Door Dr Frans Gieles in OK nr 69, juli-aug 1999
In OK nr 67 stond een verslag van het symposium dat in december in Rotterdam is gehouden. Wie dat heeft gelezen is in grote lijnen op de hoogte van het onderzoek van Bauserman, Rind en Tromovitch. De Nederlandse media hebben deze onderzoeksresultaten tot nu toe genegeerd. Intussen heeft men in de Verenigde Staten het werk van dit onderzoeksteam ontdekt. In dit artikel wordt verteld hoe dit daar is gegaan.
Hierbij moet de lezer even in de gaten houden dat het niet de tekst van de Rotterdamse Lezing is die in de V.S. van alles op gang bracht, maar een eerder verschenen artikel van hetzelfde team:
A
Meta-Analytic Examination (*) of
Assumed Properties of Child Sexual Abuse Using College Samples; Bruce Rind,
Philip Tromovitch & Robert Bauserman; in: Psychological Bulletin 1998,
124-1, pp 22-53.
(*) Externe Link
Het is in de Rotterdamse lezing samengevat onder het kopje "Studentensteekproeven". Wie het artikel in de OK nr. 67 gelezen heeft, is in grote lijnen op de hoogte van de inhoud.
Heel in het kort komt deze hier op neer: Onderzoek naar de verwerking van seksuele ervaringen van jeugdigen met volwassenen is steeds verricht onder mensen in klinieken en gevangenissen. Deze bleken er problemen mee te hebben. Nu echter werd onderzocht hoe 'de bevolking in het algemeen' deze ervaringen verwerkt heeft. Daartoe is onderzoek gedaan bij studenten. Nu bleek dat niet iedereen het daar even moeilijk mee had. Heel globaal gesteld kan men in het geheugen houden dat van de jongens een derde negatief, een derde neutraal en een derde positief reageerde; van de meisjes reageerde twee-derde negatief, een-zesde neutraal en een-zesde positief. Nog globaler gesteld, is de kans op een positieve of negatieve beleving achteraf dus elk een globale 50%.
De auteurs concluderen dat men dus niet bij voorbaat van "slachtoffer" en van "misbruik" kunt spreken, maar neutrale termen moet kiezen.
Hoe ging men nu in de V.S. om met deze onderzoeksgegevens?
De North American Man-Boy Love Association, NAMBLA, was de eerste die over het artikel iets publiceerde, namelijk een stuk op de NAMBLA Web Site. Dit stuk is er inmiddels weer afgehaald; naar verluidt moet het nogal juichend van toon geweest zijn.
Dit werd gelezen door NARTH, National Association on Research and Therapy of Homosexuality (Landelijke Vereniging voor Onderzoek naar en Behandeling van Homoseksualiteit), een vereniging dus die homoseksualiteit als een te genezen ziekte beschouwt. Mensen die op de NARTH-site schrijven, schrijven ook veel op conservatief-Christelijke web sites.
NARTH schrijft een lang stuk op het Web en valt daarin de APA aan. Dat is de American Psychological Association, de vereniging die het blad uitgeeft waar het artikel in stond. NARTH beweert dat de APA een bewuste strategie uitvoert om pedofilie aanvaardbaar te maken, net zoals dat destijds met homoseksualiteit is gegaan. NARTH repeteert dan nog even de gangbare ideeën over 'misbruik', 'dader' en 'slachtoffer' en zet er een flinke literatuurlijst achteraan.
Dit is een zeer populaire radiospreekster met een eigen programma dat door miljoenen mensen beluisterd wordt. Dr Laura besteedde vele uren van haar radioprogramma (en veel ruimte op haar web site) aan een gerichte aanval op de APA. Deze zou zich verbonden hebben met 'kinderverkrachters', zou bezig zijn pedofilie te normaliseren en de wet veranderd te krijgen. "Ik kan het niet geloven!", "Ik word er ziek van!" en "Als pedofilie geen geestelijke afwijking is, wat dan wel?" Dit geeft de stijl wel enigszins weer.
Ook de auteurs en hun manier van onderzoeken worden aangevallen met een felheid, die de kranten al snel doet schrijven van "een kruistocht".
