Citaten uitSpruyt is liever een paria dan een parvenuEdmund Burke StichtingYoram Stein, Trouw 5 september 2005 Bart Jan Spruyt, sinds 2002 boegbeeld van de conservatieve Edmund Burke Stichting, vertrekt na een reorganisatie als directeur. ’Ingrijpende veranderingen’, zo noemt de Edmund Burke Stichting de reorganisatie voorzichtig. De plannen die er nu liggen, zijn zeer ongunstig voor de enige conservatieve denktank van Nederland. Weliswaar zullen de bestuursleden Michiel Visser en Andreas Kinneging - samen met Spruyt - doorgaan met de Edmund Burke Stichting en haar pogingen om het conservatieve gedachtegoed te verspreiden, maar dat zal allemaal gebeuren op vrijwillige onbezoldigde basis. Voor mensen als Spruyt die de afgelopen drie jaar dagelijks bezig zijn geweest met de Edmund Burke Stichting is simpelweg geen geld meer.
Hij blijft wel medebestuurslid van de Burke Stichting. Hoe is dat mogelijk? Het leek zo’n succesverhaal.Velen kunnen alleen maar dromen van de hoeveelheid media-aandacht die de Edmund Burke Stichting gehad heeft sinds haar oprichting eind 2000. Honderden artikelen verschenen de afgelopen jaren in kranten en tijdschriften om de voor- en nadelen van het nieuwe conservatisme te becommentariëren. Na decennia waarin het in politiek-correct Nederland nog beter was om bekend te staan als dief dan als conservatief, waren er opeens jonge intellectuelen die het opnamen voor weggehoonde noties als moraal, traditie en gezag een mediageniek fenomeen. Het conservatisme bleek de tijdgeest met zich mee te hebben. In februari 2001 gaf Joshua Livestro, voormalig medewerker van Frits Bolkestein en een van de oprichters van de Burke Stichting, de aftrap voor de conservatieve opstand tegen de gevestigde intellectuele elite en hun hedonistische en relativistische ideeën. In het NRC Handelsblad schreef hij toen dat het ’conservatieve moment’ gekomen was. De revolte van Pim Fortuyn in 2002 maakte dit ’conservatieve moment’ nog duidelijker zichtbaar. Fortuyn doorbrak taboes en zorgde ervoor dat de conservatieven vrijuit konden spreken over de noodzakelijke verdediging van de westerse beschaving tegen interne en externe vijanden. Na de vroegtijdige dood van Fortuyn werd de Edmund Burke Stichting gezien als een organisatie die de ’geest van Pim’ nog het best onder woorden kon brengen voor een intellectuele bovenlaag. De komst van een ’grote sponsor’ maakte het in hetzelfde jaar mogelijk dat de Edmund Burke Stichting een vast kantoor kreeg in Den Haag met twee directeuren: Joshua Livestro en Bart Jan Spruyt. Daarnaast onderscheidde de Burke Stichting zich ook door interne strubbelingen en bedreigingen van buitenaf. Eerst bekeerde mede-oprichter Renée van Wissen zich tot het anarcho-kapitalisme, waarna hij zijn eigen denktank oprichtte: de Frederic Bastiat Stichting die zich ten doel stelt de rol van de overheid zoveel mogelijk te beperken. Vervolgens werd mededirecteur Livestro na een conflict met het bestuur ontslagen. Nadat de Burke Stichting in 2003 de aandacht opnieuw op zich gevestigd had door een spraakmakend ’Conservatief Manifest’ te publiceren in het katern Letter & Geest van Trouw, ontvingen Spruyt en de Burke Stichting doodsbedreigingen. [...] De laatste rel in de media die verband hield met de Burke Stichting werd veroorzaakt door het bericht eind 2004 dat Spruyt van zins was om samen met onafhankelijk tweede Kamerlid Geert Wilders een eigen partij op te richten die onder meer van plan zou zijn om moslims alle burgerrechten af te nemen. Hoewel zowel Spruyt als Wilders ontkenden dat zij dit ooit gezegd hadden, zorgde het bericht voor zoveel ophef dat een aantal leden uit de Raad van Aanbeveling van de Burke Stichting stapte, onder wie ex-premier Dries van Agt. Maar het terugtreden van Spruyt nu zou niets te maken hebben met zijn banden met Wilders. [... Alleen met gebrek aan geld door wegvallen van sponsors - samenvatting Tw ...]] En zo heet het dan ook officieel: de Burke Stichting ondergaat een interne reorganisatie en keert terug naar haar basisactiviteiten: het verbreiden van de politieke filosofie van het conservatisme in de publieke opinie, en op scholen en universiteiten. Alleen doen ze het dan zonder geld en zonder kantoor. Naast dit kerndoel – het verspreiden van conservatief gedachtegoed - hield de Burke Stichting zich vanaf 2003 bezig met Haagse beleidsvraagstukken. Artikelen werden geschreven en bijeenkomsten werden georganiseerd over zaken als defensie en buitenlandse politiek, gezondheidszorg en ontwikkelingssamenwerking. Maar nu de geldschieters zich steeds nadrukkelijker willen bemoeien met de inhoud van dit public policy programma, heeft de Burke Stichting besloten om dit programma te verzelfstandigen. [...] Spruyt weet niet wat hij kan gaan doen.
|