Citaten uit

'Ik laat deze mensen niet vallen'

Ze durven niet terug of kunnen het niet

Dorien Pels, Trouw 28 juni 2005

De Drentenaren Geesje (64) en Bert (70) Ubbels ontfermen zich nu al maanden over de familie Borancic uit het voormalig Joegoslavië. De Borancics zijn hier illegaal, maar teruggaan kan niet.

[...]

Jasmine en Senad Borancic zitten met hun drie kinderen (12, 15 en 16 jaar) op de veranda van het schilderachtige huisje van de familie Ubbels aan het Zuidlaardermeer. Om hen heen bloeit de tuin uitbundig, goudvissen zwemmen in de vijver. Maar de gezichten staan grauw.

Deze week maakte het ministerie van justitie bekend dat zestig procent van de uitgeprocedeerde asielzoekers niet teruggaat naar hun vaderland. Dat geldt ook voor het gezin Borancic.

Senad Borancic vreest dat hij bij terugkeer in Servië-Montenegro direct weer in de gevangenis belandt, omdat hij uit het leger is gedeserteerd. Maar nog langer op de zak van de Ubbels leven, kan niet. De Ubbels, AOW'ers, verhuren het huisje waar de Borancics nu verblijven gewoonlijk in de zomer.

In januari besloten Senad en zijn vrouw Jasmine dan toch maar het risico te nemen om terug te keren.

,, We hopen dat het inmiddels wat democratischer is.”

Geesje Ubbels hielp hen aan de papieren die ze volgens het IOM, een instantie die helpt bij terugkeer, nodig hadden.

[...]

Ubbels: ,, Die meneer zei aan de telefoon: grote kans dat die man weer in de gevangenis belandt en als hij eruit komt, is het nog maar de vraag hoe.”

En nu weigeren de Ubbels verder mee te werken aan terugkeer. Geesje Ubbels:

,, Ik wil dit niet op mijn geweten hebben. Eerst moet minister Verdonk maar beloven dat ze veilig zijn. Ik laat deze mensen niet vallen.”

[...]

Het gezin vluchtte tot twee keer toe: in 1992 en in 1999 weer, toen Senad Borancic werd opgeroepen om in Kosovo te vechten. [...]

Ze besloten in 1999 hun geluk in Nederland te zoeken. Jaren leefden ze in een asielzoekerscentrum in Brabant. In 2003 kregen ze te horen dat ze terug moesten. Ze trokken weer in hun oude huis. Toen Jasmina bij de burgemeester was om te vragen of haar kinderen naar school konden, werd Senad Borancic voor de ogen van zijn kinderen opgepakt als deserteur. Hij verbleef drie dagen in de gevangenis, waar hij zegt te zijn mishandeld.

Ze sloegen weer op de vlucht. In 2004 meldden ze zich opnieuw in Nederland. Een nacht mochten ze blijven in het uitzetcentrum in Ter Apel, toen stonden ze op straat. Het ministerie van justitie gelooft niet dat ze zijn terug geweest en wil geen nieuwe procedure starten.

Geesje Ubbels: ,, Dit gezin is kapot. Ze hebben rust nodig. Er zijn hier drie slaapkamers, maar ze slapen met z'n vijven op één kamer, zo bang zijn ze. Er moet iets gebeuren, maar de IND, de minister, de kerken: niemand geeft thuis.”