij wilde niets liever, maar ondanks hulp van psychiater en medicijnen is het niet gelukt.''