Dissidente bloggers 

Een blog over bloggers - en meer

Tegenwicht weblog # 150, 20 november 2011

[*] Daf'tar al-yîû'mîyâti al-maw'qih 
(= weblogboek) 

- Knipsels, essay en lijsten 
- Tegenwicht zelf 
- Repressie 
- Is dit 'de islam?' En/of de politiek, en/of de cultuur? 
- De Arabische Lente ... ??? 
- Er is meer aan de hand 
- Er is dus meer nodig 

Knipsels, essay en lijsten

Sinds weblog # 100 van medio 2007 zijn hierover knipsels verzameld: een grote stapel met negatieve berichten, te veel om in een weblog te behandelen. Daarom is gelijktijdig een opiniestuk hierover geschreven: # 59, Dissidenten. 

Er is één ietwat positief bericht, namelijk dat Qatar als enige Arabische staat had geweigerd een document te ondertekenen dat forse censuur in deze landen gewoon even tot afspraak maakte. Arabische cultuur en persvrijheid zijn kennelijk nauwelijks tot niet te verenigen. 

Voorts nog een positief bericht ... over IJsland (Trouw 28 juli 2010). Dit land stond in 2007 als nummer 1 op de Worldwide Press Freedom Index. We zien nu Finland bovenaan staan, IJsland op # 4 en Nederland op # 10 van de 196 plaatsen. 

Later, in de lijst van 2012, staat Nederland op plaats # 4, met voor zich (1) weer Finland, (2) Noorwegen en (3) Estland. Enkele Arabische landen stegen op de lijst, andere echter daalden juist, zoals ook de Verenigde Staten. 
(Bron: http://nrch.nl/5wx ). 

In het opiniestuk is deze lijst opgenomen. Er staan daar vier lange lijsten - zie aldaar:

Hier, in de blog, kijken we alleen naar de grote lijn, de rode draad door al deze lijsten en berichten. 

Tegenwicht zelf

Voordien hebben we het ook nog even over Tegenwicht zelf, zoals dit in de bovengenoemde 'blog'-nummers ook is gedaan. Niet veel dit keer: alleen dat we het niet meer te doen vinden om van alle gebruikte artikelen een opvraagbaar archief aan te houden. Dit is veel te veel werk, het kost tijd die we liever aan schrijven besteden. Wie een genoemde bron wil opzoeken, kan dit tegenwoordig immers snel genoeg doen met een zoekmachine. 

Repressie 

In 2010 werden Rusland, Iran en China door Reporters without Borders de ergste vijanden van de persvrijheid genoemd. 

Europa prijkt vooral bovenaan, de Arabische, de islamitische en de communistische landen treffen we vooral onderaan. In deze landen is vaak de staat de eigenaar van de media en de zenders. In die staten wordt kritiek op de staat, de godsdienst en de symbolen ervan ten strengste bestreden. 

Is dit 'de islam?' En/of de politiek, en/of de cultuur? 

Juist de Arabische staten zijn vaak islamitisch, terwijl dezelfde staten veelal een dictatoriaal regiem hebben, veelal gesteund door het Westen - vaak sinds zij bij de de-kolonisatie zelfstandig geworden zijn. Politiek, cultuur en religie lopen hier verwarrend door elkaar heen. Misschien kan 'de islam' zich nu losmaken uit haar verstrengeling met cultuur en dictatoriale politiek. 

De Arabische Lente ... ??? 

Er is namelijk wel iets veranderd sinds 'De Arabische Lente'. Met name mag Al-Jazeera genoemd worden, een particuliere zender vanuit het relatief vrije Qatar. Deze heeft een belangrijke rol gespeeld in de 'Arabische lente' omdat deze zender beelden liet zien die de staatsmedia buiten zicht hielden.

Ook FaceBook, blogs en vergelijkbare programma's hebben hierin een grote rol gespeeld. Weliswaar werd het internet, bijvoorbeeld in Egypte in het begin van de opstand, onmiddellijk geblokkeerd, op den duur bleek dit niet meer mogelijk. Mensen konden met elkaar communiceren.

De bloggers hebben onmiskenbaar een rol gespeeld in de revoluties in enkele landen. Dit is hun kracht. 

