Citaten uit

'Ik wil wel, maar...'

Daphne van Paassen | Intermediair, 17-10-2007

Hoogopgeleide 'nuggers' [*] willen alleen werken van negen tot drie, om de hoek en op niveau. Ze zijn hoogopgeleid, vaak vrouw en hebben geen baan. Ze willen best werken, maar alleen op hun voorwaarden. Volgens de Raad voor Werk en Inkomen is het reservoir aan niet-werkenden dé oplossing voor het personeelstekort. Moeten werkgevers ze gewoon een beetje tegemoet komen? 

[* niet-uitkeringsgerechtigden]

'Dan maar niet'

Drie weken terug stond er op de site van de gemeente Leerdam onder de button 'werken in Leerdam' een opmerkelijke vacature:

'Gezocht: communicatieadviseur m/v bij regionale afdeling van een bank, vijf ochtenden in de week.'

[...]

Marianne van der Pol [Rabobank]:

'we waren ons er natuurlijk van bewust dat we zo ook kandidaten zouden aanspreken die thuis zitten met kinderen en misschien wel weer parttime aan het werk willen.'

Als het aan de Raad voor Werk en Inkomen (een adviesorgaan van de regering) ligt, moeten bedrijven, net als de Rabobank, flexibeler met hun werktijden leren omgaan. Alleen dan is de krapte op de arbeidsmarkt onder hoogopgeleiden enigszins te beteugelen.

De Raad becijferde twee weken terug dat een half miljoen mensen in Nederland niet werkt, geen uitkering heeft omdat de partner genoeg verdient, maar eigenlijk best aan de slag wil. Er is alleen niemand die hen een zetje geeft ­ geen sollicitatieplicht, geen gebrek aan inkomsten ­ waardoor ze de zoektocht naar werk vaak op de lange baan schuiven.

Van die half miljoen 'nuggers', zoals ze genoemd worden (van: niet-uitkeringsgerechtigden) is tweederde vrouw.

Rond de honderdduizend nuggers zijn zelfs hooggeschoold.

[...]

Dat ze niet werken, is niet voor niets. Vaak gaat het om vrouwen die zijn gestopt met werken toen ze kinderen kregen. Ze hadden geen zin meer in de combinatiestress: ze wilden niet meer hyperventilerend in de file staan en denken: ik kom te laat voor de crèche. Ze wilden niet wéér belangrijke vergaderingen op hun werk missen omdat ze op woensdag altijd hun mama-dag hadden. Ze dachten op een gegeven moment: weet je wat, dan maar niet.

Maar nu de kinderen naar school zijn, begint het kaal te voelen op maandagochtend alleen aan de koffie in dat lege huis. Misschien moesten ze maar weer eens een baan zoeken? Maar dan wel tijdens schooltijden natuurlijk. En, oh ja, de vakanties, dan wilden ze ook thuis zijn.

Het RWI vindt dat werkgevers gewoon een beetje creatief moeten omgaan met deze verlangens. In 2006 waren er immers 280 duizend moeilijk vervulbare vacatures. Je kunt beter een half vervulde vacature hebben dan een niet vervulde, zo redeneert het RWI.

Maar zijn werkgevers daartoe bereid?

'Nee', denkt Bob van Es, mede-eigenaar van werving- en selectiebureau SchaalX.

[...]

Ernestine Simonis, eigenaar van werving- en selectiebureau McMore is optimistischer:

'Nuggers moeten gewoon solliciteren bij kleine bedrijven. Die willen ook toptalenten binnenhalen, maar hebben het net wat moeilijker dan de grote bedrijven. Die zijn dus veel meer bereid een goede work-life-balance te bieden.'

[...]

Van Es beaamt dat de schooltijden niet het grootste probleem zijn.

'Echt onoverkomelijk is die eis om vrij te zijn tijdens de schoolvakanties. Dat is natuurlijk onmogelijk voor werkgevers: dan zit je tien, twaalf weken per jaar zonder personeel!'

