Jongeren en geluk: liefde als merkproduct

Machteld Hamaker; Prana # 151, oktober 2005

* Machteld Hamaker (19) zit voor haar eindexamen vwo. Ze is al jarenlang  geïnteresseerd in de natuur en alles wat mensen beweegt.

Middelbare scholieren zijn hard op zoek naar geluk, naar liefde en naar een relatie. Maar tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik heel veel problemen gezien, heel veel mensen pijn zien hebben en vast zien lopen. Ik ben nu 19 jaar en wil in dit artikel een aantal dingen beschrijven zoals ik die heb gezien en meegemaakt. Ik heb het artikel mede geschreven om ouders, en hopelijk ook jongeren, bewust te maken van onbegrip dat er jegens elkaar speelt, waardoor er eigenlijk heel veel problemen door een gebrek aan openheid ontstaan die niet hadden hoeven ontstaan. 

Inleiding

We leven in een tijd waarin seks, liefde maar ook onafhankelijkheid worden verheerlijkt.  Natuurlijk beïnvloedt dit ook de jeugd, waarmee ik doel op jongeren van ongeveer 13 tot 18 jaar. Nu we in een tijd leven waarin mannen en vrouwen gelijk behoren te zijn, zelfstandig zijn en ook eigen keuzes mogen maken op het gebied van seksualiteit, volgt de jeugd het voorbeeld. Jongens mogen vaak genoeg hun gang gaan van hun ouders, meisjes worden doorgaans meer 'beschermd'. Maar meisjes nemen de vrijheid gewoon, of ouders hen nu wel of niet toestaan met jongens om te gaan. Vaak weten hun ouders daar niets van. 

Wat verwacht de jeugd van liefde en welke problemen komen zij tegen? En vooral: waar gaat het mis met het zoeken van een eigen identiteit, de persoonlijke ontwikkeling en de relatie met de omgeving? De jeugd heeft altijd veel verwachtingen gehad. Logisch, want je bent jong en je wilt wat! 

De hedendaagse jeugd is moeilijker te peilen. Verschillende opvattingen, meningen en gevoelens kunnen zonder veel problemen naar buiten komen, omdat we eigen keuzes mogen maken. De een droomt na een week een relatie te hebben al over trouwen, terwijl de ander alleen zoveel mogelijk 'chickies' op zijn naam wil hebben. Of iemand houdt zich aan de regels van zijn of haar godsdienst, en weer een ander wil wachten op de 'ware liefde op het eerste gezicht', zonder seks te willen hebben voor het huwelijk. 

Je hoeft alleen een aantal jongeren te vragen hoe ze de toekomst zien op het gebied van liefde, en je zult veel verschillende opvattingen horen. Maar die komen niet altijd met hun gedrag overeen. Veel interessanter is het om te zien hoe ze onbewust met liefde en relaties omgaan. Dit Onbewuste gedrag wordt naar mijn idee veroorzaakt door de jongerencultuur, en het patroon daarvan is in ieder aspect van hun leven terug te vinden. lk wil een aantal kenmerken en uitingen van dat patroon nu toelichten. 

Uiterlijke normen, innerlijke leegte 

De jeugd is tegenwoordig harder dan enkele decennia geleden. Dat is zo duidelijk, dat dit geen nadere toelichting behoeft. In het nieuws horen en lezen we dat jongeren onderling meer problemen hebben, dat leraren hele klassen niet meer aankunnen doordat een aantal jongeren problemen veroorzaakt, enz. Voor de jongeren zelf is het steeds belangrijker geworden of ze wel rnerkkleding dragen, knap zijn en in wat voor groep ze zitten. Die houding is ook sterk van invloed op hun ideeën over liefde en relaties. 

Er wordt vaak gesproken over de slechte invloed van TMF en MTV, twee televisiezenders die geheel op jongeren gericht zijn, vol videoclips zitten en op een onrustige manier informatie geven en extreme televisiespelletjes uitzenden. 

Veel jongeren doen de kritiek op deze zenders lacherig af. Maar het beïnvloedt jongeren wel degelijk. De clips van mannen met grote groepen halfnaakte vrouwen om zich heen en vrouwen die alles doen om verleidelijk en sexy te zijn, heeft voor veel jongeren een trend gezet. Jongens scheppen op over hoeveel 'chickies' ze hebben gehad, meisjes proberen zoveel mogelijk jongens te krijgen, slank te zijn en mooi. 

Daar op zich is niks mis mee, maar wat mij verontrust heeft, is dat de ander alleen maar gebruikt wordt als middel om een beter zelfgevoel te krijgen, zoals het idee meer 'gewild' te zijn. 

De meeste jongeren willen populair zijn. Ze willen dat iedereen hen leuk vindt, en denken dat te kunnen krijgen door een grote nadruk op allerlei uiterlijkheden als kleding en dergelijke. Zo denken ze echt iemand te zijn. 

Op televisie is iedereen knap en mooi, heeft veel make-up op, en er wordt in de wereld van de televisie alles aan gedaan om perfecte gezichtjes te creëren. Meisjes van 13 jaar lopen al met teveel make-up op hun gezicht omdat 'alles moet kloppen'. Door het beeld dat men voorgeschoteld heeft gekregen over 'hoe een meisje zou moeten zijn in het ideale geval' zie je dat meisjes vooral proberen om net zo als dat zogenaamd ideale beeld te worden. Er is altijd wel iets waarover ze niet tevreden zijn en daar voelen ze zich slecht over. Ze proberen koste wat kost hun eigen gevoelens van ontevredenheid en eigen wens en weg te drukken, en zo populair mogelijk te worden om te denken dat ze iets voorstellen. 

Lang niet alle ouders beseffen hoe kwetsbaar kinderen op dit punt zijn. Maar ik heb het jaar in jaar uit om me heen gezien, ik heb de verhalen gehoord en de vele problemen gezien die er uit voortvloeiden. 

