De aanleiding om de heer Duck te spreken was dat plotseling zijn beroemde geldpakhuis was verdwenen. Vreemd. Wij konden dit niet begrijpen en vroegen hem dus te spreken. Dit mocht, ondanks dat de heer Duck druk was. 

Heer Duck, waar is uw geldpakhuis gebleven?

Geldpakhuis! Wat! Ouderwets gedoe! Sparen? Ouderwets gezwets: Lenen! Kredieten! Groei! 

Maar waar is uw geld dan gebleven?

Omgezet! In derivaten, aandelen, obligaties, speculaties, hedge fondsen, private equity fondsen, credit default swaps, commercial papers, verhandelbare hypotheekleningen, herverzekering van kredietverzekeringen, herkapitalisatie! Krediet! 

Pardon?

Kijk, hier in mijn kleine kluis zitten papieren. Kijk maar: 

Is dit modern geld?

Precies! Waardepapieren! Ondertekend! Maar ik heb nog iets mooiers, kijk maar eens. 

De heer Duck opent een zijkamer en daar verschijnt een heuse moderne computer, compleet met iemand die de knopjes weet te bedienen. Beelden vliegen over het scherm, veel statistiekjes, berglandschapjes die soms even omlaag gaan, maar meestel wel omhoog. 

Zie! Mijn aandelen! Ze stijgen! Economie, meneer! Moderne economie! Groei! 
Dit is mijn moderne pakhuis, mooi modern virtueel, vol modern virtueel geld! 

De man achter het scherm adviseert: "Ik zou zeggen: kopen. De koers is nu laag, maar stijgt: zie maar. Over een uurtje weer verkopen tegen een hogere koers."

De man tuurt op het scherm. "Nu opkopen!" Zegt hij. "Dan splitsen, de winstgevende delen behouden en de andere direct weer verkopen. Dan het winstgevende deel efficiënter maken, personeel ontslaan, afslanken en winst maken. Voor deze door dit beleid weer daalt, weer snel verkopen voor de koersen weer gaan dalen. U wordt nog eens rijk, heer Duck! 

Al loopt u met mijn salaris een tikkeltje achter. Er is wel even en tussentijdse lening nodig om uw liquiditeit wat op peil te brengen. Ik zal die afsluiten met als dekking uw eigendom van de herverzekering van de verzekering van 10% van de uitstaande subprime hypotheken."

De telefoon gaat

De heer Duck: "Wat? Wat, wat, wat? Oh ja? Meteen verkopen! Snel!" 

De heer Duck belt nu zelf

Donald! Meteen hier komen! Wij moeten direct op reis: naar China! 
(...)
Ja, met de slimme neefjes. Die weten vast wel waar China ergens ligt. 
(...)
Wat zeg je? Een dubbeltje lenen om je kat te voeren als je even weg bent? Wat dacht je, dat ik mijn laatste dubbeltje, mijn geluksdubbeltje zou inzetten? Mooi niet! Vraag dit maar aan je buurvrouw! Versier haar maar! 
(...) 
Nee, neem geen scrupules in acht. En doe dit vlug. Ik moet even 7.000.000.000.000.000 dollar lenen in China. Neem een Chinees woordenboek mee! En koop even een brood!
(...)
Wat? Geld lenen van mij voor een Chinees woordenboek? Mooi niet: koop dit maar op krediet! 
(...)
Wat zeg je? Een dubbeltje lenen voor een brood? Zeg maar dat ik hier een miljoen papieren heb waarop staat "Goed voor een brood". Koop het dus maar op krediet. 

Heer Duck, u bent er maar druk mee. Vroeger nam u nog wel eens een verfrissende duik in uw geldpakhuis. Bent u hier nu ook gelukkig bij? 

Wat???!!! Geen vragen meer! Eruit! 
Bediende, schop deze mensen eruit! 

De bediende: "Pardon, heer Duck, mijn salaris van de afgelopen maanden?"
De heer Duck: "Dat heb je gehad! In waardepapieren: goed voor een maand salaris, te innen bij de heer Dagobert Duck als het hem even schikt! Als voorschot heb je hier even een bon met "Goed voor een brood bij Bakker Blij".  
En nou allemaal wegwezen: ik moet naar China! 

Weer gaat de telefoon

De heer Duck: "Wat? Wat, wat, wat? De staat Kapitalistica bankroet? Gecrashed? Al mijn virtuele bezit? Mijn ideologie???? 

Ploff! Daar lag de heer Duck in zwijm ...

Wij belden direct een arts. Deze vroeg echter betaling vooraf. 
"Op krediet?" vroegen wij slim, ons aanpassend aan het land waar wij op bezoek waren.

"Mooi niet!" zei de arts: "Eerst betalen, dan genezen - of niet. Dit risico heb ik namelijk niet verzekerd. Mijn loon is daar te laag voor. Mijn regering betaalt speculerende zakenbankiers namelijk rijkelijk, ook achteraf, na gemaakte fouten, maar een arts betalen, nee, dat is er niet bij." 

"Op humanitaire gronden dan?" vroegen wij.
"Wat bedoelt u, wat is dit? Deze woorden ken ik niet" zei de arts. "Mijn andere telefoon gaat, ik moet de verbinding nu verbreken. Wellicht valt er iets te verdienen, want daar gaat het tenslotte om, niet waar? Het kan zijn dat God mij nu een patiënt bezorgt waarvan ik rijker kan worden ... rijker ... rijker ... rijker ..." Klik. De verbinding werd verbroken. 

De heer Duck lag in zwijm, maar een secretaresse wist er wel raad mee. 
"Heer Duck! Hier is uw geluksdubbeltje!" 
De heer Duck ontwaakte. "Waar? Waar? Waar? Geef!"

De heer Duck: "Oh ... mijn eerste en laatste dubbeltje! Gelukkig! Ziet u wel dat ik gelukkig ben! En nou eruit! Ik heb haast!"

Wij verlieten haastig het pand, zoekend naar een stoep voor voetgangers, die er niet was, en een bushalte, die er ook niet was. Rondom ons heen snorden de auto's, boven ons ronkten de vliegtuigen. Wij beseften nu pas goed waar wij waren: in het machtigste land ter wereld ... Al die auto's! 

Een taxi dan maar per mobiel gebeld. Naar het treinstation. "Is er niet, meneer." Het vliegveld dan? "Dat ligt al maanden stil door de oliecrisis, meneer. Ik kan u wel naar Washington brengen want onze regeerders vliegen nog volop. Maar wel eerst even betalen. Hier kunt u uw creditcard doorhalen."

Wij snelden per KLM terug naar Nederland, alwaar wij op Schiphol een echt broodje kochten met gewoon niet virtueel Nederlands geld, dat gedekt is door een gewoon echt  broodje.

Het smaakte ons opperbest.