De APA moest nu wel reageren en deed dit ook vlot, op 23 maart, met een verklaring, getiteld "Seksueel misbruik van kinderen veroorzaakt ernstige schade bij de slachtoffers". Kortweg staat er het volgende in. De APA heeft dit altijd al gevonden en dit vindt ook 'de andere APA', de vereniging van psychiaters. Dit staat ook in de literatuur, o.a. in de APA-tijdschriften, herhaaldelijk vermeld.
Het gewraakte artikel vertelt ons alleen dat er verschillende graden van schade kunnen zijn, dat de schade in bepaalde gevallen iets minder kan zijn dan wel gedacht werd. Die kennis kan van nut zijn voor de preventie en de behandeling. Maar deze kennis kan misbruik nooit goedpraten. Alle misbruik is slecht en schadelijk, maar niet in alle gevallen even schadelijk. Wie in het artikel leest dat seksuele ervaringen van kinderen met volwassenen niet schadelijk zouden zijn, legt het verkeerd uit.
Opmerkelijk is dat de wetenschappelijkheid van het artikel zelf niet wordt ontkend. Er is goed naar gekeken, zegt men (aanvankelijk), en wetenschappelijk is er niet echt veel op aan te merken.
Deze Raad voor Onderzoek voor Het Gezin werpt zich ook op de zaak. Men zegt 'de Amerikaanse gezinnen te vertegenwoordigen en te beschermen' en veroordeelt in krachtige bewoordingen de mogelijkheid dat seksuele contacten voor kinderen niet schadelijk zouden kunnen zijn.
Dit was op een bijeenkomst op 12 mei, waarvoor tal van organisaties, journalisten, radiosprekers, therapeuten, slachtoffers en politici uitgenodigd waren om gezamenlijk de APA op te roepen zich van het artikel te distantiëren.
Een van de voormannen van de FRC (zie hierboven) is Gary Bauer. Deze is ook een van de kandidaten voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Deze kandidaten moeten vooral stemmen zien te winnen en daarmee lag de zaak ook op het politieke vlak.
De Staat Alaska was de eerste om een resolutie aan te nemen die het Congres en de President verzoekt om het gewraakte onderzoek te veroordelen, maatregelen er tegen te nemen en ander onderzoek te laten verrichten.
Hierna gaat het 'op z'n Amerikaans': de Republikeinse Partij is er snel bij om een resolutie op te stellen. Deze verzoekt de President om, kort gezegd, iedere suggestie dat seks met volwassenen voor kinderen niet schadelijk zou zijn, krachtig te veroordelen.
Het artikel ligt dus inmiddels bij de President op het bureau. Diens woordvoerder echter moet bekennen dat meneer de President nog geen tijd heeft gehad om het te lezen. Als dan dit een week later nog het geval blijkt - de President is een Democraat - dan is wel duidelijk hoe gevaarlijk de Democratische Partij voor 'onze kinderen' is omdat ze een dergelijk gevaar niet keert. Een verdachte dader zou zich namelijk op dit artikel kunnen beroepen en dan niet of korter veroordeeld worden en dus een gevaar voor onze kinderen zijn. Op dit niveau bevindt zich de discussie eind mei.
Inmiddels hebben de media natuurlijk van deze zaak vernomen en het ene na het andere krantenbericht verschijnt vooral in de conservatieve pers, t/m de Jakarta Post toe. OK Magazine is een tijdschrift en geen boek, dus die artikelen passen hier niet allemaal in. Wel is duidelijk dat veelal de ene journalist de andere naschrijft, dat de meeste journalisten kennelijk het artikel zelf niet gelezen hebben en vooral de tegenstanders ervan citeren. Bijvoorbeeld: het artikel zou 'over pedofilie gaan' en deze promoten, terwijl het woord er niet eens in voorkomt en de auteurs nadrukkelijk zeggen dat wat hen betreft de wet niet veranderd hoeft te worden. Er hoeft alleen genuanceerder naar de mogelijke schade gekeken te worden.