De gevolgen van deze manier van kijken naar jezelf en de wereld is dat als er dan daadwerkelijk iemand op zo'n jongere verliefd wordt, die na een avondje weer aan deI kant wordt gezet omdat hij of zij niet helemaal aan de 'normen' voldoet. Het kan ook zijn dat deze persoon slechts een van de velen is, of - nog erger - als extra nummer op het lijstje wordt gezien. Ik ken persoonlijk twee meisjes die letterlijk een lijst hadden gemaakt van welke jongens ze een keer 'gehad' wilden hebben, hetzij in bed, hetzij voor alleen maar zoenen. 

Populariteit ten koste van anderen

Jongeren springen dus vaak veel te gemakkelijk om met gevoelens van zichzelf en anderen. Ze luisteren minder naar wat hun hart zegt en meer naar de omgeving. Vooral meisjes stellen veel te hoge eisen aan zichzelf voor ze zichzelf 'goed' vinden, als ze zichzelf al goed vinden. De meeste jongeren verbergen hun onzekerheden achter een vorm van arrogantie of nonchalance. Daarnaast halen ze graag anderen naar beneden door bijvoorbeeld kritiek te geven op hun al zo kwetsbare uiterlijk. Daarmee moffelen ze hun eigen ontevredenheid weg. 

Veel jongeren willen zichzelf qua populariteit omhoog krikken ten koste van anderen. Op iedere school uit zich dit natuurlijk ook in pesten, dat is bekend, hoewel er vaak maar weinig aan wordt gedaan. Roddels zijn een goed voorbeeld van anderen naar beneden halen. Zo kun je iemand via allerlei wegen zwart maken, zonder dat diegene er aanvankelijk weet van heeft of weet van wie het komt. Het geniepige is dat groepen iemand recht in zijn of haar gezicht kunnen bespotten zonder dat de persoon in kwestie zelf weet waarover het gaat of waarom het gebeurt. 

Ik heb sinds een tijdje daarin een nieuwe instelling. Vroeger deed het me veel, maar tegenwoordig zie ik het maar als een compliment. Ik doe die mens en dus kennelijk iets en ze vinden me interessant genoeg om over te praten. Ik heb weinig zin om op zulke roddels in te gaan, want ik ken immers de waarheid. 

Maar pesten, roddels en het scheppen van een eigen vals imago zorgt ervoor dat zelfs onderling in vriendengroepen een bepaalde concurrentie heerst, en onderling wordt ook geroddeld. Iedereen wil het hoogste woord hebben en het beste zijn. Een van de vele manieren om zo populair mogelijk te worden is door een kortstondige relatie te beginnen met een populaire leerling. Niet uit liefde, niet uit het idee van 'samen iets opbouwen', maar met de instelling van 'hij/zij is mooi en populair'. Liefde wordt dus niet alleen gebruikt voor het ego, maar ook voor populariteit. Dit heb ik vooral veel gezien in de leeftijdsgroep van ongeveer 13 tot 16 jaar. 

Ik heb vaak gemerkt dat de populaire jongeren dan wel een voorbeeld voor anderen zijn als het om hun kleding en uiterlijk gaat, en misschien ook in hun vermogen een grote mond op te zetten, maar dat ze door de meeste jongeren buiten hun groep heel arrogant gevonden worden. Er is zelfs sprake van regelrecht gehaat worden door anderen. De populaire jongeren zijn dus in wezen een net zo geïsoleerde groep als elke andere 'vaste' groep. Eigenlijk is dat heel wrang om te constateren. 

Daarom heb ik jaren geleden mijn begrip van 'populair' al bijgesteld. Want als het erop aankomt is de populaire groep slechts een van de vele groepen, die net zo impopulair is als iedere andere groep, en dat juist door hoe ze zich opstelt tegenover anderen. 

Maskers zonder inhoud 

Tegenwoordig beginnen jongeren steeds vroeger met 'volwassen' aangelegenheden . .Jongeren van 14 jaar die al naar feesten gaan en tot 6 uur 's morgens doorgaan, kinderen van 11 jaar die al vriendjes en seks hebben. Zo las ik maanden geleden achterop de VPRO-gids over een meisje van 11 jaar dat hulp vroeg voor haar relatie, een jongen die - als ik het mij goed herinner ergens tussen de 17 en de 19 was. Persoonlijk vind ik dat niet normaal, maar het wordt normaal gemaakt.  

Op veel vmbo-scholen is het een schande als een meisje op haar veertiende nog niet ontmaagd is, iets wat ik persoonlijk afschuwelijk vind. Ik was er zelf bijvoorbeeld op die leeftijd nog helemaal niet aan toe. Invloeden van ouders, maar vooral van vrienden en medeleerlingen binnen de jongerencultuur kunnen een kind dus volledig laten ontsporen. 

Ik zie veel problemen als jongeren daadwerkelijk al een relatie hebben. Ze weten niet 
hoe ze ermee om moeten gaan en gaan zich nonchalant naar de ander gedragen. En -
het klassieke voorbeeld - veel jongeren doen zich anders voor als ze met anderen zijn, dan wanneer de partner alleen met ze is. 

De meeste relaties en liefdes onder jongeren komen niet uit de verf. Echtheid is verscholen achter maskers, en het masker van de jongeren gaat ontzettend ver. Als een meisje haar benen niet scheert, knapt bijna iedere jongen van de school op haar af, omdat ze de eis hebben dat een meisje gladde benen heeft. Het gevolg is dat het meisje nauwelijks een leuke jongen kan krijgen en uiteindelijk haar benen maar begint te scheren. Het draait alleen maar om de schijn van het uiterlijk, en ze do en alsof ;:e op die manier alle geluk van de wereld krijgen. 

