Typerend?

De jongen zelf, nog niet helemaal bijgekomen van het ongeluk, "wil zich vooral van de wereld afsluiten".

Intussen steunde een ruime meerderheid van het Huis van Afgevaardigden het plan om het kinderziekenfonds uit te breiden. Het voorstel haalde echter niet de tweederde meerderheid die nodig was om het veto van Bush te breken. 

Het is Bush zelf, Uncle Sam in hoogst eigen persoon, die hier slecht voor zijn neefjes zorgt. Het gaat hier wel even om negen miljoen kinderen. Daadkracht,  dus. En de bloggers doen er dapper aan mee. 

Kindersterfte hoog in het Zuiden van de VS

"Wereldwijd neemt kindersterfte af. Maar in de Mississippi Delta wordt een verontrustende toename geconstateerd. Vooral onder zwarte kinderen."

"De realiteit van de Mississippi Delta is intussen te zien op Sanders Garden Memorial in het dorpje Hollandale, een kerkhof op een half uur van Cary. Een opzichter vertelt dat je hier het grote aantal begraven kinderen kunt herkennen aan de tientallen metalen paaltjes.
Formeel blijven de paaltjes - met getypt naambordje - staan totdat een grafzerk is afgeleverd. Maar hier, naast een trailerwijk die lokaal bekend staat als No Name, kunnen de meeste ouders geen zerk betalen. De paaltjes-met-bordje zijn zo uitgegroeid tot het stille bewijs van het groeiende aantal gestorven baby's."

Zelfs voor een zerk op het babygraf is geen geld; Kindersterfte in arme Zuiden VS stijgt door stress, obesitas en ontoegankelijk ziekenfonds; Tom-Jan Meeus, NRC Handelsblad 13 oktober 2007 

In de strijd tegen terrorisme 'mag alles' 

"In de strijd tegen het terrorisme zijn ook jonge kinderen in geheime gevangenissen  vastgehouden en langdurig ondervraagd."

"Ze werden psychologisch gemarteld door mieren en andere dieren over hun benen te laten kruipen om hen bang te maken." 

Kinderen mishandeld in strijd tegen terreur; Trouw 8 juni 2007

Kinderen krijgen levenslang

"In de VS zitten 73 jonge mensen levenslang vast voor misdaden die ze pleegden als 13- of 14- jarige." 

"Feit is dat de VS het enige land ter wereld is waar 13-jarigen levenslang kunnen krijgen. [....]"

"De supermacht die de mond vol heeft van mensenrechten in andere landen, die jongeren geen drank of tabak toevertrouwt, die graag benadrukt dat God mensen vergeeft als die in de fout zijn gegaan – diezelfde supermacht blijkt sommige van zijn eigen kinderen onvoorwaardelijk op te sluiten. [...] 

De 73 jonge mensen konden levenslang krijgen door een samenloop van politieke daadkracht in de bestrijding van de criminaliteit. Het begon toen de federale overheid de mogelijkheid creëerde jongeren vanaf dertien jaar als volwassenen te vervolgen voor zware misdrijven, zoals moord. 

Parallel voerden staten, ontevreden over milde vonnissen, zogenoemde verplichte straffen in. Zo werd in veel staten bepaald dat verkrachting van ouderen in combinatie met beroving vanzelf tot levenslang leidt. Levenslang in letterlijke zin, dus zonder recht op voorwaardelijke vrijlating – zelfs niet na dertig of veertig jaar goed gedrag." 

Als kind de cel in, om er nooit meer uit te komen; Door roep om hogere straffen in de VS kunnen ook 13-jarigen er levenslang krijgen; Tom-Jan Meeus - NRC Handelsblad 18 oktober 2007

Het kinderrecht is bijna afgeschaft

De straffen zijn en waren altijd draconisch in de VS. 

Vanaf begin 1900 en verder werden gaandeweg jeugdrechtbanken en aanverwant recht ingevoerd met vaak ook het recht op aparte opvang, hulpverlening en behandeling en althans een relatieve mildheid. 

Vanaf de jaren zestig echter kwam hier de klad in. Een zaak uit 1964 maakte het er niet beter op. 

Een 15-jarige jongen had zijn buurvrouw opgebeld en haar gevraagd "of zij grote tieten had" ('big bombers'). Direct werd aangifte gedaan en de jongen werd meteen opgehaald. De ouders, uiteraard afwezig vanwege hun werk, vroegen zich vertwijfeld af waar hun zoon was toen zij thuiskwamen. 

De (toen nog) kinderrechter veroordeelde hem tot gevangenschap tot zijn 21 jaar, het maximum wat toen mogelijk was. Zes jaar dus. Dit, 

De zaak kwam dus uiteindelijk terecht bij de Hoge Raad, de Supreme Court. Deze oordeelde dat de constitutionele rechten van de jongen geschonden waren door de kinderrechter en dat in het vervolg ook in kinderrechtszaken de constitutionele rechten, bijvoorbeeld die op een jury-uitspraak en het horen van getuigen, zouden moeten gelden. 

In plaats van dat hierna de situatie voor de kinderen beter werd, werd deze uitspraak ('Gault vs Arizona, 1964) het breekpunt voor het kinderrecht. 

Sindsdien werden steeds meer kinderen als volwassenen berecht en gestraft. In de rest van de vorige eeuw en het begin van deze eeuw heeft zich die trend alleen maar voortgezet: strengere straffen, minimumstraffen, lik-op-stuk-beleid, zero tolerance, daadkracht. Alle aandacht voor het delict, nauwelijks aandacht voor de jonge delinquent, de jonge mens. 

Veel jeugdigen - duizenden! - zitten in gevangenissen voor volwassenen. Daar is nauwelijks onderwijs. Ja, er is wel 'onderwijs': in criminaliteit, door de medegevangenen. Aanrandingen en erger komen vaak voor. De jeugdige wordt qua proces en straf en gevangenis als volwassene beschouwd, maar hij mag geen klacht indienen - en nog een heleboel meer niet - omdat hij nog 'kind' is. 

De jongens en meisjes verlaten, vaak na vele jaren, als jonge volwassene de gevangenis zonder enige opleiding of vakkunde, zonder enige voorbereiding op de maatschappij, zonder enige vorm van behandeling of hulp. Dat kan bijna alleen maar mis gaan en zo gaat het dus ook, blijkens onderzoek naar recidive: 

Met de combinatie 'jeugd & seks' weten ze daar helemaal geen raad. De wetten zijn er erg streng, maar jeugd blijft jeugd, wordt verliefd, gaat experimenteren, en ligt de gemiddelde leeftijd van de eerste seksuele contacten al ver onder de wettelijke grenzen inzake diezelfde contacten. Los nog van het feit dat seksuele voorlichting daar vrijwel niet bestaat, dat voorbehoedsmiddelen nauwelijks bekend en toegankelijk zijn voor jongeren - want onthouding is de enige weg te gaan. Alleen houdt de jeugd zich daar dus niet aan.

Veel tieners, en zelfs veel jongere kinderen, belanden in het gevang als dader. Hun 'slachtoffertje' - in feite veelal hun maatje of partner - belandt in een kliniek voor slachtoffertjes. Dit alles voor gedrag dat wij hier normaal noemen als het niet al te zeer uit de hand loopt. 

Het is daar altijd al een hele puzzel wie nou eigenlijk de dader is en wie het slachtoffer is. Dit soort ondervragingen loopt absurd en de conclusies leiden al evenzeer tot absurditeiten.