Onnodig te zeggen dat er congres-leden gaan uitzoeken hoe dit onderzoek betaald is (dat is het niet, het is in de vrije tijd verricht, FG) en of het wel terecht is om overheidsgelden hieraan te besteden. De lezer kan zich ook wel de oproepen voorstellen om de schrijvers van het artikel hun baan en bevoegdheden te ontnemen en om eens kritisch te kijken naar de universiteiten waar ze werken.
Een andere bezorgde woordvoerder concludeert dat, als dit waar is, de schade bij iedere rechtszaak per geval bewezen zou moeten worden. Als dit nu niet lukt, loopt er weer zo'n gevaarlijk persoon los rond... Het zelfde Amerika laat overigens de verkoop van wapens nog steeds vrij en laat zo de grootste doodsoorzaak van de kinderen in tact.
Opmerkelijk is ook een uitspraak als: "Wie geen schade constateert, heeft niet goed genoeg gekeken."
Het zal de lezer ook niet verbazen, dat inmiddels ook de ALA, de American Librarans Associaton (De Vereniging van Amerikaanse Bibliothecarissen) in de rechtse pers is aangevallen. Ze hebben blijkbaar, schande oh schande, dit verwerpelijke en gevaarlijke artikel niet van hun schappen gehaald en ze hebben iets gezegd over vrijheid van meningsuiting. Tja, die kan er in de VS natuurlijk alleen zijn voor de conservatieve pers... kunnen ze de Vaderlijke Autoriteit In Het Gezin handhaven... kan Pa lekker zijn gang gaan... Uitleg: dit is allemaal 'Ter Bescherming Van Het Kind.'
Inmiddels wordt ook 'de andere APA', de American Psychiatric Association, ervan beschuldigd pedofilie te normaliseren. Veelvuldig wordt nu het handboek van deze APA (DSM-IV) geciteerd waarin alle ziekten staan beschreven. Hierin staat dat men alleen aan de diagnose 'pedofilie (als ziekte)' lijdt, als men er ook zelf last van heeft. Vertel zoiets aan een krant: wie dus zonder gewetenslast kinderen verkracht, is dus niet ziek, lees je dan al snel.
Deze APA haast zich dus te verklaren dat dergelijk gedrag in alle gevallen verwerpelijk, schadelijk en strafbaar is. Als het geen 'ziekte' is, is het nog wel 'een misdaad'. Ook verklaart zij dat het onmogelijk is dat een kind instemt met seks met een volwassene. Kinderen zijn hiertoe niet in staat. "Als deze instemming niet kan bestaan", zegt de voormalige voorzitter van deze APA, dr Fink, "dan zijn de conclusies van onderzoek dat uitgaat van het bestaan van deze instemming, ook niet geldig. Als dit onderzoek niet streng wordt afgewezen, voelen de pedofielen zich gesterkt en dit zal rampzalige gevolgen hebben voor onze kinderen."
Een andere woordvoerder zegt het zo: we accepteren geen onjuist onderzoek ("junk science") en ieder onderzoek dat uitgaat van de mogelijkheid dat kinderen kunnen instemmen, is onjuist. M.a.w.: eerst de conclusie, dan pas het onderzoek.
Een ander zegt het zo: "Een kind kan niet instemmen beneden de leeftijd waarop het wettelijk mag instemmen."
De APA, de eerstgenoemde dus, de vereniging van psychologen, komt dan met twee enigszins tegenstrijdige verklaringen uit, die zij vervolgens weer aan elkaar knoopt in een uiteindelijk eenzijdige resolutie. Het is inmiddels juni geworden, vlak voor deze OK Magazine ter perse gaat.
De eerste verklaring staat op de APA Web Site. Deze stelt dat het gewraakte onderzoek goed bekeken is op mate van wetenschappelijkheid en goed is bevonden - al zal men voor de zekerheid nog een 'objectieve onderzoeker' vragen hier nog eens naar te kijken.