Dit masker houden ze zo lang als maar mogelijk is op, want onderlinge steun is zelfs binnen relaties ook vaak ver te zoeken. Eer van mijn beste vriendinnen had jaren geleden een vriendje, zij waren toen allebei 14 of 15 jaar. Toen zij hem op een avond opbelde dat ze in het ziekenhuis lag en een miskraam had gehad van hem, kapte hij haar bot af dat hij op een feestje was met vrienden. Hij liet haar dus helemaal alleen met haar problemen omdat hij meer zin had zijn feestje. 

Vanaf de eerste dag school is uiterlijk h eerste waarop je beoordeeld wordt. Natuurlijk zijn er ook de groepen die door velen onterecht 'nerds' worden genoemd, die hun eigen gang gaan en alles zelf wel uitmaken. De ervaringen die ik in dit artikel beschrijf zijn op hen minder, of vaak zelfs niet van toepassing. 

Ik heb altijd vermeden het woord 'nerd' te gebruiken. Als grapje kun je het natuurlijk wel noemen en in sommige films wordt het ook gebruikt, maar het moet geen scheldwoord zijn. In werkelijkheid zie ik die groep als jongeren die hun eigen gang durven te gaan. Ook als ik mensen uit zo'n groep persoonlijk niet mag, zal ik het woord 'nerd' niet gebruiken. En met degenen waarmee ik omga heb ik altijd veel lol, ze durven iemand te zijn zonder mode of merkkleding. Maar in de meeste andere groepen is het de hoogste prioriteit dat als je succes wilt hebben in de liefde, je de duurste kleren hebt, de grootste mond en het mooiste figuur. 

Er is dus in veel gevallen weinig inhoud aan het begrip 'liefde'. Jongeren zetten liefde en relaties vaak naar hun hand, en ik vraag me altijd sterk af of het wel terecht is dat zij het liefde noemen. Natuurlijk wil ik diegenen die dit gedrag vertonen niet naar beneden halen, maar vaak is de oprechtheid ver te zoeken en draait het als altijd om uiterlijke vertoning. 

Gemakzucht en het belang van een voorbeeld 

Ik denk zelf dat de jeugd het goede voorbeeld nodig heeft, vooral in deze tijd met zijn hoge criminaliteitscijfers. Maar veel volwassenen geven dat voorbeeld niet. Het lijkt wel of het nog nooit zo makkelijk was als tegenwoordig om een verkeerde stap te zetten. Het nieuws laat ons dat ook zien, zoals berichten over jongeren die steeds minder willen werken maar wel steeds meer willen verdienen. 

Veel jongeren doen heel makkelijk over hun toekomst Een rustige baan, veel vakanties en een kast van een huis. Het is een onbewust patroon dat zich ook in hun liefdes uit. Jongeren verwachten de perfecte partner te vinden en denken dat alles vanzelf komt. Hierdoor hebben ze vaak geen zin om voor hun vriendje/vriendinnetje te vechten als
het niet helemaal lekker loopt tussen hen. Ze gunnen elkaar weinig ruimte of stoppen er maar helemaal mee. Jongeren worden makkelijk, en dat werkt steeds meer tegen hen. 

Dit gedrag komt echter ook voort uit het feit dat je bijna alleen nog maar hoort dat ouders gescheiden zijn, dat er problemen met alimentatie of de voogdij zijn, dat jongeren problemen thuis hebben en dat jongeren niet met hun ouders over belangrijke zaken kunnen praten of alleen maar in een bepaalde rol worden gedwongen. 

Jongeren krijgen steeds vaker van hun ouders het voorbeeld dat je geliefden, vrienden, werkrelaties en soms zelfs je eigen kinderen makkelijk de deur uit kunt gooien en ergens anders weer doodleuk opnieuw kunt beginnen. Tegenwoordig is het zelfs zo erg dat sommige kinderen verbaasd reageren als ze horen dat mijn ouders nog altijd bij elkaar zijn, terwijl ik schrik van de grote aantallen kinderen wier ouders gescheiden zijn. En helaas breidt deze groep zich alleen maar uit. 

Ik zeg niet dat gescheiden ouders de hoofdfactor zijn van problemen van kinderen, maar opgroeien tussen twee kemphanen die beiden hun stukje opvoeding willen opeisen is natuurlijk niet de meest stabiele basis om op te groeien. Deze zaken zijn natuurlijk niet nieuw, maar het lijkt erop dat het nu op een veel grotere schaal voorkomt dan vroeger. 

Voor toekomstige ouders en geliefden is dit voorbeeld natuurlijk rampzalig. Het belangrijkste voor de ontwikkeling van een kind is een veilige basis om op te groeien met een mannelijk voorbeeld en een vrouwelijk voorbeeld, die harmonieus met elkaar omgaan en elkaar respecteren. 

Dat voorbeeld is belangrijker dan veel mensen denken. Neem een jongen die alleen bij zijn moeder woont en opgroeit. Hij mist een vadervoorbeeld en zal later daarom zelf beter moeten nadenken en uitpuzzelen hoe een man met een vrouw omgaat. Een meisje dat bijvoorbeeld opgroeit met alleen haar moeder zal beter voor zichzelf moeten uitpuzzelen hoe ze met jongens om moet gaan, omdat dat haar niet bekend is van huis uit.

Ondanks problemen met ouders en omgeving dromen veel jongeren, ook de populairste types die zogenaamd zo koel en afstandelijk zijn, stiekem over hun droomprins of prinses en willen ook een gouden toekomst met veel liefde. Aan de wil ontbreekt het niet, maar jongeren zien in veel gevallen niet meer wat ze zelf doen. Het goede voorbeeld hebben ze immers vaak niet gekregen. Ik prijs mijzelf dan ook gelukkig dat mijn ouders nog altijd een goed huwelijk hebben en ik veilig en met veelliefde ben opgegroeid. 

Op zoek naar de eigen identiteit

Een probleem dat veel jongeren hebben, dat ik ook heb gehad, is dat door de hele tendens van liefde op middelbare scholen veel jongeren relaties niet serieus nemen. Ze gaan met iemand voor een avondje, zonder na te denken over gevolgen. Ik persoonlijk heb vaak het probleem gehad dat als ik aangaf dat ik nog niet toe was aan seks, de jongen na enkele dagen of weken meteen een ander had zonder iets te zeggen, of dat ze alleen een leuk avondje wilden en daarna niks meer. 

