Hoe kan een moslim op de kieslijst staan van een partij die ritueel slachten afwijst? Zo vreemd is dat niet, de islam is diervriendelijker dan men denkt.

Volop hilariteit. Een ’geitenkenner’ (Maarten ’t Hart) en een ’geiteneuker’ (ondergetekende) samen op dezelfde kieslijst van de Dierenpartij. Er is echter vooral wenkbrauwengefrons: hoe kan een muzelman zich committeren aan een partij die dat barbaarse slachtritueel afwijst? En andersom: heeft de Dierenpartij niet een Geit van Troje binnengehaald? Delicate vragen. Zeker tegen de achtergrond van de commotie omtrent het halal-vlees van Albert Heijn.

Toen het idee van lijstduwer op tafel lag heb ik nauwelijks geaarzeld. Met alle dieren kan ik het goed vinden, wat ik niet van alle mensen kan zeggen. Dit om de eenvoudige reden dat in ons babbelziek landje van alle vervelende wezens de zwijgzamen steeds vaker het onderhoudendst zijn.

Maar er zijn, dankzij YouTube, meer redenen voor mijn naamlening. Wel eens een babyzeehondje zijn belager met betraande oogjes zien aankijken, vlak voor de schedelsplijtende dreun? Wel eens Chinese horror gezien: wasbeertjes die levend worden gecoupeerd én gevild (!), omdat daarmee onze bontmantel een betere conditie krijgt? Gezien hoe voor onze exquise foie gras een gans een staaf door de keel krijgt geramd, tot de verstikkingsdood erop volgt vanwege een uitgedijde lever? En dan zwijg ik over de verborgen gruwelijkheden in de kippen- en varkensbranche.

Nee, dan dieren. Ik zal nooit vergeten hoe een kolonie dolfijnen twee afgedreven Australische meisjes redden door er in cirkels omheen te zwemmen en ze zo aan het zicht te onttrekken van een naderende neushaai. Een uiting van solidariteit en naastenliefde die ik bij de PvdA en CDA nog moet tegenkomen. 

Maar wat zegt de islam over dieren? Niet gering. Wie iets verder komt dan het landelijk kennisgemiddelde over de sjaria (islamitische wetgeving), ontdekt hoe uitvoerig de islam is over dierenwelzijn. Zo zijn in moslimlanden publieksspektakels als honden-, hanen- en stierengevechten strafbaar, en is het des duvels dit amusementsvlees erna op te eten (zoals Spanjaarden met hun doorkliefde stieren doen). Ook plezierjachten, pelsindustrieën, dierenproeven en andere verminkingen ten behoeve van onze Fa deo keurt de muzelman ten zeerste af. 

Ik herinner mij een uitzending van de Nederlandse Moslim Omroep over de MKZ-crisis. De geraadpleegde moslimgeestelijken keerden zich zo fel tegen de Nederlandse bio-industrie en zijn ’barbaarse’ ruimingsbeleid dat het was alsof ik keek naar een promofilmpje van Wakker Dier.

Maar hoe zit het dan met dat mes door dat schapenkeeltje, dat is toch een marteling?

Allereerst, dat schaapje op ons bord heeft, anders dan het varkentje, een aangenaam leventje achter de rug. Grazend in de wei. Dit gerief is mogelijk gemaakt vanwege speciale Europese ’landschapsubsidies’ voor veeboeren. Het toeristenoog wil namelijk ook wat: lentevrolijke lammetjes doen het hart smelten. In consequentie is ons lams- en schapenvlees goeddeels biologisch - een prettige disgedachte, nietwaar.

Voorts (en dit zal vele moslims verwonderen), het offeren van schapen is géén religieuze plicht. Zelfs niet tijdens de Mekka-pelgrimage. Het slachten van offerdieren gaat terug tot een pre-islamitische, cultische traditie. De Koran legde die praktijk aan banden door aan het schapenoffer een louter symbolische betekenis toe te kennen, terwijl het in de ’heidense’ traditie fungeerde als een middel om de goden gunstig te stemmen.

Bovendien, alleen al het gegeven dat Abraham bereid was zijn zoon Ismail te offeren voor God, zou voldoende moeten zijn om te begrijpen dat de hele herdenking ad fundum niet gaat over een dierenoffer:

„Het vlees noch het bloed bereikt Allah, maar de godvrezendheid van jullie bereikt Hem” (Koran 22:37).

Het doden van een dier heeft aldus geen jota te maken met afsmeken van een zondevergiffenis, noch is het een teken van overgave of offergave. Tal van islamitische geestelijken en filosofen hebben gepleit tegen het doden van welk dier dan ook. Reden: er zijn ruim voldoende niet-dierlijke spijzen voorhanden voor een feestmaal.

De herdenking zou moeten gaan over liefdadigheid en barmhartigheid. In de moslimwereld gaan daarom steeds meer stemmen op een halt toe te roepen aan die onnodige massaslachting, en wordt gepleit voor de liefdadigheidsverplichting door bijvoorbeeld geld en voedsel te schenken aan hongerigen en daklozen. Vanuit deze traditie zien veel sjiieten, soennieten en mystici, beginnend bij de 15e-eeuwse Kabir, het vegetarisme als de meest ideale voedingswijze. Zij keren zich tegen het slachten, zelfs ná bedwelming - waarmee zij van de weeromstuit diervriendelijker zijn dan de Dierenpartij.

Terugkomend op de vraag of de rituele slacht pijnlijker is dan een pin door de kop. Hierover bestaat geen eenduidig antwoord. Wel bestaat overeenstemming dat door het plotse verlies van bloedtoevoer naar de hersenen het dier zeer snel het bewustzijn verliest en vrij pijnloos naar de Hof van Eden verhuist (volgens de islam komen alle dieren in het Paradijs). Verder dient het mes vlijmscherp, de slachtrichting oostelijk, terwijl de naam van Allah wordt uitgesproken, dit ter bewustwording van des levens heiligheid. Bovendien was het Mohammed die als eerste opdroeg het mes niet te slijpen in het zicht of gehoor van het schaap. Ook moest elk schaap in een afgeschermde ruimte worden geslacht opdat de blatende meute niet kon zien welk lot het wacht.

Niettemin, tijdens het Offerfeest zie ik toch liever een dampend bord spaghetti quattro formaggio opgediend. Net zo calorierijk, maar minder bloederig.

Mohammed Benzakour is schrijver/columnist en tevens lijstduwer bij de Partij voor de Dieren.