Waar dan naar gekeken moet worden is bijvoorbeeld: misschien waren de studenten die zeggen geen schade te hebben ondervonden wel in psychotherapie geweest - daar was niet naar gevraagd namelijk - zodat de schade al overwonnen was? Of is het zo dat degenen die wel schade hadden ondervonden, zo beschadigd zijn dat ze niet gingen studeren? Of dat de schade pas later blijkt, als ze getrouwd zijn? (Schade, immers, moet er zijn; de kunst is om 'm te vinden.)
Het gaat erom, zegt de voorzitter op het Web, dat de onderzoeksresultaten verkeerd zijn uitgelegd en ten onrechte gebruikt zijn voor politieke en andere belangen, zoals publiciteit (lees: voor de rechter vleugel).
De tweede verklaring is een open brief aan de voorzitter van de Republikeinse fractie in Het Congres (House of Representatives, zeg 'De Tweede Kamer'). Deze brief neemt wel iets meer gas terug. Wellicht was het taalgebruik in het artikel niet helemaal correct [lees: politiek correct, in de Amerikaanse verhoudingen]. Bij nader inzien zijn enkele ideeën van de auteurs toch niet in overeenstemming met die van de APA, namelijk het veronderstellen van de mogelijkheid dat kinderen kunnen instemmen. En: we hebben alleen gelet op de wetenschappelijke zuiverheid, maar niet op de eventuele publieke en politieke gevolgen van de conclusies. We zullen hier in het vervolg wel op letten (lees: geen politiek incorrecte stukken meer publiceren).
Dan volgt een serie maatregelen die de APA zal nemen. Een daarvan is het opstellen van een brief aan de rechtbanken, dat de APA niet wil dat hun publicatie ter verdediging wordt gebruikt. Alleen de officiële stellingname van de APA mag gebruikt worden. Deze is tegen elk seksueel contact onder de toegestane leeftijd. Een andere is dat het artikel nog eens op zijn merites wordt bekeken. Ook komt er een brochure voor alle ouders, waar nog eens op het gevaar van seksueel misbruik wordt gewezen.
De verklaring eindigt met een lange lijst van projecten en artikelen van de APA, waaruit wel moet blijken hoezeer zij altijd tegen seksueel misbruik zijn geweest.
Om te laten zien dat zij dat nog zijn en zullen blijven, volgt de resolutie die aan de leden van de vereniging wordt voorgelegd. Deze komt hier op neer: "Omdat..., Omdat..., Omdat...., enzovoorts, verklaren wij opnieuw dat seksuele relaties tussen kinderen en volwassenen misbruik zijn, dus verwerpelijk en strafbaar."
De resolutie zal naar verwachting zijn aangenomen als u dit leest.
Laat ik nu altijd gedacht hebben dat objectief en zorgvuldig wetenschappelijk onderzoek eens wat nuance zou kunnen aanbrengen in de discussie tussen voor- en tegenstanders van meer seksuele vrijheid voor jeugdigen en volwassenen. Het doornemen van vele kilobytjes, uitgeprint een ordner vol, leert toch wel even anders. [Hier nieuwe alinea>]
Natuurlijk, rare jongens, die Amerikanen, en wij doen dit hier allemaal beter, maar eh... wat moeten we dan beter doen? Laten we er toch maar eens even naar kijken.
Ja, natuurlijk, de tegenstanders van de opvattingen in de Martijn-enz.-kringen moeten nog van alles leren, dat is logisch, maar laten we eerst eens zien wat voor de OK-lezers juist of onjuist zou zijn.
Ik heb wel kritiek op NAMBLA en op ieder die 'juichend' met deze onderzoeksresultaten omgaat. Zeker, er blijkt niet altijd en onontkoombaar blijvende schade, dat is een geluk voor de jongeren in kwestie. Maar er staat nog wel iets meer in het artikel.
Ik noemde in OK 67 al "de 4%", vermeld door Frits Abrahams in de NRC. Dat is wel 4% blijvende schade bij de meisjes. 4% te veel dus. De jongens vermelden geen blijvende schade, maar een-derde van hen toch wel een negatieve beleving achteraf, terwijl twee-derde van de meisjes dit doet. In totaal toch een kans van 50% op zo'n negatieve beleving achteraf.