Als twee mens en gewoon een leuk avondje willen is daar niks mis mee, maar als een van de twee daadwerkelijk iets voor de ander voelt en het niet duidelijk is dat het slechts voor een avondje is, heeft dat natuurlijk nare gevolgen voor degene  die wel serieus was. Het is dus voor veel jongeren moeilijk om iets serieus op te bouwen en goed en eerlijk met elkaar om te gaan. Toch merk ik wel dat veel jongeren hier wel degelijk behoefte aan  hebben. 

Het ironische is helaas dat ze zelf  net zo doen als de anderen, die het hen zo 
moeilijk maken. Soms is het op scholen letterlijk noodzaak om mee te doen om te  overleven, en om niet uit een groep gestoten te worden. Er wordt door anderen iets van je verwacht, en daar moet je maar aan voldoen. 

Zowel in relaties als in vriendenkringen is het moeilijk om een eigen identiteit te zoeken zonder dat er iets van je wordt verwacht. En een identiteit zoeken is nu juist een van de belangrijkste dingen voor jongeren. Ze denken na over wat ze willen worden, of ze willen studeren, hoe ze willen zijn en wat ze willen bereiken. Maar terwijl ze dat van zichzelf proberen te ontdekken worden ze door anderen die in hetzelfde schuitje zitten een bepaalde richting op geduwd die doorgaans helemaal niet bij hen past. 

Zo houden ze het patroon in stand, zonder eens na te denken over dit patroon en zonder het te doorbreken. Het wordt dus een vicieuze cirkel, maar eentje waarvan weinig jongeren bewust zijn. 

Iedereen wil zich onderscheiden en de beste zijn, iedereen stopt anderen in hokje met een groot etiket erop. Iemand die hoge cijfers haalt en zijn huiswerk altijd maakt is een nerd, ziet die persoon er knap uit en draagt hij mooie kleren, dan is hij slim. Spijbelt iemand en haalt hij lage cijfers, dan hij cool. Voor iedere persoon hebben de meeste jongeren wel een hokje. En hoe harder ze daarmee doorgaan, des te verder raken ze hun eigen identiteit kwijt, en des te meer houden ze de cirkel in stand.

Angst, ontkenning en geld 

AI met al zie je dus dat liefdes onbeantwoord blijven uit angst voor de omgeving, maar bovenal uit angst voor de eigen identiteit. Jongeren zorgen er onbewust vaak voor dat niemand hun echte innerlijk kent, zodat' ze nooit bang hoeven te zijn dat iemand weet hoe ze daadwerkelijk in elkaar zitten en ze dus ook nooit op hun persoonlijkheid  of angsten kunnen worden afgerekend. 

Het ironische is dat ze daardoor dus niet alleen nooit zichzelf kunnen zijn, maar ook zichzelf daardoor niet meer onder ogen kunnen komen, zichzelf niet leuk vinden omdat ze misschien voor zichzelf het idee hebben ze niet zijn zoals ze willen zijn, en dat weer op anderen projecteren, waardoor er wantrouwen, angst en onvermogen blijft rondgaan door de groepen. 

Jongeren (en volwassenen evengoed) durven zich niet meer bloot te geven en zichzelf onder ogen te komen, en blijven in ontkenning zoeken naar wegen die niet bij hen horen. Dit komt het zoeken naar geluk natuurlijk niet ten goede. 

Jongeren zoeken hun geluk veel te vaak in uiterlijk en materiele zaken. Geld wordt steeds belangrijker en ik ken helaas verschillende meisjes van rond de 16 jaar die jongens leuk vinden omdat ze geld hebben en er goed uitzien, of die een beroep willen gaan doen omdat het veel verdient, in plaats van omdat ze het leuk vinden. 

Natuurlijk is het lekker als je flink geld uit kunt geven aan leuke ding en of mooie kleren en ruim woont, maar helaas komt dat tegenwoordig op de eerste plaats, en verdrijven geld en imago de plaats van ware liefde en geluk. 

Jongeren roepen om het hardst dat ze veel willen verdienen en behoefte hebben aan veel geld en een mooie man of Vrouw, maar ik denk zelf dat ze diep vanbinnen, net zoals de meeste mensen behoefte hebben aan een stukje veiligheid, tevredenheid en warmte, ongeacht of ze nu in een BMW of in een Fiatje rondrijden en ongeacht of de man wel spieren heeft en de vrouw wel cup D. Maar jongeren overschreeuwen dat door zich van het gevoel af te wenden en alles mentaal en materieel te beoordelen. Het gaat eigenlijk te vaak precies zoals bij volwassenen, maar dan in het klein. 

Liefde en seks verward ... 

Een probleem dat steeds vaker voorkomt is dat jongeren liefde en seks verwarren. Zelf heb ik dit nooit gedaan, ik heb veel liefde gehad van mijn ouders en was qua seks een laatbloeiertje. Tot ik bijna 18 was wilde ik er niks van weten. Maar een van mijn beste vriendinnen was er al vroeg bij en blijkt jarenlang liefde en seks verward te hebben. Daarom heb ik haar gevraagd of zij uit kan leggen waarom ze niet zag wat het verschil daartussen was. Het verhaal dat nu volgt is haar verhaal, ik heb alleen de namen veranderd. 

Op haar dertiende kreeg Nadia een vriendje. Ze was altijd verliefd op allerlei jongens maar ze had nog nooit een vriendje gehad. Ze begon niet bewust aan seks, ze rolde er
eigenlijk een beetje in toen ze een ouder vriendje kreeg, hij was 21 jaar. Er zaten twee maanden tussen het begin van hun relatie en de eerste keer seks. 