Mandy Tanis-Mathijsse (32)

Moeder van twee kinderen en gestopt met werken in 2003.

[...]

Wil weer werken als 'ik een baan kan vinden om de hoek, op niveau en met flexibele werktijden'.

'Ik heb het laatst gedaan: werken met kinderen.
[...]
Je moet wel je uren maken, dus ik stond toch in de file, wetende dat ik de kinderen weer maar eventjes voor bedtijd zou zien. Ik had geen tijd meer voor leuke dingen. Er is dan stress, ik ben ongeduldiger. De kinderen zijn anders, ik ben anders. Het is gewoon minder gezellig. Ik denk dan: je hebt bewust voor kinderen gekozen en ze zijn maar zo kort klein. Ik vind mijn gezin het belangrijkste. Ik wil rust en stabiliteit.'

[...]

'Ik vind het nu ook wel goed zo; lekker met de kinderen en de hond wandelen, fietsen, ravotten. Ze een stabiel nest geven. Al baal ik er natuurlijk wel eens van dat ik totaal ondergeschikt ben aan het gezin. Ik wil op den duur wel weer werken, maar alleen als ik iets op niveau vind, niet al te uitvoerend, vlak om de hoek en met flexibele werktijden, zodat ik mijn werktijden kan aanpassen aan die van mijn man en aan de schooltijden.'

[... ... ...]

Mandy Tanis heeft inmiddels een tijdelijke baan gevonden; drie minuten fietsen van haar huis, voor vijf ochtenden in de week.

Anja Mulder-Nooteboom (33)

Moeder van drie kinderen en gestopt met werken in 2007.

[...]

Wil weer werken als: 'de jongste naar school gaat en ik een baan vind die aansluit op de schooltijden en schoolvakanties'.

'Ik vond dat ik tekort schoot. Zowel ten opzichte van mijn kinderen als jegens mijn werk. Ik had het idee dat ik allebei maar half deed. Als mijn kind in het weekend ziek werd, zat ik al te stressen: hoe ga ik dat maandag oplossen.
[...]
En dan dat gestress als je in de file stond bij een klant aan de andere kant van het land en je je kind van de crèche moest halen. Toen ik zwanger was van de derde dacht ik: ik wil die druk op het gezin niet meer.
Het voelde als een opluchting toen ik besloot te stoppen. [...]'

[... ... ...]

Janine (43)

Moeder van drie kinderen en gestopt met werken in 2005.

[...] Wil weer aan het werk als 'ik een baan vind tijdens de schooluren en flexibel kan werken tijdens de schoolvakanties'.

'Mijn ene dochter vond de naschoolse geweldig, de andere een drama. Ze wilde gewoon met mama mee naar huis en dan haar eigen gang gaan. Mijn man had een zorgdag, maar had daar in de praktijk vaak geen tijd voor, regelde dan iets op het laatste moment, waar ík gestresst van werd.
Hij heeft een drukke en onvoorspelbare baan; is regelmatig in het buitenland. De zorg en het geregel dat bij een gezin hoort, kwam dus eigenlijk op mij neer.
Ik vond dat gestress van kinderen halen, boodschappen doen, koken, eten en op tijd naar bed, pittig. Ik dacht: ik stop een jaartje. [...]
Het was prettig en er kwam rust. Ik kreeg lucht. Kon leuke dingen met de kinderen doen, op school helpen: ik voelde me weer betrokken bij de school en dus bij het leven van de kinderen. Maar mijn wereldje is wel klein geworden. De kinderen zijn nu wat ouder, waardoor de basale zorg ook minder is.

Ik doe een coachopleiding en wil ook weer werken. Bij voorkeur een leuke baan, want alleen voor het geld hoef ik het niet te doen. Het moet in de buurt zijn en tijdens de uren dat de kinderen op school zitten. [...]'