Die globale 50% is wel een 'mooi' percentage voor de discussie, want degenen die zeiden "100% schade!" moeten een stap terug doen, maar degenen die zeiden "0% schade!" moeten toch wel even naar voren.
De winst zit 'm in deze mogelijke toenadering, mits beide partijen die stap doen. Ook zit de winst in de nadere nunace: aan de schade-kant zitten vooral de meisjes die langdurige afgedwongen incest-ervaringen meldden. Dit gebeurde dus IN het gezin, door de Vaderlijke Autoriteit die door sommigen zo verdedigd wordt als 'een GezinsWaarde'. De niet-schade kant, daar zitten de jongens in de tienertijd die zelf-gekozen (naar hun eigen mededelingen namelijk, ook al zeggen anderen dat 'dit niet kan bestaan, dus niet bestaat) verhoudingen aangingen buiten het gezin. Maar ook deze vielen niet alle positief uit. Er was hier geen blijvende schade, maar ook hier waren achteraf negatieve ervaringen. Al is de kans erop wel lager, maar toch zeker niet afwezig. Die lagere kans op schade is mijns inziens echter geen legitimatie om het risico dan maar te nemen.
Met de auteurs zeg ik dus dat dit artikel gelezen dient te worden vanuit het perspectief van de ervaring van de jeugdigen. Dat is de invalshoek. Het is dan een opluchting te vernemen dat het allemaal nog wel mee kan vallen.
Door Frans Gieles
Op 12 juli jl. heeft het Congres ('De Tweede Kamer') van de Verenigde Staten een unieke resolutie aangenomen met 355 tegen 0 stemmen. Hierin wordt het onderzoek van Rind cs. in feite veroordeeld.
Dit is uniek: dat een hoog politiek college de resultaten van onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek veroordeelt. Al is dit natuurlijk wel vaker gebeurd, sinds De Paus verklaarde dat de zon om de aarde draait en dat meneer Gallileï ongelijk had met zijn bewering dat de aarde om de zon draait. Gallileï kon zijn ongelijk erkennen, of de brandstapel opgaan...
Wel een resolutie dus om eens even te bekijken.
Zo'n resolutie is doorgaans één hele lange zin: 'Omdat..., omdat... en omdat..., besluit het Congres dit..., dat... en dat.' Zowel bij deze omdat's als bij de besluiten zitten opmerkelijke uitspraken.
Het komt erop neer dat men de gepubliceerde informatie gevaarlijk vindt voor kinderen. Men maakt zich dus zorgen dat aan deze informatie, gebracht door geleerde mensen, geloof gehecht zal worden. Ook vreest men dat op grond hiervan verder onderzoek verricht zal worden.
Een ander omdat citeert een uitspraak van de Hoge Raad (Supreme Court) waarin gezegd wordt dat seksuele ervaringen van kinderen schade toebrengen. Een Hoge Raad heeft natuurlijk altijd gelijk, ook al toont wetenschappelijk onderzoek iets anders aan.
Nog merkwaardiger zijn de laatste twee omdat's. Hierin staat dat een der auteurs ooit een artikel geschreven heeft in Paidika ('een blad dat de legalisering van seks met hiermee instemmende kinderen verdedigt') en dat NAMBLA de conclusies van Rind cs als ondersteuning van hun streven zag.
Het besluit is dan dat het Congres iedere suggestie afwijst dat seksuele contacten tussen volwassenen en ermee instemmende kinderen minder schadelijk zouden zijn dan gedacht werd. Meneer de President wordt verzocht hetzelfde uit te spreken in de strengst denkbare bewoording. Het verlagen van de wettelijke leeftijd ('the age of consent') wordt uitgesloten. tenslotte wordt 'goed' onderzoek aanbevolen dat 'de juiste informatie' zal geven.
Met andere woorden: wie in Paidika schrijft of bij NAMBLA hoort, mag geen gelijk hebben en kan dus geen gelijk hebben.De Hoge Raad heeft het zelf gezegd en die heeft altijd gekijk. Het is maar even dat u het weet, geachte lezer van de OK