In het begin zocht Nadia geen seks, maar toen ze haar eerste vriendje kreeg, kreeg ze ook aandacht op een manier die ze nog nooit had gehad. Dat was heel nieuw voor haar, en denkende dat seks vanzelfsprekend was in een relatie kwam het ervan. 

Ze zocht onbewust genegenheid in seks, maar het was tegelijk ook allemaal nieuw en spannend. Bovendien vond ze het hilarisch tegenover haar vriendinnen, die natuurlijk gechoqueerd waren dat ze er zo jong al mee bezig was, en met zo'n oude jongen. Ze wilde niet opscheppen, maar zelf zat ze met een soort gevoel van 'goh, wat heb ik nou toch meegemaakt'. Dat vond ze aanvankelijk positief en ze was er verbaasd over. 

Toch vond ze de seks zelf niet fantastisch, het ging klungelig, maar ze voelde het vooral als een openbaring. Ze was met iets bezig dat volwassenen ook altijd deden. Ze kon niet geloven dat ze het had gedaan. Ze zocht er verder niets speciaals in. 

Nadat de eerste verbazing een beetje weg was, kwam Nadia er achter dat de mannen die zij steeds tegenkwam op haar zoektocht naar warmte altijd seks wilden, ook vooral omdat Nadia op de een of andere manier altijd op mannen verliefd werd die een stuk ouder waren dan zijzelf. Voor hen was het altijd vanzelfsprekend dat er al meteen seks bij kwam kijken. Dus na haar eerste vriendje was het voor Nadia gewoon om al heel snel na het begin van een nieuwe relatie met elkaar naar bed te gaan. Ze kende het ook als de enige vorm van genegenheid. 

Toch had ze altijd een schuldgevoel, en ook altijd spijt achteraf. Vaak vond ze seks - ook achteraf gezien - zelfs niet nodig en ze was er allesbehalve gelukkig mee. Ze wist op een bepaalde manier heel goed wat ze aan het doen was en voelde zich vies. Maar toch stopte ze niet. 

Wist ze werkelijk wat ze aan het doen was? Ze vertelde me dat ze bij elke relatie van het begin af aan het gevoel had dat er ergens iets niet klopte, ook niet bij wat ze deed. 

Het bleef enerzijds knagen, aan de andere kant leek het, achteraf gezien, wel een soort van verslaving om aandacht te krijgen. Bovendien was het in het begin allemaal nieuw. 

In de eerste jaren dat ze vriendjes, en dus ecks had, wist ze niet goed waar ze nu zelf eigenlijk behoefte aan had. De meeste relaties die ze had waren eigenlijk seksrelaties. Ze zocht in elk geval genegenheid, maar wist niet goed wat dat betekende. In haar 
relaties voelde ze altijd een onbekende warmte, die ontbrak in het gezin waar ze uit  kwam. Zelf wist ze niet wat het was, en wist ook niet hoe het zou moeten zijn. Aanvankelijk vulden haar vriendjes dal onbekende stukje op. 

Nadia had nooit vergelijkingsmateriaal gehad voor wat liefde was. Ze is zakelijk, koud en emotieloos opgevoed. Haar ouders wilden haar nooit laten voelen of laten weten dat ze van haar hielden omdat ze bang waren dat kinderen daardoor verwend raakten. 

Toen ze haar huidige vriend kreeg, met wie ze nu al drie jaar samen is, wist ze aanvankelijk niet eens of het wel liefde was. Maar het was in elk geval heel anders dan wat ze thuis had. 

Ze wist ook niet of het warmte was, maar ze kreeg in ieder geval aandacht. Nu pas kan ze alle ervaringen vergelijken, en de relatie met haar huidige vriend is uitgegroeid tot iets heel moois dat ze nooit meer kwijt wil. Ze weet nu ook dat ze al die lijd naar pure vertrouwdheid en warmte zocht. 

Doordat ze voorheen altijd vriendjes had die meteen met haar naar bed wilden, terwijl zijzelf naar iets anders zocht, wist ze helemaal niet wat verliefdheid eigenlijk was en zocht alsmaar in de verkeerde richting. De seks die ze met haar vroegere vriendjes had ziet ze achteraf niet als liefde. Dat was meer een etiket dat ze er zelf op had geplakt, dat het ook zo 'hoorde te zijn'. 

Nu, jaren later, heeft ze het gevoel dat veel mannen bewust of onbewust gebruik of misbruik hebben gemaakt van haar zoektocht naar genegenheid. Dat ging ook heel makkelijk, wan! Nadia had dat hunkerende gevoel naar warmte en nam al met het kleinste beetje genoegen. Ze bleef zoeken, en kwam op die zoektocht altijd weer seks tegen. Toen ik haar vroeg of ze ooit spijt had gehad van een of meerdere jongens vertelde ze me dat ze spijt had van allemaal. Ze had het liefste gewild dat ze vroeger meer liefde en affectie van haar ouders had gehad, dal ze vergelijkingsmateriaal had gehad en dat ze 'de kunst had kunnen afkijken als het gaat om liefde geven en krijgen. Al haar vriendjes hadden volgens haar tolaal niet nodig hoeven zijn en ze heeft ontzettend spijt van
hoe alles uiteindelijk is verlopen. 

Zo wist ze aanvankelijk ook niet of ze nu wel of niet verliefd was op haar huidige vriend. Ook had ze geen idee of ze bij hem wel zichzelf kon zijn. Ze had hel gevoel dat ze zich soms als een kleuter gedroeg als ze wel eens met haar vriend en haar lievelingsknuffel op de bank zat. Maar inmiddels weet ze wat ze zoekt, en werd seks met haar huidige vriend een middel om zich emotioneel te openen. Dat was een dimensie die ze niet eerder kende. Toch begon ook de relatie met haar huidige vriend met seks en ze twijfelde in het begin sterk aan hem, al bleek hij haar te kunnen geven wat ze nodig had en wat ze werkdijk zocht. Nadia vertelde echter dat het volgens haar met deze relatie in het begin ook net zo goed fout had kunnen lopen. 

