Citaten uit

De wereld kan niet blíjven wegkijken

Waarom Israël door het schuldgevoel na WO II altijd maar weer carte blanche krijgt

Mohammed Benzakour, NRC Handelsblad 5 januari 2009

Humanitaire beginselen zijn overal geldig, behalve op de as Den Haag - Tel Aviv - Washington. Daar mag de Israëlische regering de dienst uitmaken, meent Mohammed Benzakour.

Het Midden-Oostenconflict, het bekende eufemisme voor de gruwelen in de bezette gebieden, veroorzaakt bij velen tekenen van vermoeidheid: stopt dat nou nooit? Maar precies in deze, op zichzelf begrijpelijke, verzuchting schuilt een grandioze misvatting. Een misvatting die sinds de bezetting in 1967 is gekoesterd met behulp van geslepen pr-campagnes en wijdverbreide opiniesluiers - dikwijls gevoed door begrijpelijke emoties stammend uit WO II.

Laten we trachten wat opklaringen te brengen.

Hamas wordt beticht van twee zondes:

1. terrorisme en
2. het weigert Israël te erkennen.

Ad 1

Het overgrote deel van de slachtoffers - aan beide zijden - zijn burgers. Sinds het begin van de Tweede Intifada, september 2000, zijn circa 5.200 Palestijnen gedood en 1.045 Israëliërs. Volgens objectieve terreurmaatstaven scoort Israël vijf keer beter, en sinds vorige week is dat getal opgestuwd tot een balans van circa 500 - 5.

Ad 2

Hamas heeft Israël wél erkend. De verbannen leider van deze democratisch gekozen beweging, Khaled Meshaal, heeft dankzij inspanningen van oud-president Jimmy Carter op 21 april 2008 laten weten dat Hamas de grenzen van 4 juni 1967 aanvaardt.
Waarom is deze impliciete erkenning van Israël nooit aangegrepen? Anderzijds: wie kan één Israëlische regering, één Israëlische hoge ambtenaar, één Israëlische politieke partij noemen die ooit de Palestijnse staat binnen de grenzen van 1967 heeft erkend? Op menselijk vlak: waarom het bestaan van je buurman erkennen, als diezelfde buurman jouw bestaan ontkent?

Illegaal, immoreel, hypocriet

Hier wordt dus een principe toegepast op slechts één van de partijen, en dat is behalve illegaal en immoreel ronduit hypocriet.

Dan het populaire veiligheidsargument van Israël

Volgens het internationaal recht heeft elke staat bestaansrecht vrij van de dreiging met of het gebruik van geweld. Maar de uitoefening van dit recht is gebonden aan grenzen.
[...]
Je mag checkpoints opwerpen, een muur bouwen, troepen inzetten, maar wel alles graag op eigen grond.

Op dit punt is Israël herhaaldelijk door mensenrechtenorganisaties, de VN en het Internationaal Gerechtshof veroordeeld. Maar waar zulke veroordelingen bij andere landen tot invasies leiden (bijv. Irak) blijft het in geval van Israël bij woorden.

In alle commentaren wordt voorts gesteld dat Hamas schuldig is aan deze oorlog, omdat zij begonnen is met raketbeschietingen.

Zullen we het over oorzaak/gevolg hebben? Hamas is pas in 1987 opgericht en de eerste keer dat een Qassam-raket gelanceerd werd op Israëlisch grondgebied was in 2002 - respectievelijk 20 en 35 jaar na de bezetting. Hetzelfde geldt voor de eerste zelfmoordaanslag - die vond pas plaats na tientallen bezettingsjaren.

Aangaande de recente raketbeschietingen wordt telkens verzwegen dat ze een wanhoopsreactie zijn op de Israëlische dehumanize policy tijdens het staakt-het-vuren.

[///]

En toch is het stil in politiek en intellectueel Nederland. Behalve een demonstratie, géén spoeddebatten, géén ambassadeurs die op het matje worden geroepen, géén economische boycot, géén militaire interventies. Tussendoor wordt een VN-resolutie door de VS geblokkeerd en heeft Balkenende begrip voor Israël.

Vanwaar deze blinde lethargie?

Steeds meer politici en intellectuelen beroepen zich op het universalisme, omdat cultuurrelativisme uit de mode is geraakt.

[... ... ...]

Echter, dit universalisme vindt overal toepassing, behalve op de as Den Haag-Tel Aviv-Washington. Du moment Israël of de VS opduiken slaat hun universalisme om in een versterkt particularisme of zelfs sektarisme. Nooit immers zien we een van hen een fundamentele noot van kritiek kraken jegens Israël, zelfs als daar alle reden toe is, zoals nu.

In plaats daarvan geniet Israël allerlei privileges en protectionistische voordelen.

[... .. ...]

Deze uitzonderingspositie vloeit goeddeels voort uit schuld- en schaamtegevoelens over de verschrikkelijke praktijken jegens de Europese joden ten tijde van nazi-Duitsland en de rol van Nederland bij deportaties.

Dus vanwege gevoelens van schuld krijgt het slachtoffer van vroeger als dader van nu carte blanche.