Vooral in China speelt dit nu een rol. Het regiem onderdrukt daar elke poging tot vrije meningsuiting, maar sinds daar Weibo is, de Chinese variant van Twitter met vele miljoenen deelnemers, is het voor de controleurs - duidenden, daar - niet meer te doen om alles bij te houden. 

Ook in Iran speelt zoiets. Daar is ook alles verboden en gecensureerd wat niet strikt islamitisch en wat kritisch op de staat is. Maar de jonge Iraniërs zijn slim: ze weten de censuur massaal te ontduiken via omwegjes, bijvoorbeeld door zich met een buitenlandse computer te verbinden en van daaruit het internet op te gaan. 'Dus' is dit onlangs tot misdrijf verklaard. Sindsdien zijn dus miljoenen Iraniërs ineens crimineel. Maar het regiem is niet in staat miljoenen mensen te controleren, laat staan op te sluiten, laat staan te berechten. Nu en dan pakken ze er eens eentje of meer op, maar de rest gaat gewoon door. 

Er is meer aan de hand 

Naast de onvrijheid van meningsuiting zie je overal staatsmedia: pers en tv vooral. Wat deze melden is steevast niet waar; het nieuws wordt zwaar gemanipuleerd. Opvallend is het complot-denken dat vooral in het Midden-Oosten favoriet is. Het is nooit het regiem zelf dat faalt, het zijn nooit de burgers die uit zichzelf in verzet komen. Het is standaard een 'Westers complot', 'buitenlandse invloeden', 'Westerse hersenspoeling', 'anti-islamitische' dan wel 'anti-Joodse' invloeden die van buitenaf werkzaam zijn. 

Standaard in deze landen is dat er een regiem is, een dictator wiens familieleden de macht, de baantjes, de bedrijven ... en de miljoenen dukaten, euro's en dollars hebben. Vaak genoeg, helaas, gesteund door een religieuze elite die ook niet echt in armoede, kuisheid en waarheid leeft. Voor hen geldt: "Als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen!"

Er is dus meer nodig 

Voor verandering is er dus meer nodig dan bloggende en demonstrerende jongeren. Vaak genoeg hebben deze wel idealen, maar gebrek aan kennis, visie, middelen en leidende mensen. Wat de bloggers en Face Book kunnen doen is mensen mobiliseren. Maar daarmee ben je er nog niet. 

Cruciaal is overal de rol van het leger. In Egypte liet het leger Mubarak vallen en nam het vervolgens zelf het heft in handen ... maar hoe: andermaal met onderdrukking ... Waar het leger de staat en de dictator blijft verdedigen, daar is geen revolutie mogelijk, tenzij geforceerd door deserteurs, zoals in Libië het geval was en misschien nu in Syrië het geval zal zijn. 

Nog iets: een leger moet betaald worden. Er moet geld zijn. Er moet dus verdiend worden, er moet een lopende economie zijn. Er is geen economie die goed loopt zonder investeerders: banken, de financiële markt en dus beleggers. Vervelend genoeg om te constateren, maar de ultieme macht zit bij het geld, niet bij hen die op pleinen demonstreren. 

Dan nog zijn er politieke partijen nodig met een visie, een programma en met bekwame leiders. In landen waar zoiets in decennia of langer niet mogelijk is geweest, zoals in Libië, moet dit eerst allemaal van de grond af aan worden opgebouwd. 

Dan wordt het spannend: welke invloed behouden de religieuze heersers? Tolereren zij een seculiere staat, democratie? Of levert de democratie nu net een erg religieuze meerderheid op die dan de macht heeft? 

Denk aan Irak: verkiezingen, mooi natuurlijk, maar sindsdien hebben de sji'ieten daar een ruime meerderheid waarmee zij de soennieten zo veel mogelijk onderdrukken. Mede daardoor is de invloed van het sji'ietische Iran beduidend toegenomen in Irak - en niet in de richting van een vrije maatschappij naar westers model. In landen als Afghanistan en Pakistan zal het al niet veel beter gaan. 

In landen als Libië, maar ook Afghanistan en Pakistan, komt er dan een andere onderliggende en nog aanwezige structuur naar boven: een verzameling van stammen waar men primair solidair mee is en die geneigd zijn vooral elkaar te bestrijden. De dictator hield dit tegen, maar nu deze weg is, barst de hel los.