Haar huidige vriend kent ze al van jongs af aan en ze zijn zelfs heel in de verte familie, maar dat gaat tot meer dan tien generaties terug. Ze hadden elkaar tien jaar geleden voor het laatst gezien, al hadden ze af en toe wel contact met elkaar door te chatten op de computer. In het begin van hun hernieuwde contact beschouwden ze elkaar meer als een soort van neef en nicht, wat een bepaalde vertrouwdheid gaf. Hun families kenden elkaar ook. Maar het belangrijkste voor Nadia naast dat onbedreigde gevoel van vertrouwdheid was dat ze respect voor elkaar hadden. 

Ze wilden aanvankelijk helemaal geen relatie met elkaar, maar toch kwam het er van. De avond dal hun relatie begon was magisch. Ze hadden wel seks, maar ze hadden daarbuiten ook veel lol en ze lachten veel. Ze waren beiden vrolijk en er heerste een gezonde spanning. Nadia voelde zich die avond nergens toe verplicht en had veel meer plezier dan ze ooit met andere mannen had gehad. 

Toen ik Nadia vroeg of ze ooit had nagedacht over wat ze, voordat ze haar huidige relatie kreeg, aan het doen was, antwoordde ze dat ze er tot voor kort eigenlijk nooit over na heeft willen denken. Ze zat als het ware in een ontkenningsfase. Ze wist diep van binnen  heel goed dat al die mannen haar geen werkelijke liefde gaven, maar ze overschreeuwde zichzelf zo hard ze kon en maakte zichzelf wijs 'dat ze het allemaal wel kon'. 

Maar hoe meer ze haar gevoel overschreeuwde, des te harder gebeurden de dingen waar ze niet over na wilde denken en des te harder negeerde ze haar gedachten erover. Ze probeerde te doen alsof het er allemaal niet was. Nadia is ontzettend koppig, en destijds al helemaal. Ze wilde allerlei dingen niet zien of horen. Achteraf wil ze dat wel. Dat begon toen haar huidige vriend nl zij eens knallende ruzie kregen over Nadia's verleden. 

Hierdoor kwam Nadia in een nieuwe fase. Eigenlijk vooral een fase van kiezen tussen enerzijds zichzelf, haar eigen behoeften en gevoelens en dromen, en anderzijds de ouderlijke controle en manipulatie. Me;t haar ouders heeft ze nooit kunnen praten over alles wat ze deed en wat haar overkwam, die wisten helemaal niets. 

Nadia is ook wel eens bang geweest dat ze nooit echte liefde zou kunnen vinden. Ze heeft  een minderwaardigheidscomplex en heeft soms het gevoel dat ze geen echte liefde verdient en dat ze het toch nooit zal krijgen, omdat ze het zichzelf onbewust niet gunt. 

Hierdoor stelde ze altijd lage eisen in relaties en was ze bang voor afwijzing als ze juist bevestiging zocht. Deze houding kostte haar tijdens een ruzie met haar huidige vriend een keer bijna haar relatie. Door die ruzie werd ze echt geconfronteerd met haar verleden en het voelde alsof ze daarin teruggezogen werd. Dat gaf Nadia een enorm gevoel van leegte, want voor korte tijd verloor ze even het respect en vertrouwen van haar huidige vriend, terwijl ze besefte dat ze hem juist nu zo hard nodig had. Ergens voelde ze zich opnieuw afgewezen. Maar de gevoelens waren bespreekbaar en inmiddels is het respect en vertrouwen volledig hersteld. Nadia blijft echter nog steeds bang die liefde ooit weer kwijt te raken. 

Seks was vroeger voor Nadia nooit een manier om de ander laten zien dat ze van hem hield. Ze wist niet beter of het hoorde zo, en ze dacht dat seks een verplichting was die erbij hoorde en dat je het maar moest geven. Alleen haar eerste vriendje was hierop een uitzondering, omdat het toen allemaal nieuw was. Wel hoopte ze door seks aan mannen te geven, dat zij haar warmte terug zouden geven. Later veranderde dat en zette ze haar verstand op nul. Het hoorde, dus klaar. 

Seks met haar huidige vriend echter gaf haar, toen de relatie al een tijdje bestond, een hele nieuwe dimensie. Het werd een van de miljoenen manieren om intiem te laten zien dat ze van hem houdt. Het werd eigenlijk een soort verlengde van 'ik hou van jou'. 

In haar relatie met hem stelde ze zich steeds meer open. Eigenlijk is seks nu voor Nadia een manier om zo dicht mogelijk bij hem te zijn en een extra manier om zich verbonden met hem te voelen. Nadia heeft ook het gevoel dat het ook zo hoort te zijn. 

Toch is Nadia er niet zeker van of ze liefde en seks niet nog een keer zou kunnen verwarren. Als het ooit uit zou gaan tussen haar en haar vriend zou ze dezelfde liefde  proberen te vinden bij een andere man, maar zelf weet ze heel goed dat dat niet in een week valt op te bouwen. Het minderwaardigheidscomplex zit er nog steeds en hierdoor zou ze hetzelfde kunnen gaan doen als vroeger. Het verschil is alleen dat ze nu wel vergelijkingsmateriaal heeft en dus ook beter in staat is om te zien wat liefde is wat niet. 

Nadia denkt dat ze nu ook meer de kat uit de boom zou kijken en zien of de relatie wel 
natuurlijk zou verlopen en vooral niet overhaast. Seks staat ook niet meer op de voorgrond in haar relatie met haar huidige vriend, Soms hebben ze helemaal geen behoefte aan seks en kruipen liever tegen elkaar aan op de bank of in bed.  Seks heeft een hele andere rol gekregen. Het is alleen van hun tweetjes, dus heel intiem en alleen van hun. Voor Nadia is de combinatie van seks en liefde het enige wat een goed gevoel geeft. Pure seks geeft dat niet. 

