VN 4 september 1999
DOOR IREEN VAN ENGELEN
• Pedofielen danken het aan zichzelf dat er een hetze tegen hen gaande is. Want om in een tijd als deze de pedofiele relatie te verdedigen, is zinloos.
Al dertig jaar woedt de emancipatiestrijd van pedofielen, maar alleen in de jaren zeventig heeft er schot in gezeten. Toen maakte zelfs ook de overheid zich sterk om het taboe op pedofilie te doorbreken. Onder auspiciën van het Nationaal Centrum voor de Geestelijke Volksgezondheid functioneerde een Werkgroep Pedofilie, die de openbaarheid zocht met een pleidooi om seksuele handelingen met kinderen beneden de zestien jaar buiten de strafwet te houden. In die tijd kwam ook 'Sex met kinderen' op de markt, een boek dat door de NVSH werd uitgegeven. Toen werd ook de stichting van wijlen dr. Edward Brongersma in het leven geroepen, die, evenals de stichting van dr. Frits Bernard [*], het wetenschappelijk onderzoek inzake kinderseksualiteit moest bevorderen, zowel in als buiten het Koninkrijk der Nederlanden.
Dat een klein groepje pedofiele academici terug verlangt naar die tijd is alleszins begrijpelijk.
Maar overheid en volk zijn inmiddels wijzer geworden. Zij weten nu dat er iets mis is met mannen die voor hun lustbeleving afhankelijk zijn van kinderen. Alle theorieën van de wetenschappers ten spijt, een praktiserende pedofiel heeft officieel een psychiatrische stoornis en voert een bij wet verboden handeling uit.
Dat ze het woord ‘pedofilie’ proberen te vervangen door ‘intergenerationele contacten’ of ‘jongeren-ouderenrelaties’ is een creatieve vondst, maar al te doorzichtig voor wie in de materie thuis is.
Dadertherapieën zoals die van de expert Frenken – belachelijk maken door het stempel 'Frenken-denken’ erop te drukken, zegt meer iets van hun angst voor de zoektocht naar het innerlijk, dan van hun psychologisch inzicht in het beteugelen van zedendelinquenten. Agenten van de zedenpolitie vergelijken met de Gestapo of de jacht op pedofielen gelijkstellen aan de jodenvervolging, overschrijdt alle grenzen van respect. Gelukkig is het groepje dat op deze manier aan de weg timmert maar klein, Het gros van de pedofielen is waarschijnlijk niet blij met de geaardheid die ze hebben, Ik stel mij voor dat ze de kans om ervan af te komen met beide handen zullen aangrijpen, mocht dit tot de mogelijkheden behoren, Alles is immers beter dan constant in angst te moeten leven.
Maar pedofielen bestaan, Wat moeten die dan? Ze zijn natuurlijk lang niet allemaal bruten of kinderverkrachters. Gelukkig maar! Pedofielen die in onthouding leven, doen kinderen geen kwaad, Hoogstens brengen ze zichzelf schade toe omdat ze met veel (seksuele) frustraties door het leven moeten gaan. Bij wie moeten deze mannen zich melden om over hun problemen te praten? Bij de reguliere hulpverlening hoeven ze niet aan te komen zetten: de meeste Riaggs verwijzen naar de NVSH, Tot voor kort kon men daar terecht bij de pedofiele werkgroepen, maar omdat er nog maar drie van over zijn (de NVSH is op sterven na dood) is dat geen optie meer. In ons tolerante land heeft een pedofiel nog de meeste kans om een luisterend oor te vinden als hij m de fout gaat. Niet dat therapie dan gegarandeerd is, want er moet minstens sadisme en/of moord aan te pas komen om het tot tbs - dus tot, behandeling – te brengen De zedendelinquent die het niet zo ver schopt, moet zelf maar zien hoe hij na zijn straf met zijn geaardheid en zijn Omgeving in het reine komt. Valt hij in handen van de pedofiele academici, dan blijft hij de rest van zijn leven in de enclave [*] die ze voor hem gecreëerd hebben. Via besloten systemen op het Internet kan hij dan met lotgenoten babbelen over theorieën en strategieën, en zijn lusten bevredigen met de ruim voorradige kinderporno, Maar is dat een prettig leven?
Zinniger zou zijn om eens tot op de bodem uit te zoeken wat ten grondslag ligt aan de drang naar seks met kinderen. Waarom kan de stap naar een relatie met een volwassene niet werden gemaakt Waarom altijd die gedachte aan seks bij het contact met kinderen? Vanwaar die fixatie op dat piemeltje? Uit recent onderzoek blijkt dat negen van de tien Nederlanders strengere controle op pedoseksuelen willen, waarmee de verantwoordelijkheid op een ander wordt afgeschoven. Blijft over die ene Nederlander, die waarschijnlijk een pedoseksueel zal zijn. Controle op zijn fantasie- en gedachtewereld kan alleen maar door hemzelf uitgevoerd worden, Daarvoor heeft hij nodig: een veilige omgeving, professionele begeleiding en geen hete adem van volk of justitie in zijn nek.
Pas als pedofielen zichzelf zien en gezien worden als slachtoffer van hun geaardheid, als ze hun zinloze emancipatiestrijd opgeven en als ze bereid zijn zich te laten onderzoeken, is er een kans dat de hetze verdwijnt.
Ireen van Engelen is pedagoog en auteur van het boek 'En ze noemen het liefde'.
[* Er bestaat geen Dr Bernard Stichting, wel een uitgeverij "Enclave" F.]