Nadia kan bovendien zichzelf zijn bij haar vriend. Ze kunnen zich als kleuters gedragen, of als volwassenen, alles mag en kan weer. Tegen elkaar praten met gekke stemmetjes en een lievelingsknuffelbeest hebben, al dat soort dingen. Nadia kan weer kind zijn en lekker gek doen, wat ze bij haar ouders altijd heeft gemist. 

Nadia heeft natuurlijk zelf ervoor gekozen  - bewust of onbewust - om liefde te zoeken in seks, maar wat de belangrijkste aanleiding was, waren de huiselijke omstandigheden. 
Het gebrek aan liefde en genegenheid gaf de aanleiding tot haar zoektocht, en heeft vee! littekens achtergelaten. Zelf omschrijft ze haar gezin als een gewond gezin. 

Ik heb Nadia gevraagd of ze zelf nog iets had toe te voegen, en ze had een belangrijke boodschap voor jong en oud die problemen hebben. Ze weet dat ze zeker niet de enige is die dit heeft meegemaakt, en dat de realiteit heel complex en moeilijk is, zowel bewust als onbewust. Zij wil mensen zeggen dat je altijd eerlijk moet blijven tegenover jezelf, omdat alles anders fout loopt. 

Ouders, probleemkinderen, onbegrip en projectie

Zelf heb ik sterk de indruk dat jongeren die extreem strenge ouders hebben  buitenshuis extra losbandig zijn. Veel ouders kunnen hun kinderen niet laten gaan, of vertrouwen niet op de intuïtie van het kind, en verbieden. daardoor ieder mogelijk vriendje of  vriendinnetje. Aangezien het meestal meisjes betreft waar ik mee praat over dit soort problemen , ga ik op deze kant in.

Als ouders een meisje flink onder de duim proberen te houden en het meisje geen vriend mag hebben, kan ze het gevoel krijgen dat haar ouders haar alles verbieden, maar ook dat ouders haar geen liefde gunnen of hun eigen angsten op haar projecteren. Hierdoor gaan meisjes des te harder op zoek naar vriendjes, komen bij 'verkeerde types' terecht en het gevolg is dat die meisjes zich sneller overgeven aan een jongen dan ze normaal zouden hebben gedaan. 

Dit is ook een voorbeeld van liefde en seks verwarren. Ik denk dat jongens datzelfde ook hebben, alleen heb ik van jongens nooit een duidelijk beeld gekregen hierin. 

Ook merk ik dat jongeren harder worden als ze heel strenge of inflexibele ouders hebben. 
Ze kunnen moeilijk onbezorgd of kind zijn, Een vriendin van mij heeft gescheiden ouders. Haar moeder wil de volledige controle hebben over haar, en slaat haar zelfs. !laar vader betekent niets, die is alleen maar aan de drank. Het gevolg is dat zij regelmatig bij mij en mijn vriend over de vloer komt om uit te huilen, of opbelt om even te praten. Ze is verscheidene keren weggelopen, is daardoor in contact geweest met de politie en experimenteert met drugs. Haar vrienden zijn voornamelijk jongens, die experimenteren met drugs en ieder weekend allerlei feesten bezoeken. Ze vinden het geweldig om dronken thuis te komen. 

Ik zelf kan me wel iets voorstellen bij hun manier van doen, maar zelf zou ik niet in zo'n groep kunnen overleven, omdat ik nooit zo'n uitgaanstype ben geweest. Drugs interesseren me totaal niet, ik mis het niet en ik heb het niet. nodig. Het is dus niet zo dat ik deze jongeren veroordeel, afkraak of afwijs, maar het valt me bijzonder sterk op dat vee! van de jongeren die deze dingen aflopen vanbinnen sterk beschadigd zij door problemen met hun ouders, of problemen van de ouders, bijvoorbeeld ouders die zelf drugs en alcohol gebruiken. Het positieve dat ik in deze groepen heb ervaren is dat iedereen wel voor elkaar klaar staat, en ze elkaar ook veel opzoeken voor steun en begrip. 

In het geval van het. meisje waar ik het over had vindt de moeder bijna al haar vrienden
'verkeerde vrienden'. Vanuit het oogpunt van een volwassene of een ouder is dat tot op zekere hoogte goed te begrijpen, maar helaas wordt door ouders te vaak uit het oog verloren dat kinderen dergelijke 'problemen' opzoeken omdat de ouders hun eigen problemen als het ware 'overbrengen' op hun kinderen, of hun eigen, veel te hoge eisen, projecteren op hun kinderen. 

Door de kleuring van hun eigen ideeën vergeten ze dan om te kijken waar hun kinderen nu eigenlijk mee bezig zijn. En zo zien ze over het hoofd dat hun kind 's middags of 's avonds niet weggaat om drugs te gebruiken of om stiekem te roken of om problemen te veroorzaken, maar gewoon om even met vrienden te praten en uit te huilen. 

Dat heb ik ook sterk ervaren toen ik 15 en 16 jaar was. Ik ben ruim een jaar lang punker geweest, en de meeste mens en die ik sprak dachten dat punkers onder elkaar agressief waren, of vreemde dingen deden, of alleen maar drugs gebruikten, terwijl dat helemaal niet het geval was. Veel groepen, zoals ook de Lonsdale-jongeren, worden verkeerd begrepen. Lonsdale is geen merk van extreem rechtse jongeren, Lonsdale is een Engels
box-merk, maar door het beeld dat er in de media is ontstaan over jongeren met Lonsdale-kleding zal een gemiddelde ouder zijn kind liever niet meer in een trui van dtL merk laten lopen, terwijl het merk net zo gewoon is als ieder ander merk dat door veel verschillende typen jongeren wordt gedragen. 

Wat volwassenen vaak niet zo in de gaten hebben, is een tendens bij de jeugd dat groepen die elkaar niet kennen zich steeds vaker tegenover elkaar opstellen. Dan roepen en beweren ze over en weer van alles, zonder dat iemand nu daadwerkelijk weet waar het eigenlijk over gaat. Wat er eigenlijk gebeurt is dat elk de eigen gevoelens van onvermogen overschreeuwt en daardoor op scherp stelt. Dat uit zich in een overdreven afkeer van de andere groep. 

Ik heb op de middelbare school gemerkt dat die sfeer ook sterk tussen bepaalde ouders  en hun kinderen speelt. Deze ouders begrijpen of weten niet wat er in hun kind omgaat, proberen alles naar hun mening goed te doen, en hoe harder ze het kind in de door
hun goedgekeurde richting duwen, des te harder zal het kind een andere richting inslaan, vooral een die niet overeenkomt met wie de ouders zijn of wat de ouders willen. 

Ik heb ook gemerkt dat er heel veel mis is tussen ouders en kinderen als het gaat om 
het onderwerp seks. Sommige ouders durven niet toe te geven dat seks iets heel natuurlijks is en dat je je er niet vaar hoeft te schamen. Daardoor verbieden ze hun kinderen om vriendjes en vriendinnetjes te krijgen, uit eigen angsten of ervaringen, en willen niet dat hun kind seks heeft voor het kind 18 jaar of ouder is, en het liefst pas als het kind goed en wel getrouwd is. 

Helaas voor de ouders die zo denken hun kind tegen te houden: veel jongeren die op seksueel gebied niets mogen, proberen des te meer te krijgen. Natuurlijk zit er in ieder aspect van ouders en kinderen wel een factor dat jongeren graag even flink tegen de ouders in willen gaan, opstandig willen zijn en lekker puberen, maar helaas laten ouders  hun kinderen ook niet meer puberen. 

Een meisje van 13 jaar laat je natuurlijk niet tot half een 's nachts in een kroeg met jongens rondhangen, maar ze moet wel de ruimte krijgen om zichzelf een beetje te ontdekken en daar ook open en eerlijk met de ouders over te kunnen praten. 

Loverboys

Ook is er tegenwoordig steeds meer aandacht voor een ander fenomeen loverboys. Op zich lijkt het los te staan van veel jongeren met hun problemen, maar helaas blijkt dat in de praktijk wel anders te zijn. Veel jongeren zijn op zoek naar warmte, liefde, acceptatie en rust, die ze thuis of elders niet vinden. Deze jongeren zijn soms heel gemakkelijk te beïnvloeden en in sommige gevallen zijn ze gewoon puur naïef. Loverboys hebben helaas een zesde zintuig als het gaat om deze jongeren. 

Een loverboy zal geen meisje van de straal plukken dat weet wat ze wil, wie ze is, of wat ze niet wil. Een meisje dat alles nog niet precies weet, dat liefde zoekt, onbewust beschadigd is en naïef, zal sneller ten prooi vallen aan loverboys. Ondanks dat veel mensen het niet aan deze meisjes kunnen afzien, zijn ze op een bepaalde manier verzwakt door hun problemen, en loverboys maken daar handig gebruik van. Over de gevolgen daarvan behoeft niemand uitleg. Helaas hoor je weinig over meisjes die in handen van zulke jongens vallen, maar helaas komt het vaker voor dan we zouden willen. 

Het ergste is nog dat de jeugd het voorbeeld van volwassenen in onze maatschappij volgt, en dat voorbeeld is niet evenwichtig. Daardoor komen er steeds meer jongeren die door opvoeding of omgang met de verkeerde groepen psychisch verzwakt of beschadigd worden. We creëren dus in feite meer slachtoffers voor loverboys dan we denken, terwijl we het tegenovergestelde willen. Want niemand zet tenslotte een kind op de wereld om zijn of haar leven eens goed te gaan verpesten. Iedere ouder wil zijn of haar kind een goed leven leidt, en vergeet soms het haalbare en het onhaalbare te scheiden. 

Doorbroken taboe

Natuurlijk is het niet allemaal smart en leed. Het feit dat jongeren open met elkaar over seksualiteit praten en makkelijker met seks omgaan is ook goed voor het doorbreken van oude remmende taboes. Seks is niet langer een taboe, omdat jongeren weten dat het. normaal is, dat iedereen het doet en dat het lekker is. Hopelijk kunnen ze hierdoor later ook makkelijker met hun kinderen over seks prater, wat heel belangrijk is voor een kind. Ook zijn er natuurlijk heel veel jongeren die hun relatie wel serieus nemen en niet eerst. op het merkje van hun partners kleding kijken. 

Wat ik in dit artikel heb willen beschrijven geldt natuurlijk niet voor alle jongeren. Maar tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik tot mijn spijt moeten zien dat het wel opgaat voor het grootste deel van hen. 

Gelukkig merk ik hij bijna iedere jongere uit mijn vriendenkring die ik de afgelopen jaren over dit onderwerp heb gesproken dat ze , een heel positief gemeenschappelijk kenmerk delen: de jongeren die uit beschadigde gezinnen komen en verkeerde voorbeelden hebben gehad hebben gezien hoe een kind niet opgevoed hoort te worden, en ze zijn allen vastbesloten om zelf die fouten niet meer te maken. 

Natuurlijk maakt iedere ouder fouten, dat geldt voor alle mensen, maar het is zeker niet zo dat de jeugd van tegenwoordig gedoemd is tot mislukte relaties en eeuwig ongeluk. Deze jongeren zullen opnieuw moeten leren liefhebben, maar zijn ook vastbesloten dit te leren. De problemen van de jongeren zullen nog vele jaren doorgaan, maar zij kunnen hun kinderen leren wat liefde is, en wat er gebeurt als een kind in een rol gedwongen wordt. Hierdoor heb ik er vertrouwen in dat veel van mijn vrienden prima ouders zullen worden, omdat ze uit eigen ervaring weten dat een kind in zijn eigen waarde moet  worden gelaten en de ruimte moet krijgen om te experimenteren en fouten te maken.